𝐇𝐢𝐬𝐭𝐨𝐫𝐲 𝐑𝐞𝐩𝐞𝐚𝐭𝐬 𝐈̇𝐭𝐬𝐞𝐥𝐟

❝Potter İyisi.❞

1. Bölüm

❝𝐺𝑢̈𝑣𝑒𝑛𝑠𝑖𝑧𝑙𝑖𝑘 𝑑𝑜𝑙𝑢 𝑏𝑖𝑟 𝑠𝑎𝑘𝑖𝑛𝑙𝑖𝑘 𝑖𝑐̧𝑒𝑟𝑖𝑠𝑖𝑛𝑑𝑒𝑦𝑖𝑚.❞

--𝑵𝒊𝒆𝒕𝒛𝒔𝒄𝒉𝒆

༄

"Fazlalığı öldür."

Bu iki kelime, yeşil ışık ve Cedric'in ölümü...

Harry'nin aklından hiç çıkmıyordu. Harry'i korumaya çalışması ve öldürülmesi...

Kendisi yüzünden öldürülmüş olması.

Pişmanlık duygusu tüm vücudunu sardı. Her bir zerresine işleyen üzüntü, pişmanlık ve o canını yakan tüm lanet duygular, Harry'nin boğazını düğümledi, nefes alışını zorlaştırdı ve görüşünü bulanıklaştırdı.

Harry, tam lanet bir krizin eşiğindeyken, kapısının tıklatılmasıyla kendine geldi.

"Gel."

James Potter, yüzünde hafif bir tebessüm ile oğlunun odasına girdi. Ela gözleri endişe ve sevgiyle parıldıyordu.

"İyi misin, tatlım?

Harry, gülümsedi. En azından gülümsemeye çalıştı.

"Evet, iyiyim."

"Bu bir Potter iyisi mi yoksa herkesin kullandığı iyi mi?"

Harry, babasının zaten doğru cevabı bilen gözlerine baktı ve yalan söyledi.

"Herkesin kullandığı."

James'in gülümsemesi düştü. Oğlu gözlerinin önünde acı çekiyordu. Ama o buna engel olamıyordu. Oğlunun psikolojik acılarına çare bulamayacağını biliyordu. Ve bu yüzden her geçen gün kendini daha çok suçluyordu.

"Harry..."

"Eğer aynı konuyu açacaksan, sadece yapma. Lütfen."

James, oğlunun yalvaran gözlerine bakıp iç çekti.

"Tamam. Açmayacağım. Lütfen sadece aşağı gel ve yemek ye."

"Aç değili-"

"Açsın ya da değilsin. Önemli değil Harry. Sağlığın için yemek zorundasın."

Harry, bundan memnun olmasada babasını onayladı. Ve adamın peşine mutfağa indi. Remus, mutfakta masada oturmuş kahve içiyordu ve kitap okuyordu.

Harry, masaya oturdu ve amcasına döndü.

"Remy diğerleri nerede?"

Remus, kafasını sonunda kitaptan kaldırıp kehribar gözlerini Harry'ninkiler ile birleştirdi.

"Sirius odasında. Karma da Weasley'lere gitti."

"Beni neden çağırmadı?"

"Çünkü," dedi James. "Seninle konuşmamız gereken şeyler var."