Jisungun gözleri parlamıştı. "Mandalinalarım duruyor mu hala?"
"Tabii ki. Hadi sen otur ben getireyim" dedi minho eşini koltuğa oturtarak mutfağa gitti. Birkaç mandalinayı tabağa koyup eşinin yanına geri döndü.
Jinsung da televizyon açmış izliyordu. Minho yanına oturdu ve mandalinaları soyarak uzattı eşine. Jisung gülümseyerek aldı ve yerken aklına takılan bir şeyi sormak için minhoya döndü. "Minho"
"Minho?" dedi sorarcasına jisung. Minho "Öldü" dedi bir anda. Jisungun kaşları çatılmıştı. "Nasıl öldü?"
Minho gözlerini kaçırdı. Bu aslında jisung için büyük bir cevaptı. Eliyle ağzını kapattı şaşkınlık ile. "Yoksa.. Sen- minho bunu nasıl yaparsın?"
"Onu yaşatamazdım jisung. Sen ilk değildin. Senden önce de bana aynı acıyı yaşattı. Daha da kötüsü ile karşılaştım ben. Bu seferde seni kurtarabildim ama öncekinde jungwoo'yu kurtaramadım. Ben, ona ettikleri tecavüzü, işkenceyi, acı çektirerek öldürmüşlerinin video kaydını izledim içim yana yana. Eğer geç kalsaydım aynıları sana- ah, lanet olsun. Nasıl onu yaşatabilirdim jisung?"
Minho sinirlenirken jisungun gözleri dolmuştu. Minhonun yaşadığı acının tarifi olmazdı. 'Seni anlıyorum, geçecek' gibi sözlerde söylenemez ona. Onu anlayamazlardı. Empati yapamazlardı. Kesinlikle o acıyı yaşamak ile aynı olmazdı yapmaya çalıştıkları empati. Asla da geçmeyecekti minho için yaşanan acılar. Hiçbir şey o acıyı unutturmayacak ve geçirmeyecekti.
Jinhonun ölümü bile içini soğutmamıştı minhonun. Hala cayır cayır yanıyordu ciğeri. Ölüm bile az gelmişti jinho için.
