Perişan bi periçocuk [bxintersex]

bölüm 1

🌿🌟

"Zişan bana bir kahve yap, birazdan ava çıkacağım. " sert sesiyle seslendi genç kıza. Domuz avına çıkacaktı bugün.

Evde çalışan sıradan biriydi Zişan. Asaf beye de pek aşıktı, onun için çekinmeden her şeyi yapardı. Fakat gözü Zişan'ı görmüyordu Asaf beyin. Asla dönüp de bakmıyor, umutsuzca bırakıyordu genç kızı.

"Hemen getiriyorum."

Şeytan girmişti bir kere kanına. Evde sadece ikisi vardı bugün, o nedenle Zişan bir aptallık yapmış azdırıcı ilaç alarak bugüne nasip olan kahveye kattı. Köpüklerini dağıtmadan karıştırmaya çalıştı.

Elleri tittreye titreye ve içindeki amansız heyecanla kahveyi Asaf beyin önüne götürdü, sehpaya koydu. Utanç en uç noktalara kadar ulaşmıştı.

Asaf bey ona dokunsun istiyordu, nikahına alsın kadını yapsın istiyordu ve emindi ki bu gece olacaktı.

"Tamam çekil. Bu gece gelmem avdan, sende dön git evine. Bir daha kız başına kalma bu evde, bir de senin adının çıkmasıyla uğraşamam."

Kız hayalkırıklığıyla baktı dalyan gibi duran adama. Öyle ki üzüntüden kahvenin içine koyduğu azdırıcıyı bile unuttu. Hiçbir şey  yokmuş gibi çıktı odadan.

Asaf bey de kahveden iki yudum alarak bitirdi hemen. Dağa çıkmak için geç bile kalmıştı. Tam takım hazırladığı techizatıyla yola koyuldu.

Fakat bir gariplik vardı, ormanın içlerine doğru ilerlerken kanı kaynamaya başlamıştı. Üzerindeki eşyaların ağırlığına yordu bu durumu. "Yanıyorum amına koyayım galiba."

Orman soğuktu, hele yazın sonbahara aşık olduğu eylül ayında sobayı kurmazsa hasta olurdu Zeytin. İsmini kara gözlerinden almıştı. Kapkara bir girdapdı. Sobayı kurmayı yeni bitirmiş, ayağa kalkarak belini tutmuştu.

Bahçesindeki mısırı biçmişti ve çok yorgundu bugün. Tek başına yaşam zordu ama ne yapsındı, kimsenin istemediği bir ottu o. 13 yaşında atılmıştı ailesi tarafından bu kulübeye. Adet oluyor diyeydi üstelik.

Hepsi ondan iğrenmiş, kimse onu evinde istememişti. Hak veriyordu herkese, yaratık  gibiydi ve kendisi de kendisinden iğreniyordu.

Şimdi ise bu küçük klubede elektriği bile olmadan sefil bir hayat yaşıyordu. "Buna da şükür. En azından karnım tok, beni döven yok." Kimsenin şükretmeyeceği bu hayata şükrediyordu..

İsyan edecek gücü yoktu. Bazen kız kardeşi yanına gelip etrafi kontrol ediyordu, birisinin altına yatıp yatmadığını soruyordu Zeytin'e. Zeytin ise gözleri dolu dolu olmadığını söylüyor, delil olarak sersefil olmuş halini gösteriyordu.

Ama bazen kardeşi herkesten gizli kıyafet getiriyordu ona, abilerinin eskilerini. Parası yoktu ki gidip alsın. Ki zaten kimse bilmiyordu onu, tanımıyordu. İnsan içine de çıkmamıştı hiç.

Açtı şimdi de, bir domates alıp ısıra ısıra yedi. Bugünlük yemeği buydu, daha fazlasını yerde yarın aç kalırdı. Öylece kulübenin yağmur yağdığında akıtan tavanına baktı. İyice aşınmıştı ve bu kış soğuktan ölecekti, mutlak sonuna doğru öylece baktı.

İnsanın kendi kötü sonuna böyle bakması ne acınası bir haldi. Kimse Zeytin'i anlamazdı, anlayamazdı. O bu dünyaya çile çekmeye, beddua alıp nefret toplamaya gelmişti.

Oysa ne güzeldi Zeytin, belki kasabaya inse tüm genç kızlar kıskançlıklarından yataklara düşerdi. Kapkara gözleriyle bile herkesi kendisine meftun ederdi. Fakat onu güzel yapan şey dışı değil içiydi, içinin güzelliği yüzüne yansımış ay gibi parlıyordu Zeytin.

Bu dingin sessizlik kapının alacaklı gibi çalmasıyla son bulmuştu. Hemen ayağa kalkıp kapıya yöneldi ve açtı.

Nefes nefese kalmış bi adam vardı. "Size su getire-" İçeriye hızla girip kapıyı kapatan Asaf kim olduğuna bakmadan sabaha kadar birlikte olmuştu çocukla.

•••••••••••••••••

Bu biraz farklı bir kurgu olacak.
İlk görüp birlikte oldular ama ikisi de ne olduğunun farkında değildi

Yani Asaf da kontrol dışında kalmıştı zeytinin güzelliği karşısında
Zeytin de şok olmuştu, içindeki dürtüyle karşılık verdi

Tecavüz yok.

Zaten öyle bir şey asla yazmam

Bölüm nasıldı?? Fikirleriniz benim için çok önemli

Sizi seviyorum 💜🌟🌿