Say You Love Me

9

Sophie POV

Właśnie wjeżdżamy na podjazd przed domem babci Brooke. Razem z blondynką i jej mamą idziemy w kierunku drzwi, w których stoi już uśmiechnięta kobieta.

-Cześć dziewczynki!

-Dzień dobry.- odzywam się pierwsza podchodząc do kobiety.

Po przywitaniu kierujemy się do wnętrza domu.

-Idźcie do jadalni, ja zaraz przyjdę z kurczakiem.- mówi najstarsza z nas.

-To ja Pani pomogę.- wyrywam się, idąc od razu do kuchni.

-Podaj mi proszę te rękawice.- pokazuje ręka na wspomnianą rzecz.

-Mogę mieć do Pani pytanie?

-Oczywiście pytaj.- mówi zachęcająco.

-Zna Pani Wendy Adams?

-Oh, oczywiście. Była moją przyjaciółką przez długie lata. A ty ją znasz?

-To moja babcia.-odpowiadam, odwracając się w stronę kobiety by móc zobaczyć jej zaskoczony wyraz twarzy.

-Czyli już pewnie wiesz o tym, że teoretycznie Brooke poznałaś już wcześniej?-pyta.

-Tak, nawet widziałam nasze zdjęcia. Miałam małą podróż do Hiszpanii w tym celu.

-Idziecie?!-słyszymy pytanie dochodzące zapewne z jadalni, gdzie od razu się kierujemy.

***

Obiad mija w przyjemnej atmosferze, teraz siedzimy na tarasie jedząc ciasto.

-Jack się odzywa?-zadaje pytanie babcia blondynki.

Mama Brooke podnosi zdenerwowana wzrok na córkę, która w jednej chwili odstawia talerzyk na stół i bez słowa biegnie do środka domu.

-To może ja do niej pójdę.-wskazuje zaskoczona w kierunku domu.

Szybkim krokiem idę w stronę pokoju dziewczyny, bo zapewne tam ją znajdę. Nie myliłam się, stojąc w wejściu widzę ją leżąca z głową w poduszce, po chwili słyszę stłumiony płacz, który należy do blondynki. Wchodzę do pokoju, uprzednio zamykając drzwi i siadam na łóżku dziewczyny.

-Chcesz mi o tym opowiedzieć?-pytam niepewnie.

Nie słyszę odpowiedzi tylko pociąganie nosem. Kładę się za dziewczyną, przytulając ją do siebie. Po chwili odwraca się w moją stronę by wtulić się w moje piersi. Głaskam ją przez dłuższy czas w celu uspokojenia dziewczyny, lecz to nic nie daje.

-Brooke, proszę nie płacz. Jestem tutaj, nic się nie dzieje.- mówię przejęta stanem dziewczyny.

Przez chwile, która trwa w nieskończoność, słyszę już coraz ciszej płacz dziewczyny, który prawdopodobnie ustał.

-Jack, to mój ojciec. Jest w więzieniu za niespłacanie długów. Kiedyś mieliśmy pieniądze, może nie tak dużo jak inni, ale mogliśmy sobie pozwolić na niektóre rzeczy. Zaczął grywać w pokera i tak się zaczęło. Z każdym miesiącem było coraz gorzej, aż pewnego dnia stanęła przed drzwiami policja i zabrała go. Od tamtego dnia go nie widziałam.- mówi zachrypniętym od płaczu głosem.

-Słońce, wiesz, że to niczego nie zmienia? Dalej jesteś dla mnie ważna.- patrzę na nią z troską poprawiając jej włosy i wycierając zaschnięte łzy.- Nie zrezygnuje z Ciebie tak szybko.

-Naprawdę?

-Naprawdę, pytając się Ciebie tamtego dnia o imię godziłam się na wszystko mimo, że nie miałam pewności czy to jakoś bardziej się rozwinie. Wracamy do nich, widziałam, że twoja mama się zdenerwowała.