KARMEN | Yarı Texting

1.2

1.2

Oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın<3

🖤24322🤍

instagram: orendasuu
(kitap hakkında konuşmak için)

***

Barlasla olan konuşmamın üzerinden birkaç gün daha geçmişti. Son yazdığımdan sonra bir daha konuşmamıştık. Saçma dediğim şeyi yanlış anlayıp kırılmış olabilirdi.

Efe'nin de dönüş vakti yaklaşmıştı. Yarın gidiyordu. Okulu vardı ve benim de bir an önce sınava çalışmaya başlamam gerekiyordu. Okumak istiyordum ve okuyacaktım. Belki yine Tıp'ı kazanırdım? Keşke kazansaydım. Ama ben çoğu konuyu unuttuğumu düşünüyordum. Üçüncü sınıfa geçmiş olabilirdim şu an ama iki yılım gitmişti. İki yılda hiç tekrar etmemiştim konuları. Kesin unutmuştum. Ama ümidimi kaybetmeyecektim. Çalışıp kazanacaktım yine. İnanmam gerekiyordu ilk önce ve ben inanıyordum. Kendime inancım tamdı.

Ama dediğim gibi Efe gidecekti ve ben burada hemen hemen yalnız kalmış olacaktım. Yine, yeniden.

Haktan vardı, evet. Ama ikizimin yanımda olması daha başka his taşıyordu bende.

Efe'nin olduğu şehre gitsem olmaz mıydı? Antalya bence güzel bir şehirdi ve pekala çevresi de güzel olabilirdi. Efe ile bu konuyu konuşsam şüphesiz beni yanında isteyeceğini biliyordum. Fakat o şehir değiştirmek istemediğimi düşünüyordu. Bana fark etmezdi. Kimsem yoktu burada Haktan'dan başka. Bir de işte... Barlas.

Bu konuyu Efe ile konuşmalıydım. Daha sonra Haktanla da konuşurdum. Ayrı şehirlerde olacak olma düşüncesi beni üzse de burada kalmak istemiyordum. Boğulmaya başlamıştım. Belki de boğulmuştum çoktan.

Şimdi ise dışarıdaydım ve dershaneleri dolaşıyordum Antalya şubelerinden haberdar olmak için. Tabii ki oraya gidip fikir sahibi olmak önemliydi ama buradaki şubelerine gidip Antalya'dan haber almakta iyiydi. Boş boş durmak istemiyordum. Ev boğuyordu beni. Annem ve babam evdeydi. Hiç eve uğrayasım gelmiyordu.

Elimdeki kağıttan bir dershanenin adının yanına artı işareti attım. Antalya'ya gittiğimde şubesine uğrayacaktım.

Kaldırımda elimde kağıt, başım eğik bir biçimde yürürken iki gülme sesi kulaklarımı doldurdu. Biri yabancıydı ama diğeri o kadar tanıdıktı ki. Her şeyini hatırlıyordum. Bilmiyordum bazı şeyleri ama hatırlıyordum hareketlerini, sesini...

Başımı gülüşünün sesiyle kaldırdığımda gözlerim ilk önce gülümseyen dudaklarına kaydı. Daha sonra yanındaki kız dikkatimi çekince bakışlarım direkt ayrılmıştı dudaklarından. Bana neydi ki zaten gülüşü de kendisi de? Onu seviyor olmam ona karşı olumsuz duygu beslemeyeceğim anlamına gelmiyordu.

Aynı kaldırımdaydık ve kahretsin ki yanlarından geçmek üzereydim. Karşı kaldırıma bu kadar yakınlarına gelmişken de geçmek istemiyordum. İlgilenmiyormuş gibi yapmaya devam ettim. Zira ilgilenmiyordum. Zor bir şey değildi.

Yanlarından geçmek üzereyken kız geri adım attı. Attığı geri adımıyla ben kıza çarpmıştım ve dengemi kaybetmiştim. Salak mıydı bu kız? İnsan etrafına bakardı biraz.

İleriye doğru sendelerken kolumdan tutulup çekildim. Dengem yerini bulduğunda beni tutanın kim olduğunu tahmin etmem zor değildi. Gözlerim gözlerine takılı kaldığında ellerim kollarındaydı. Düşmemek için beni tuttuğunda kolunu tutmuştum refleks olarak.