POLAROID PICTURE.

1: de camera

[Geschreven vanuit het perspectief van Raoul]

Ik opende om 9:00 uur s'ochtends de deuren van kantoor. Ik verwacht dat ik de eerste ben, sinds ik geen stemmen hoor, en de andere jongens toch vaak later zijn. Ik deed de deur achter me dicht en vervolgde mijn weg naar boven.

Ik opende de deur naar de kantoorruimte, en zoals al verwacht was ik inderdaad de eerste. Ik legde mijn tas op mijn bureau en pakte mijn Air-Up. 1 van mijn lievelingssmaken: watermeloen. Het verveelt nooit.

Ik nam een goede slok en zette de fles naast mijn pc. Ik rekte me nog 1 keer uit voordat ik op mijn stoel ging zitten.

Net toen ik wilde beginnen met een Geoguessr video editen, die ik gisteren had opgenomen, realiseerde ik me dan de stekker van mijn pc er helemaal uit lag. Heel even was ik in de war, maar toen daagde het waarom; er was gister een check in het kantoor, of alles het nog goed deed. Hiervoor moest onze apparatuur worden losgekoppeld, om te kijken of het systeem niet belast wordt.

Ik wilde onder mijn bureau grijpen, om de stekkers weer vast te maken, maar zag tot mijn verbazing dat de gehele stekker weg was.

Een frons vormde zich op mijn voorhoofd. Ik stond op om te kijken of het bij de andere jongens ook zo was. En ja, alle stekkers waren weg. Ik liep een rondje en bedacht wat er gebeurd kon zijn. "Waarom zouden ze die stekkers nou nog verder verplaatsen?" Vroeg ik mezelf af.

Nadat ik de stekkers niet had gevonden in het kantoor zelf, besloot ik in 1 van de andere ruimtes te kijken. Misschien hadden ze het in de voorraadkast gelegd, waar nog meer snoeren in lagen?

Nog steeds vind ik het gek waarom ze überhaupt onze stekkers ergens anders neer zouden leggen zonder toestemming, maar nu heb ik geen andere keus dan de stekkers proberen te vinden.

Ik liep de ruimte binnen waar ik het net over had, en deed de iets wat stoffige kast open. En ja hoor; daar lagen ze. Onze stekkers. Ik moest een beetje grinniken, ik snap nog steeds geen bal van het feit dat ze hier liggen. Ik pakte de doos op, en achter de doos viel iets naar beneden.

Wij hebben nooit wat met deze kast gedaan, we hebben hem gewoon laten staan. Er zitten dingen in die van oorsprong niet van ons zijn, maar aangezien het kantoor nu van ons is, hebben wij ook deze spullen.

Ik zag niet wat er viel en was nieuwsgierig. Ik zette de doos met stekkers en snoeren nog even neer, en mijn hand ging weer naar de kast.

Ik pakte een redelijk klein voorwerp op, en kon direct zien wat het was. Een polaroid camera. Ik bekeek de camera wat beter, hij zag er nog best gaaf uit... Ik vind zo'n camera altijd wel lachen... Al zal de rest vast gaan zeggen dat dat een "boomer dingetje" is. Ik grinnikte weer.

Ik nam de camera mee, het is toch lachen om een leuke foto voor op de deur van de koelkast te maken? Ik legde hem op de stekkers in de doos, en liep weer naar de werkruimte.

"Waar kom jij nou ineens vandaan?" Hoorde ik Matthy verbaasd zeggen die inmiddels ook al was gearriveerd. "Die hoeren hadden gewoon onze stekkers heel ergens anders gelegd!" Zei ik tegen Matthy terwijl ik naar zijn onaangesloten pc wees. Matthy fronste. "Waarom zouden ze dat doen?" Vroeg hij.

Ik haalde mijn schouders op. "Ik dacht dat ze misschien in die voorraadkast zouden liggen, bingo!" Zei ik terwijl ik de doos wat omhoog hield. "Wat ligt bovenop al die stekkers?" Vroeg Matthy. "Een polaroid camera, ik vond hem tussen de troep..." Zei ik. Matthy moest lachen. "Jij kon het natuurlijk niet laten om die ff mee te nemen..." Zei hij. Ik moest op mijn beurt ook lachen. "Straks ff een foto met iedereen maken ofzo, leuk voor op de koelkast." Zei ik. Matthy moest lachen maar knikte instemmend.

Matthy en ik besloten iedereens pc weer aan de sluiten, zodat de rest daar straks geen moeite meer voor hoeft de doen. We waren eindelijk klaar en namen toen plek achter ons eigen bureau. Ik kon eindelijk beginnen met het editen van mijn video.

Iedereen druppelde langzaam binnen, Koen natuurlijk als laatste pas, het zal ook eens niet. Het verhaal over de stekkers en de polaroid is inmiddels ook al een paar keer verteld, ik ben zelf nu ook veel meer nieuwsgierig geworden of het ding ook werkt.

"Zullen we ff die foto maken?" Vroeg ik toen iedereen stil was. Er ontstond wat geroezemoes, maar uiteindelijk stemden de jongens in. "Anton, kun jij ff de foto maken?" Vroeg ik aan Anton die bezig was met het editen van onze nieuwe video. Hij knikte en kwam achter zijn bureau vandaan.

We met z'n vijven een soort gekke positie aan, klaar voor de foto. Hopelijk doet hij het. "Gewoon dit knopje?" Vroeg Anton die wees naar de fotoknop. "Ja!" Zei ik.

"Oké." Zei Anton. "Say cheese in 3... 2... 1..."