KARMEN | Yarı Texting

0.3

0.3

Oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın <3

***

Eşofmanlarımı üzerime geçirip saçlarımı topuz yaptığımda telefonumu cebime koymuştum. Telefon kılıfının arkasında param olduğu için ekstradan para almamıştım. Odamdan çıkıp mutfağa yöneldiğimde annemle babamın sesi geliyordu mutfaktan. Mutfağa girdiğimde ikisi de oturduğu yerden bana baktılar. Kahvaltı ediyorlardı. Ne güzel aileydik.(!) Kahvaltıda birbirimizi beklemezdik. Tezgaha doğru ilerleyip bardaklıktan bardak çıkardığımda sürahiyi elime aldım. Bardağa akan suyu izlerken babamın imalı sesini duydum. ''Size de günaydın Karmen Hanım.'' Dişlerimi sıktım ilk önce. Daha sonra başımı çevirip yapmacık olduğunu bildiğim ama onun bunu anlamadığı şekilde gülümsedim. ''Günaydın.'' Kaşlarını kaldırdığında çatalını bıraktı ve çayından bir yudum aldı. Zıkkım ye.

''Benim çıkmam gerek, kahvaltı etmeyeceğim.'' İkisi de bana döndüğünde babamdan önce konuşan annem olmuştu. ''Nereye?'' Annemi sevmiyor değildim aslında ama babama karşı gelmediği için sinirliydim ona. Ben ise planımı uygulayana kadar boyun eğmekle yükümlüydüm. Babamın kazandığım paranın bana bıraktığı kısmına dokunmuyordum. Biriktiriyordum, ayrı eve çıkmak için. Kiralık eve çıkacaktım ilk önce. Bir sorun olursa yer değiştiririm diye. Satılık ev alabilecek kadar param birikmişti sanırsam ama iki üç senelik kira parası vardı kenarda, bu netti. Daha fazla da olabilirdi.

Bu ay sürekli konser verdiğim için çok fazla yüklü miktarda para alacaktım ama babama her zamanki gibi maaşımın miktarını doğru olarak söylemeyecektim. Çok ünlü olmadığımı kendi çapımda sanatçı olduğumu sanıyordu. Her ikisi de öyle sanıyordu. Konserlerime hiç gelmemişlerdi. Minik bir mekanda ya da sokakta şarkı söylediğimi sanıyorlardı, öyle para kazanıyordum onlara göre. Dün ise beni minik bir mekandaydım sanıyorlardı.

Evet çok tanınmıyordum ama tanınıyordum. Haber kanallarında haberim yapılacak kadar. Bir kere yapılmıştı ya o da gerçi. İlk konserim olduğunda ''Başarılı şarkıcı 18 yaşında.'' manşetleri dolaşmıştı etrafta. Haberimin yapılmasını şu anlık sorun etmiyordum. Evde olan televizyonda belli başlı kanallar açılıyordu. Onlarda da benim haberim yapılmıyordu. Annem evden dışarı pek çıkmazdı, babamın çevresi beni tanımazdı. Fakat dün olan röportajın büyük bir konuşmaya sebep olacağını biliyordum.

İki üç senelik kira parasından fazlası birikmişti ama bana daha fazlası gerekiyordu. Geçimimi daha iyi sağlamak için. Bu ay kazandığım para ve bir sonraki ayın parası benim için oldukça önemliydi. Bu iki ay da konser aylarıydı. İkizim gibi kendimi kurtarmalıydım buradan. O, üniversitesinin yurdunda kalıyordu, kurtulmuştu. O ve arkadaşları benim şarkı besteleyip konserler verdiğimi biliyordu. Ama ben arkadaşlarını tanımıyordum. Bir tanesinin adını bile bilmiyordum. Sadece beş kişilik erkek grubu olduklarını biliyordum. Üniversite 2. sınıfı bitirmişti ve tatildeydi şu an. İngiliz Dili ve Edebiyat'ı okuyordu. 

O şehir dışında okuyordu ve beni de okuyor diye biliyordu. Okumadığımı söyleseydim okumazdı biliyordum. Babam onun okumasını istiyordu ve onun okuması için benim okumadığımı bilmemesi gerekiyordu. Babam da bunu bildiği için beni okuyorum diye göstermişti ona karşı. Babama göre ben çalışıp eve -kendisine- para getirmeliymişim. Babamla okul konusunda bir kere kavga etmiştik ama o kavga ilk ve son kavga olmuştu. Üniversiteye kayıt için veli gerekiyordu. Doğum günüm sene sonu olduğu için reşit olmamıştım daha o zamanlar. Babam ikizimle okul kaydına giderken tek yaptığım şey arkalarından bakmak olmuştu. Bana ''Sen kaydını yaptırdın mı?'' diye sorduğunda ise ona ''Çok oldu.'' Cevabını vermiştim.