POLAROID PICTURE.

5: koen

De wereld om me heen krijgt weer kleur. Ik zie een lang, uitgestreken grasveld. Ik kijk een paar seconden om me heen voordat ik naar de grond zakte, en heel hard begon te huilen.

Met mijn hoofd tussen mijn handen kon ik maar moeilijk ademhalen. Mijn adem stokte. Tranen schoten bijna mijn ogen uit. Een paniekaanval nam mijn lichaam over.

"Je gaat dood, je gaat dood, je gaat dood." Was het enige waar ik aan kon denken. Die gedachte maakt me zo verschrikkelijk bang. Ik zal het nooit redden. Ik weet niet of ik het wel wil redden. Ik wil niet gestoord worden.

Hoe dan ook, je leven is klaar, verneukt. Stel, je komt hieruit, hoe wil je normaal verder gaan leven? Het is onmogelijk. We worden eigenlijk alle 5 uitgeschakeld.

Ik 1 klap, alles, maar dan ook alles, boem, weg. Je vrienden, familie, huis, vriendin... Weg. En dat allemaal door 1 stomme klik van een stomme, oude en stoffige polaroid.

Hoe kan dit gebeuren? Hoezo is dit al 10 jaar aan de gang, zonder dat iemand er vanaf weet? Er zijn toch 10 winnaars, 10 overlevers...? Waarom is er dan geen bekendheid van dit...?

Ik haalde mijn hoofd op en keek omhoog. Voor mijn gevoel had ik mijn conclusie al getrokken: ik ga hier niet levend uitkomen. Hoe je het ook wendt of keer, in elk scenario zal ik niet degene zijn die stand houdt. Ik kan het niet, ik wil het niet.

Ik laat mezelf achterover in het gras vallen. Hoe lang zou het duren voordat iedereen gek wordt? Hoe lang zou het duren voordat het eerste slachtoffer valt? Wat zouden de spelleiders ons nog aan kunnen doen? Hoe lang kun je leven op matig eten?

Er zijn zoveel vragen die helaas niet beantwoord gaan worden. Ik krijg er hoofdpijn van.

Ik zie nu pas dat naast me een rugtas ligt. Ik pak hem op en kijk of er wat in zit, niks. Ik weet nog steeds niet wat ik moet doen. Wil ik het eigenlijk nog proberen...?

Ik weet het niet. Maar ik wil niet 1 van de andere jongens wat aan doen, echt niet. En ik wil ook niet gek worden, onbewust van mezelf zijn, en ze alsnog wat aandoen.

Het lijkt dat er nog maar 1 ding mogelijk is... Maar stel dat er wel een oplossing is... Voor ons allemaal...

Een paar dagen. Ik geef mezelf een paar dagen. Als er dan geen grondige veranderingen zijn, schakel ik mezelf uit. Zelfs als ik er uit kom, en dit lugubere spel win, zou ik nooit verder kunnen leven.

Mijn benen slap en pijnlijk, probeerde ik op te staan. Ik was enorm zwak. De rugtas wierp ik toch maar op mijn rug, en langzaam ging ik stappen zetten. Ik wilde in ieder geval weg van dit grasveld, ik werd er gek van. Ik sjokte en sjokte, tot ik eindelijk iets van een bosrand zag. Ik liep ernaartoe, en naast een boomstronk, zag ik een klein mandje liggen. Er lagen 3 appels in. Ik pakte de appels uit het mandje en deed ze suf in mijn tas.

Het begon al donker te worden, het duurde lang voordat ik bij de boswal aankwam. Wat moet ik doen, onderdak zoeken? Durf ik nog wel zo lang te lopen als het donker wordt? Ik merk nu al dat ik bij far de minste survival skills heb. Ik kook bijna nooit, laat staan dat ik in mijn eentje de Hunger Games of hoe ze het hier maar willen noemen overleef.

Ik blijf nog een stukje lopen, maar kom maar niks tegen. Het donkere bos slokt me langzaam op. Ik hoor dieren. "Oh god, er zullen hier toch geen roofdieren zitten?" Piepte ik hardop. Ik was bang, ik kon dit toch helemaal niet? Ik zette het op een rennen. Laat me alsjeblieft een soort huisje vinden...

Ik bleef maar rennen, struikelde een paar keer, maar ik zag niks. Alleen de omvang van honderden bomen. Het was al bijna pikdonker. "Nog een klein stukje Koen, nog een klein stukje..." Probeerde ik mezelf te overtuigen. Ik raapte alle moed bij elkaar en zette pas. En daar, als redder in nood, zag ik tussen alle bomen, een blokhut staan.

Ik stopte met rennen, blij dat in onderdak had gevonden. Ik liep ernaartoe en pakte de deur vast. Het volgende wat ik me kon herinneren was een schreeuw, en een heftige pijnscheut.