POLAROID PICTURE.

7: robbie

"Matthy! Ik-" wilde ik uitbrengen, maar op dat moment werd in meegezogen. Mijn lichaam werd strak getrokken, en de enige kleur die ik kon zien was zwart. Een paar seconden later stond ik in een moeras.

Ik stond net buiten het meer, en wankelde bijna om. Ik zwaaide met mijn armen om stand te houden, en gelukkig viel ik niet in het vieze bruine water.

Ik was te laat... Verdomme Robbie! Ik baal van mezelf dat ik het niet net gezegd heb... Fucking hell nu ben je te laat...

In verschillende opzichten zwijg ik al maanden tegen hem, ik kan en durf het hem niet te vertellen. Afgelopen week brak het me op. Ik sprak met mezelf al dat ik het hem moest vertellen de komende dagen en alle consequenties voor lief nemen. En nu, is dat helemaal om zeep geholpen. Ik zal Matthy nooit kunnen vertellen hoe ik hem nou echt door mijn ogen zag.

Een deel van mij wilt nu het liefst weg sprinten, tot ik hem vind. Ik twijfel om het te doen. Stel, ik doe het en vind hem, vertel het hem... Gaat het alleen nog maar meer pijn doen.

Er zijn teveel gevaren om hem op te zoeken. Gevaren voor mij en gevaren voor hem. Alle scenario's die dan zouden kunnen gebeuren, pakken negatief uit.

Ik voelde me enorm misselijk. Bij het idee dat ik mijn vrienden nooit meer normaal ga zien, dat ik hoogstwaarschijnlijk nooit meer mijn vriendin, familie en iedereen zal zien... Maar het meeste dat ik nooit mijn kans zal krijgen bij de jongens waar ik al zo lang verliefd op ben...

Kans? Oké, nee, ik weet niet of hij überhaupt wel op mannen valt... Hij heeft dan geen relatie, al een hele tijd niet, maar je vraagt dat niet zomaar even aan je vriend. "Oh ja, Mat, snelle vraag, val je eigenlijk ook op mannen?" Zie je het al voor je...?

Maar het idee dat ik er nu nooit meer achter zou komen beknijpt me wel. "Rob, kom op, raap jezelf bij elkaar. Dit is niet je eerste prioriteit!" Sprak ik mezelf toe.

Wat er ook ging gebeuren, ik ging niet mijn vrienden wat aan doen, al moet ik er zelf voor boeten. Dat ga ik niet laten gebeuren.

Ik ben bang, bang voor wat er kan konen. Maar mijn naïviteit zegt dat het nog niet over is... Denk aan de echte Hunger Games... Daar was toch ook een oplossing? Ik kan me niet voorstellen dat er hier niet stiekem ook zo'n soort oplossing in zit. Een mind game. Ergens waar je achter moet komen, door iets te doen... Maar wat... Ik had geen flauw idee.

Ik haat alleen zijn. Ik stond nog steeds in het moeras, en zag nu pas de tas die op de grond naast me lag. Het enige wat eraan zit is een waterzak. Ik pak de tas op en werp hem op mijn rug. "Stapje voor stapje Robbie..." Zeg ik hardop. Het eerste wat ik moest doen, is dit moeras achter me laten.

Het moeras van gelukkig best klein, en na een paar minuten lopen bevond ik me aan een bosrand. Ik had eten nodig. Alsof iemand mij gehoord had, vond ik een paar stappen later een middelgrote kist. Ik deed hem open en zag allemaal eten verspreid liggen: rauw vlees, groenten, crackers, fruit, nog meer water... Ik was heel blij met deze vondst, en laadde alles voorzichtig in mijn rugtas.

Ik wist nog niet goed hoe ik dit aan moest pakken, dus besloot op zoek te gaan naar onderdak, om goed na te denken. Ik liep verder het bos in, tot in een klein hutje zag staan.

Ik deed de deur open en het was echt een klein huisje, maar genoeg voor mij. Ik zette mijn tas naast het soort van kleine bed, en ging erop zitten. Ik pakte een cracker en wat groenten, en probeerde na te denken.

Wat is wijsheid...? Ik vind het moeilijk. Mijn plan voor morgen was wel duidelijk: Ik ga meer spullen nodig hebben om te kunnen overleven. Ik had nu wat eten, maar ik wilde een mes, wapens... Morgen zou ik verder op zoek gaan.

Het is moeilijk om een waterdicht plan te maken, je weet namelijk niet wat er komen gaat. Straks wordt iemand 1 deze dagen al gek... Je wilt er niet aan denken, maar toch moet je er rekening mee houden. Ik probeerde mijn gedachten op een rijtje te zetten. "Oplossing... Arena... Gek worden... Moord... Eten... Overleven..." Er ging zoveel door mijn hoofd heen, het voelde alsof ik elke seconde zou kunnen ontploffen...

Ik weet maar 1 ding zeker: Ik ga de bijl en niet bij neer leggen. Nu in ieder geval nog niet. Ik mag niet zo makkelijk opgeven, en ik hoop dat iedereen er zo over denkt.

Ik pakte mijn rugtas en zette hem op mijn schoot om nog een cracker te pakken. Ze waren best droog, maar vulden wel. Ik haalde het pakje crackers eruit en wilde mijn tas terugzetten.

Mijn tas viel uit mijn handen van de schrik. Ik hoorde wat, een geschreeuw. Mijn maag kromp samen, het was niet heel hard, dus het moet wel dichtbij zijn...

Wat is er gebeurd? Er is toch niet... Nu al iemand uitgeschakeld. Ik bedacht me geen seconde en opende de deur van het huisje, misschien de meest domme keuze, maar ik moest kijken wat er aan de hand was. Ik moest het gewoon.

Ik liep sluipend door de bossen, de richting van het geluid op. Ik struikelde bijna over de boomstronk voor mijn voeten, bij het horen van nog een schreeuw. Vanaf dezelfde locatie. Ik bleef even staan om te luisteren. En daarna, hoorde ik iets wat me naar de grond deed zakken.

"Bof..." Een hard en dof geluid verspreidde zich over de gehele arena. Iedereen weet wat dat geluid betekent.

Iemand is er niet meer.