Perişan bi periçocuk [bxintersex]

bölüm 12

Bol bol yorum istiyorummmm

zodyakprensesi ithafen

Cem Adrian- kül📍

🌿💜

Gözlerini yavaşça açıp etrafa baktı Zeytin. Nerede olduğunu kavrayamamıştı bile ve üstelik tüm vücudu dökülüyordu.

"Ahh uyandın mı küçük bey, sevgilinizi çok korkuttunuz. "

"Ne." Zar zor çıkan sesi ve kuruyan ağzı ona acı vermişti.

"Sobadan zehirlendiniz, durumunuz kritikti ama şuan bir probleminiz gözükmüyor. "

Gözleri korkuyla doldu Zeytin'in.
"Bebek... bebeğim?.."

"Üzgünüm buraya geldiğinde bebek ölmüştü. Ameliyatla almak zorunda kaldık." Kalkmaya çalıştı Zeytin. Keskin bir acı vardı kasıklarında.

Bebeğini kaybetmişti.

"Durun, ne yapıyorsunuz. Hareket etmemeniz lazım. Lütfen. " Bir hıçkırık koptu güzel dudaklarından. Zeytin yine kimsesiz kalmıştı.

O, hep kaybedendi. Bugüne kadar neyi kazanabilmişti ki bu onun olsun. Elini boş karnına attı, artık orada bir şey yoktu. Sonra gülmeye başladı, bu sinir krizine girdiği manasına geliyordu.

Kapı hızla açılmıştı, gelene baktı gülerken Zeytin. Asaf gelmişti. "Gel gel, bak karnımdaki ölmüş. Dua mı ettin ne yaptın? Ben kötülük mü yaptım he? Çok mu iğrencim?"

Üç gündür uykusuz kaldığından solgundu Asaf. Zaten bebeğini kaybetmişti, bir de kendisini affettirmesi gereken bir sevdiği vardı. "Sen bu dünyadaki en güzel şeysin. Özür dilerim, seni bu mücadelede tek bıraktım. Özür dilerim, ben bir bebeğimizin olacağını bilmiyordum. Ben gerçekten özür dilerim. "

Bu kelimeler Zeytin'in sinir krizini tetiklemişti. Hemşire Asaf'ı odadan çıkardı ve Zeytin'e hemen bir sakinleştirici yaptı.

Asaf ise odanın önünde yere oturdu. Minik yaralanmış ceylanını nasıl iyi edecekti? Nasıl her şey eski haline dönecekti? Kendisi bile unutamazken Zeytin bugünleri nasıl unutacaktı? Unutamazdı ama yine de en iyi hayatı yaşatacaktı ona. En güzel hayatı.

Sabrederdi Asaf.  Eğer Zeytin onunla olacaksa dünyanın en sabırlı insanı olabilirdi. Pes etmeyecekti.

"Durumu nasıl?" Yanına oturup sormuştu Emir. "Sinir krizi geçirdi. "
"Kendini yıpratma kardeşim, zaten Zeytinle uğraşırken yıpranacaksın."

"Demesi ne kolay değil mi? Sen hiç bebeğini kaybetmedin Emir, öldü lan benim bebeğim. Bizim bebeğimiz. Sevdiğim kalbime koyduğum oğlan şuan içeride sinir krizi geçiriyor, kendinde değil. Ben nasıl yıpranmayayım. "

"Haklısın kardeşim, özür dilerim. Haklısın. Doktorun yanından geliyorum. Erkekmiş cinsiyeti. "

"Asrın..." aklına gelen rüyayla fısıldadı Asaf. Keşke doğup Zeytin'e hiç yaklaştırmasaydı kendisini. Keşke hep zıtlaşsaydı oğluyla. Keşke hiç paylaşamasaydı Zeytin'i.

Ama olmamıştı. Asrın ölmüştü...

Doğru düzgün anmadığı Allahı onu öyle bir sınamışti ki aklını kaybedecekti Asaf. Toparlanması güçtü. Evlat acısıydı bu, başka hiçbir şeye benzemezdi.

Hemşire çıktı içeriden. Hemen ayaklandı Asaf ve Emir. "Görebilir miyim?"

"Tabii ama yormayın, 10 dakika içinde uyur."

"Tamam." İçeriye yavaşça girdi Asaf. Yatağın kenarındaki koltuğa oturdu ve Zeytin'in minik, güzel ellerini tuttu.

"Ben geldim, neredeyse her gün geldim o kulübeye. Çoğu zaman seni göremedim, görsem de cesaret edip gelemedim yanına. O sabah seni tek bıraktığım için de özür dilerim. Çift cinsiyetli olduğunu bile fark etmeyecek kadar kaybetmişim kendimi. Eğer ki fark etseydim seni asla bırakmazdım. Hatalarımın bedelini bebeğimizi kaybederek ödüyorum. Affet beni bir gün tamam mı?" Gözlerinden yaş izinsizce akarken söyledi bu sözleri Asaf.

Yaşlarla bezenmiş gözlere baktı ardından. Zeytin acıyla bakıyordu kendisine. Canı yanıyordu, her bir zerresi ateşin içindeydi sanki. "Keşke hiç tanışmasaydık. " uyumadan önceki son sözleri bu olmuş, Asaf'ı cayır cayır yakmıştı.

Asaf kül olmuştu.

🌟🌟🌟🌟🌟

Dün gece 5 dk gözlerimi dinlendireyim dedim sabah olmuş amk

Neyse

Bölüm nasıldı???

Sizi seviyorum ♡♡♡.