Sa Ilalim Ng Buwan

Chapter Thirty-nine

Maurice

My head was aching when I opened my eyes. It feels like I've been punched and slapped a billion times. Masakit rin ang buong katawan ko, and I can't even feel my legs. Nakakarinig na ako ng mga tao sa paligid, maingay ito at tila ba ay nagkakagulo. Ilang minuto pa ay nakapag-adjust ang mata ko sa kwarto, at nasa harap ko ngayon ang isang doctor na nakatingin ng direkta sa akin.

  "Good evening, Maurice." Napakunot ang noo ko. Inilibot ko ang tingin at nakita ang mommy ko sa gilid, naluluhang nakatingin sa akin. "If you can recall, you were involved in an accident."

  Dahad-dahan akong napapikit at napa-aray sa biglaang sakit na naramdaman. Para akong sinagasaan ng limang kotse at pagkatapos ay hinagis ng ilang beses.

  "Okay, I need you to tell me where it hurts..." rinig kong wika ng doktor, na sinagot ko ng iling.

  "Do you want water?"

  Mahina akong tumango, dahan-dahan dahil sa sakit ng ulo. Naramdaman ko ang pag-angat ng hinihigaan ko, kung saan ako napa-ngiwi. Gosh, it hurts.

  Tinulungan ako ni mommy na uminom ng tubig, at naramdaman ko ang panginginig ng kamay niya habang nagpapainom sa akin. Ilang araw na kaya akong tulog?

  Nagsimula ulit na magsalita ang doktor, pero hindi ako nakinig. Nagkakagulo lang ang utak ko sa daming tanong. Anong nangyare sa akin? Hindi ba at kailangan ko pang makausap ang babaenh kailangan kong puntahan? Ilang araw na akong nakahiga dito? Gaano lalala ang sitwasyon ko? Sa sobrang dami ng tanong ay mas lalo lang sumakit ang ulo ko. Ilang minuto pa ay nakarinig ako ng pagtawag sa pangalan ko kaya naibalik ang aking atensyon sa nagsasalitang doktor sa harap ko. "Let me check up something..."

  I wasn't able to say anything, so I let him do what he was doing. He checked up on me and my state, and asked me some yes or no questions.

  "Are you still sleepy?"
 
  "Mhmm."

  After it, nakaramdam ako na nagpaalam na ito at iniwan na ako kasama ang mommy kong kanina pa ang pagtulo ng luha. I wasn't able to talk to my mom dahil bigla nalan akong nakaramdam ng pagkapagod, kaya nakatulog muli ako.

  Ilang oras ang lumipas at nakaramdam ulit ako ng paggalaw sa paligid ko. When I opened my eyes, I saw my mom taking out some clothes from the bag.

  "Mommy."

  Nabigla ito sa pagtawag ko ngunit nagmadali siyang iniwan ang kanyang ginagawa para lapitan ako. "Hello, darling. I'm glad you're awake na."

  Masyado pang masakit ang lalamunan ko para magsalita ngunit sinubukan ko pa rin sumagot. "Uhh. Why? Wh-what happened to me?"

  Nagpunas ito ng kanyang mata bagi sumagot. "Mas mabuti pang wag muna natin pag-usapan." She gently held my hand as she smiled softly at me. "I'm so happy you're awake, anak. Andami namin na nag-aalala sa'yo. "

  I blink. "Hmmm? Was I out for too long?"

  "I'll tell you about it, darling, kapag medyo naging okay ka na." Nang ring bigla ang phone niya at dali-dali niya itong kinuha. "Wait lang, anak. Baka ang daddy mo na iyon."

  Wala akong masyadong narinig sa pinag-usapan nila, I wasn't able to listen to it dahil abala ang utak ko sa pag-iisip kung anong nangyare sa akin. The last thing I remember was going to this place to help find Sarina's mom and then... Holy shit. Naaksidente ako. I remember bits of what happened before a vehicle crashed into us. My eyes started to tear up as memories from what happened flood my mind.