Arel

11.Bölüm

-Eliçe'den-

Sanırım huzurun anlamı bu durumdu.
Gülümsedim, neden kalbim Arelin hızlı atan kalbiyle ritim tutuyordu?
Neden kendimi güvende hissediyordum.
Arelin hissettirdikleri çok farklıydı.

Kendime hakim olamayarak "Sen bunca zamandır neredeydin? Dedim.

"Bundan öncesini bilmem, ama bundan sonra bırakmayacağım kesin" dedi, gülümsediğini anlayabiliyordum gözümün önünce canlanıyordu.
Ne çabuk gelişmişti herşey ne ara benimsemiştim bu adamı?

Merak ettiğim şeyler içimi kemirirken başladım söze "Tedavi olacağımı nereden biliyordun?"
"Bundan bahsediyordun zaten, ilk önce sana uyuşturucu satan adamların cezasını verdim, sonra yattığın klinikte hep takibim altındaydın, herşeyi ayarlatmıştım, ama gelmeye, seni o halde görmeye güç bulamadım kendimde.

Gülümsedim, sahi bu aralar ne kadar içten gülümseyip gerçekten mutlu olduğumu hissediyordum.
Neyle ödüllendiriliyordum ben böyle? Aklıma gelen cevaplamayı bekleyen diğer sorunun cevabını heyecandan başımı kaldırıp gözlerimi Arelin gözlerine bakarak sordum "Peki papatyalar?"

"Senden ayrı kaldığım her gün gönderdim, Papatyayı çok seviyordun, Annemde severdi zevkleriniz hemen hemen aynı" diyip o güzel tebessümünü yine sundu bana.
Arel gülümseyince benimde gülümsemek istemem saçmalık mıydı?

Beni tekrar göğsüne çekerek saçlarımı içine çekerek öptü bunu hep yapıyordu, sanırım bunu yapmayı seviyordu.
Ardından cümlesine devam etti "Bundan sonra da birlikte geçireceğimiz her güne alacağım"