Tajemnice Duskwood

Rozdział 6. Richy

Ogarnął mnie spokój, kiedy pierwszy raz od dawna poczułem promienie słońca, kiedy moją twarz otulały podmuchy wiatru. Poczułem się jak małe dziecko, które nareszcie namówiło rodziców na najdroższą zabawkę w sklepie i właśnie cieszyło się jej otwieraniem. Wyszedłem na wolność w towarzystwie mojej rodziny i przyjaciół. Mimo tego, że ich opuściłem, że starałem się trzymać na dystans. No prawie wszystkich, brakowało wśród nich Dana i Lilly. Pewnie byli zajęci sobą, może mieli własne plany, więc nie mogłem oczekiwać, że zawsze przy mnie będą. Chociaż w tym momencie potrzebowałem również ich obecności.

- Kochanie, jesteś głodny?

Moja mama zawsze taka była, siebie, swoje zdrowie i potrzeby stawiała na ostatnim miejscu. Najważniejszy zawsze byłem ja i tata. Mimo, że całkiem niedawno zjadłem posiłek, mama uważała, że to nic i powinienem zjeść porządny, ciepły i smaczny obiad.

- Nie dziękuję, chciałbym odpocząć. Tutaj, z Wami. Nie chcę się znów znaleźć w zamkniętym pomieszczeniu.

Musiałem skupić moje myśli na czymś zupełnie innym. Miałem do wyjaśnienia kwestię filmu i bardzo dobrze wiedziałem, kto za nim stał. Tak naprawdę jedyną osobą, która mogła mi w tym pomóc, była Ella. I to z nią musiałem skontaktować się jak najszybciej. Nie miałem tylko pojęcia w jaki sposób, telefon ze wszystkimi kontaktami został w tej nieszczęsnej kopalni. Próbowałem coś wymyślić. Od razu wykluczyłem Hannah, Cleo, Thomasa i Dana, mimo wyroku nadal traktowali mnie na dystans i czułem się z tym naprawdę niekomfortowo. Pozostała Jessy i Lilly. Wiedziałem, że moja rudowłosa przyjaciółka pomogłaby mi bez wahania, ale mimo wszystko istaniało ryzyko, że z jej otwartością dowie się o tym ktokolwiek, kto nie powinien. Pozostała mi Lilly. Musiałem się z nią jak najszybciej spotkać.

- Mój nudny śrubokręt! Tak bardzo za Tobą tęskniłam!

- Jessy, ja za Tobą też. Za Wami wszystkimi. - Uśmiechnąłem się w nadziei, że nikt nie wspomni o braku odwiedzin.

- Dlaczego nie chciałeś Nas widzieć? - Jessy nie dawała za wygraną, była na swój sposób urocza, ale czasem zachowywała się jak małe dziecko, jak na złość w najmniej odpowiednich momentach.

- Po prostu nie chciałem Was obarczać moimi problemami. Hannah musiała dojść do siebie po wszystkim, co ją spotkało, byliście jej potrzebni.

- Tak jak i Tobie, Richy.

Zaczynało mnie to męczyć. Mimo wszystko nie miałem ochoty na tłumaczenie się komukolwiek z podjętych decyzji. Źle się z nimi czułem, a było jeszcze gorzej, kiedy wszyscy mi o tym przypominali. Musiałem jak najszybciej zamknąć ten rozdział w swoim życiu i jak najszybciej porozmawiać z Ellą.

- Mamo, nie czuję się najlepiej. Możemy jednak wracać do domu? - Spojrzałem na nią błagalnym wzrokiem, uśmiechnąłem się delikatnie i modliłem, żeby nie zadawała pytań.

- Oczywiście kochanie, nie martw się. Dobrze Cię rozumiemy. Wracajmy do domu.

- Muszę... muszę wejść do sklepu i kupić telefon. Poprzedni gdzieś się zgubił. - Mówiąc o tym głos zaczął mi się łamać, na szczęście Thomas mi od razu przytaknął.

- Podrzucić Cię Richy?

- Nie, mamy 10 minut do domu, a sklep jest obok Nas. Nie martw się, poradzę sobie.

Spojrzałem na moich przyjaciół. Pragnąłem znów tej beztroski jak kiedyś, kiedy potrafiliśmy śmiać się zupełnie bez powodu. A teraz Hannah i Cleo snuły się za Nami niemal bez słowa, jakby chciały jak najszybciej stąd uciec. Miałem się już z Nimi pożegnać, jednak momentalnie pojawiła się przy mnie Jessy.