POLAROID PICTURE.

6: raoul

Met 2 handen op mijn hoofd keek ik om me heen. Woestijnklimaat. Heel wat anders dan waar ik een paar seconden geleden nog stond. Mijn voeten waren al in het mulle zand gezakt.

Ik reikte naar de rugtas die op de grond lag, en deed hem om. Ik keek nog eens goed om me heen. Aan de ene kant was alleen maar zand te vinden, de andere kant veranderde langzaam in een mediterraan klimaat. Ik weet redelijk wat van aardrijkskunde, dus weet dat ik die kant op moet.

Ik probeer door het mulle zand te lopen, wat nog niet zo makkelijk gaat, het is zwaar. Ik heb ook nergens een leun mogelijkheid, een stok of zo. Het zand werd gelukkig al snel harder, sinds ik aan de rand van het woestijnklimaat terug ben gekomen.

Ondertussen dacht ik na. Er moest een oplossing zijn. "Schijn bedriegt..." Wijst op een oplossing, toch? Ik geloof dat er een oplossing is, een andere oplossing, waarbij er niet 1 iemand overblijft. Ik geloof gewoon dat het er is, ik ben degene die er achter moet komen. Al is het het laatste wat ik doe. Ik ben de reden dat we hier terecht zijn gekomen.

De druk ligt erop. Ik ben bang dat de vrouw over de speaker gelijk heeft. "De arena verandert je." Dagenlang, alleen met jezelf, je gedachten, overleven, het idee dat iemand jou misschien van kant wilt maken... Genoeg factoren om door te draaien.

Ik probeer iedereen in mijn hoofd op een rijtje te zetten. Matthy. Hij staat er denk ik hetzelfde in als ik, probeert een oplossing te vinden. Zonder oplossing zouden Matthy en ik het het langst volhouden, denk ik.

Koen. Mijn buik kromp samen. Koen kan alles behalve dit. Hij weet niet hoe hij zich moet redden hierin. Die jongens houdt het hoogstens een paar dagen vol, als het niet minder is.

Ik sloeg mijn handen weer voor mijn ogen. "Vind een oplossing Raoul, vind hem snel..." Praatte ik mezelf in. Ik geloof er in dat er een oplossing is, echt waar.

Robbie... Hoe lang houdt Robbie het vol? Is hij sterk genoeg om zelfcontrole te houden? Of is hij te bang dat hij niet meer terugkeert... Het zou allebei kunnen, het is moeilijk inschatten.

Milo. Shit, Milo. Wanneer die jongen realiseert waar hij echt is, en in welk spel hij zit... Zou hij nog wel eens rare dingen kunnen gaan doen. Zal hij drang krijgen om zelf als enige hieruit te komen? Zal hij wel proberen stil te staan dat er misschien nog een oplossing is...? Om heel eerlijk te zijn, denk ik van niet. Ik denk dat hij nog wel eens een heel vervelende pion kan zijn op het speelbord waar we ons nu bevinden.

Ik wil dit met iemand kunnen bespreken, maar het is te riskant. Ik weet niet hoe groot de arena is, waar iedereen is, hoe iedereen hierop reageert... En wat de spelleiders ons aan kunnen doen...

Ik besluit voor nu zo ver mogelijk het zand achter me te laten. Ik loop nu door het mediterraanse klimaat, maar ik weet dat daar achter hoogstwaarschijnlijk een tropisch klimaat zit, dus ik loop door.

Onderweg vind ik een aantal kistjes, met bruikbare dingen erin; scherpe stukken hout, touw, een klein EHBO kistje. Ik stop het allemaal in de rugtas. Hopelijk vind ik snel ook wat te eten.

Terwijl ik in mijn hoofd al aan het malen ben naar een oplossing, geef ik me verder over aan het spel. Ik blijf rond lopen, tot het avond wordt, om eten, uitrusting en eventueel wat wapens te vinden.

Ik moet helder kunnen blijven denken, voor zolang mogelijk. Zouden de andere jongens ook denken aan een mogelijke oplossing, een aanwijzing? Matthy; ja. Geen twijfel over mogelijk. Wat wilde ik nu graag Matthy bij me hebben, maar dat risico is veel te groot.

Koen en Milo; nee. Milo schakelt in overlevingsstand, en Koen, paniek. Robbie... Robbie blijft moeilijk in de schatten. Het kan alle kanten op met die jongen.

Terwijl ik verder loop, probeer ik in mijn hoofd de speech van de vrouw te herhalen. "Welkom in de arena... Klik, camera... posities... schijn bedriegt... Dead men tell no tails... 1 winnaar..." Ik kan er nog weinig uithalen. Het zou toch een logisch geheel moeten vormen...?

Ik kan er nog niet uit, en besluit het heel even te laten rusten, om me te focussen op het zoeken van eten. Ik heb eten nodig. En een slaapplek, want het wordt langzamerhand schemerig.

Ik kom na ongeveer nog een uur lopen een boomhut tegen. Perfect! Vanuit boven heb je overzicht, en kun je met een beetje geluk over een groot deel van de arena uitkijken. Onderweg heb ik nog wat eten gevonden; gedroogd vlees, 4 stukken fruit en een notenmix. Hiermee moest ik het vandaag doen. Morgen moet ik op zoek gaan naar een wapen, want ik ben bang dat we de aankomende dagen niet meer voedsel in mandjes zien liggen...

Ik klom de boomhut in en kon inderdaad over een groot stuk oppervlak uitkijken. Ik zag het droge klimaat waar ik vandaan kwam, het lang uitgerekte tropische klimaat waar ik nu in zat, en daar weer achter, een normaal bosklimaat, met een gat in het midden; de open plek. Het moest wel kilometers verder zijn. Ik laat me verder terugzakken in de boomhut en pakte een appel.

Ik legde mijn hoofd tegen het hout achter me en sloot mijn ogen. Ik hoop dat de rest het volhoudt...