POLAROID PICTURE.

2: the game

[Geschreven vanuit het perspectief van Raoul]

De klik was duidelijk hoorbaar. Heel duidelijk. Gek, zo'n geluid hoor je toch ook weer niet bij het maken van een polaroid? Ik wachtte tot de foto eruit kwam rollen. En toen, werd alles vaag.

De wereld om ons heen veranderde, de omgeving werd zwart. "Ben ik de enige die dit ziet?!" Vroeg Milo in paniek. "Wtf!" Zei Rob op zijn beurt gesmoord. Alles uit onze bestaande omgeving verdween; het kantoor, Anton, het enige wat we nog hadden was elkaar.

"Raoul, wat is dit?!" Gilde Matthy bijna. Ik was inmiddels ook in paniek geraakt. "Ik heb geen idee!" Brulde ik.

Ik voelde mijn lichaam worden meegezogen. Alles om ons heen was nu zwart. Uit reflex grepen we elkaar allemaal vast, niet wetend wat er komen gaat.

En toen, ineens, kreeg alles om ons heen weer kleur. Maar we waren niet meer op kantoor...

Het eerste wat ik zag was een groot standbeeld, een monument. Iedereen was in paniek. Ik keek gauw verder om me heen, en zag voor een groot deel natuur. Een groot bosklimaat, met een paar huisjes. Het leek alsof we gewoon in de buitenlucht waren, maar het standbeeld, een piratenstandbeeld, precies in het midden van het open grasveld waar we nu stonden, verraadde het.

Ik liep er langzaam naartoe. Het was een groot afgebeelde piraat, met 1 van zijn ogen glimmend... Het lijkt wel alsof er een camera inzit... Er stonden allemaal namen en jaartallen gegraveerd onder het grote beeld. Mijn gleden naar de titel van het standbeeld. "Winnaars." Stond er alleen bij. Mijn ogen gleden langs het rijtje namen en jaartallen. 2010, 2011, 2012... helemaal tot aan 2021. Met steeds maar 1 naam achter het jaartal.

Een gevoel van angst bekroop me. Dit leek allemaal wel heel bekend... 1 winnaar, meerdere personen, een compleet natuur uitgeruste locatie... een exact ronde open plek in het midden met dit standbeeld als middelpunt... Het zal toch niet...

"Raoul, dit is niet grappig..." Zei Matthy gesmoord. "Jongens, ik heb geen idee wat dit is, echt niet!" Zei ik. Iedereen keek bang. "Hoe de fuck komen we hier?! We waren net nog op kantoor?!" Zei Koen hard. "We moeten hier weg!" Zei Robbie.

"Jongens..." Zei ik zacht. Alle ogen schoten naar mij. "Ik denk niet dat we hier zomaar weg kunnen..." Fluisterde ik. Iedereen keek me geschokt aan. "Denk even na... We staan ineens op een open plek, met om ons heen een aantal kilometers aan bos, er staat hier een standbeeld waar jaartallen en steeds maar 1 winnaar op staat..." Probeerde ik uit te leggen. Iedereen wist waarover ik het had.

"Raoul, dat kan n-" Begon Koen maar zijn zin werd afgepakt door iemand die zijn woord overnam.

"Welkom in de Arena." Galmde een stem boven ons. Mijn gezicht betrok. "De klik van de camera heeft ervoor gezorgd dat jullie hier terecht zijn gekomen. Jullie positie wordt nu aan het lot overgelaten. Alleen moord kan jullie veilig stellen." Ging de stem verder. Ik werd langzamerhand bang.

"Jullie zullen moeten strijden tot de dood, tot er maar 1 persoon over is. Of is het de schijn die bedriegt?  Dead men tell no tails." Galmde het verder. Het is dus precies wat ik dacht.

"Jullie zullen nu misschien elkaar nog niet van kant kunnen maken, maar deze arena veranderd je... Geen vriendschap of liefde valt dan meer te redden..." Klonk het. Een rilling liep over mijn rug. Dit kan toch niet echt gebeuren?

"Jullie worden allemaal zometeen ergens anders gespawned, wapens zullen verdeeld over de arena te vinden zijn, net als voedsel en andere overlevingsmiddelen."

"Vertrouw op niemand meer, alleen op jezelf. Je kunt niemand meer redden... Er kan er uiteindelijk ook maar 1 winnen."

De stem vervaagde in de verte. We keken elkaar aan, iedereens ogen gevuld met angst. We wisten niet wat we moesten zeggen. Het leek dat we geen keus hadden. We moesten het spel aangaan.

"Dit kan niet echt zijn..." Zei Koen uiteindelijk gesmoord. Maar hij wist beter, hij wist precies wat hier aan de hand was. "Hoe... Hoe kan dit?" Vroeg Matthy. Ik voelde een klap indalen. Als ik die camera nooit had gepakt...

Het was mijn fout dat we hier zitten. Ik zou ons eruit moeten halen. Maar dat is het probleem, het kan niet...

"Ik wil jullie niks aandoen..." Snikte Rob. "We hebben geen keus..." Snikte Milo schokkerig. "Is dit dan... Het einde... Van ons?" Vroeg Matthy zachtjes. Iedereen snikte het uit. Ik probeerde de brok in mijn keel weg te slikken, maar hij zat vast.

"We hebben geen keus... Je hoorde de stem... De arena zal ons veranderen... Uiteindelijk-" Ik stopte mijn zin, ik hakkelde over mijn woorden. Iedereen keek angstig. "We kunnen niks doen..." Fluisterde Milo... "4 van ons moeten dood... 1 van ons keert terug..." Snikte hij.

En voordat iemand ook nog maar iets kon zeggen, werd het moment bruut onderbroken. Het werd zwart voor mijn ogen, ik hoorde ook niks meer. Het voelde weer alsof de wereld om me heen weggezogen werd.

En een paar seconden later, stond ik in een klein huisje. Alleen. De enige geluiden die ik hoorde waren de geluiden van het bos om me heen. Het spel was begonnen.