KARMEN | Yarı Texting

0.6

0.6

Oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın <3

***

Canım yanıyordu. Canım öyle yanıyordu ki sanki yanıcı maddeler içime boşaltılmıştı. Daha sonra ise kibriti çakıp atmışlardı üzerine. Bu somut olarak anlatacağım bir ifadeydi. Ama hislerimi anlatmaya yetmezdi. Odamda kapımı kilitlemiş pencerenin önünde sessizce ağlamaya çalışıyordum. Efeler sesimi duymamalıydı. Onlarla uğraşamazdım.

Yaşlar gözlerimden boşalırken derin nefesler alıyordum. Esen rüzgar saçlarımı geri savuştururken yüzüm ıslak olduğu için serinliğini hissetmiştim rüzgarın. Burnumu çektiğimde elim boğazıma gitti. Nefes alamıyordum. Aldığım nefes yetmiyordu. Elimle tişörtümün yakalarını çekiştirirken pencereye biraz daha yaklaştım. Nefes darlığım beni daha da ağlatıp hıçkırıklara boğarken sesli bir iç çektim. Daha fazla sessizce ağlayamayacaktım. Dayanamıyordum. Sesli bir şekilde hıçkırıp ağlamaya başladığımda sokakta yankılanan hıçkırığımı duymuştu kulaklarım. Biraz geri çekildiğimde ellerimi saçlarımdan geçirdim. Odamın içinde yürümeye başladığımda ayakta duramadım. Yatağımın dipliğinde yere çöktüm. Bacaklarımı kendime çektiğimde ellerimi yüzüme kapattım. Ağlamam olabilecekmiş gibi daha da şiddetlendiğinde kendime sarıldım. Ben hep sarılırdım.

Ben hep kendime sarılırdım.

Kendim kendimi kabul ediyormuş gibi hissediyordum.

Kendim... Sarıl bana, bırakma beni.

İnsanları ev yapmamaya çalış kendim. İnsanları evin yapma çünkü evdeysen bile evinde olmazsın. Evinde hissetmen için kimseyi evin yapma.

Kapıma vurulduğunda başımı kaldırıp bakamadım bile. Yorulmuştum ağlamaktan. Yine de ağlamamı kesemiyordum işte. Sevmiyordum bu şeyi. İçeride kalsalardı olmuyor muydu sanki? İçime aksalar yerleri dolduğunda patlar mıydım da kendilerini görmek zorundaydım?

Kapıma birkaç kez daha vurulduğunda Efe'nin sesini duydum. ''Güzelim, kapıyı açar mısın,'' deyip birkaç saniye ses vermemi bekledi. Sesim çıkmayınca endişelenmişti. ''Karmen? Orada mısın?'' Kapı kulpunu zorlamaya başladığında ''Haktan'ı çağırabilirim istiyorsan.'' dediğinde gözlerim doldu. Kendisiyle konuşmayacağımı düşünüyordu. Bu düşünce canımı daha çok acıttı. O benim ikizimdi. Onunla konuşmayacağım hiçbir şey olamazdı. Ona böyle düşündürtüp hissettirdiğim için daha fazla ağlamaya başladım. Ağlama sesim ona gitmiş olacak ki sesimi bu halde bile duymuş olmak onu rahatlattı. ''Tamam çağırmıyorum.'' Annemle babam ya duymuyordu ağlama seslerimi ya da duymazlıktan geliyorlardı. İki türlü de şaşırmazdım. Bu zamana kadar şaşırtmamışlardı beni hiç. Ağlamam devam ettiğinde ''Başlayacağım ama,'' dedi ve sessizlik oldu. Hıçkırıklarım dışında. ''Seni ağlatmasından nefret ediyorum. Daha kaç kere ağlattı seni böyle?'' Yine sessizlik.

Derin bir nefes verdiğini duydum. Hıçkırıklarım devam ederken elimi kalbime götürdüm. Onu alsak oradan olmaz mıydı? Keşke olsaydı.

''Yeter bu kadar Barlas'ı arayacağım.'' diye mırıldandı. Cümlesiyle beraber yutkundum ve hızla ayağa kalktım. Aniden ayağa kalktığım için başım döndüğünde dolabımın kenarına tutundum. Gözlerimi kırpıştırdığımda Efe'nin ''Alo Barlas.'' dediğini duydum. Elimi dolabın kenarından çekip kapı kulpunu kavradım. Diğer elimle anahtarı çevirdiğimde Efe bir sonraki cümlesini kuruyordu. ''Karmen çok kö-'' dediğinde kapıyı hızla açmış telefonunu elime almıştım. Çağrıyı sonlandırırken Efe'ye baktım iç çekişlerimin arasından. Gözlerimin kıpkırmızı olduğuna emindim. Hatta kahvelerimin tonları bir iki ton açılmış olmalıydı. Gözlerimin içine baktığında ben de onun gözlerinin içine baktım. Onun kahveleri benimkilerden biraz daha açık ve canlılardı. Saç tonlarımız ise aynıydı, açık kahve. Uzun boylu olduğundan dolayı başımı kaldırıp ona bakıyordum ama bu durum bile beni ağlatacak gibiydi. Başımı eğdiğimde ensemden tutup başımı göğsüne gömmüştü. Bir eli başımdayken diğeri bedenimi sıkıca sarmıştı. Başını eğip kokumu içine çektiğinde başımın tepesini öpmüştü aynı zamanda. Çenesini öptüğü yerin üzerine koyduğunda konuştu. ''Gel, içeri geçelim.'' Geri çekilecek gibi olduğumda ''Odana.'' diye devam ettirdi.