POLAROID PICTURE.

8: de omkeer

[KOEN]

Blij dat ik eindelijk een slaapplek had gevonden, legde in mijn hand op de deurklink. Ik duwde hem naar beneden en keek de kamer in. Ik schrok van een gelaat en een paar seconden later voelde ik een helse pijn in mijn bovenbeen. Er was een pijl doorheen geschoten. De pijn schoot door mijn hele lichaam.

De schaduw was naar voren gestapt. Een lange jongen. Milo.

"Milo! Stop!" Gilde ik. Ik probeerde de pijl uit mijn been te halen. Ik schreeuwde het uit van de pijn terwijl ik de pijl eruit trok. Ik keek weer omhoog naar Milo. Hij stond nu een stuk dichterbij. De fonkeling uit zijn ogen was verdwenen. Ze waren dof.

Van zijn gezicht was ook niks af te lezen, het stond helemaal strak. Hij zei niks. En op dit moment, had ik door wat er aan de hand was. Milo was zichzelf verloren, nu al.

"Milo..." Fluisterde ik. Ik kon niet weg, ik kan niet rennen door mijn been, als ik probeer weg te komen schiet hij toch wel. "Ik ben het, Koen... 1 van je beste vrienden..." Zei ik met tranen in mijn ogen. Milo reageerde niet. "We hebben zoveel samen meegemaakt..." Fluisterde ik. Geen reactie, niks.

Ik voelde een traan over mijn wang rollen. Ik kende de jongen niet meer die voor mij stond. De grappige maar toch ook heel gevoelige Milo ter Reegen, waar ik niet zonder kon. Mijn beste vriend, weg...

Ik weet niet wie de jongen voor mij is, maar het is niet Milo.

Ik voelde dat mijn gezicht onder de tranen zat. Ik liet het gaan, het maakt niet uit. "Milo..." Fluisterde ik nog 1 keer naar de jongen die voor me stond.

Het laatste wat ik zag is een pijl in een noordvaart richting mijn gezicht.

[RAOUL]

Ik schrok wakker van een doffe dreun, alsof er een kanon werd afgeschoten. Eerst realiseerde ik me niet wat het was, maar daarna daagde het. Het was inderdaad en kanon. Iedereen weet wat het kanon betekent.

Voor ik het wist rolden de tranen over mijn wangen. Ik kan niet geloven dat er nu al iemand gesneuveld is... Ik wil het niet geloven. Wat is er gebeurd? Na een poosje ging het huilen in snikken over, en viel ik snikkend weer in slaap.

[ROBBIE]

Ik zakte naar de grond en greep mijn hoofd vast in mijn handen. Ik huilde geluidloos. Was het Matthy...? Egoïstisch genoeg ging dat als eerste in mijn hoofd om. Wie is het geweest? Hoe is het gebeurd? Heeft iemand het gedaan?

Ik probeerde weer op te staan. Ik wilde kijken wat er gebeurd was, maar ik mocht geen domme keuzes maken. Ik moet terug, terug naar het huisje van net. Ik ben hier te kwetsbaar.

Ik rende terug, zo hard als ik kon. De tranen stroomden nog steeds. 1 van mijn beste vrienden is zojuist doodgegaan, en ik weet niet hoe, en ik durf er niet bij na te denken, maar de kans dat iemand anders het gedaan heeft is groot.

[MILO]

Ik schoot nog een paar pijlen, allemaal richting de roos. Ik was best goed in boogschieten. Ik reek naar het bord om de pijlen er weer vanaf te trekken, wanneer er ineens een helse pijn door mijn onderbeen schiet. Ik schreeuwde niet, maar greep als reflex naar mijn onderbeen en keek snel om me heen. Er was niemand.

Ik keek naar mijn been, en zag een soort klein verdovingspijltje. Zo'n typisch ding, met een pluimpje op de achterkant gevestigd. Het moest van de spelleiders geweest zijn. Geschrokken trok ik het eruit, maar wat de werking ook moet zijn, het zit nu al in me.

Ik was bang, bang dat ik zou veranderen. "Nee, nee, nee, nee..." Fluisterde ik hardop. Ik gooide het pijltje van me af en had geen idee wat ik moest doen.

En een paar seconden later, voelde het alsof mijn lichaam overgenomen werd. Alles werd uit me gezogen. Mijn ziel werd meegenomen.

Een persoon zonder geheugen en zonder ziel bleef achter.