ÇILGIN LİSE

82: Kardeşim

Kapıdan içeriye Zeynep Su girdi. O içeriye girdikten sonra arkasından Emre girdi. Kapıyı örtüp kapıya yasladın Zeynep Su yanıma doğru ilerledi.

"Sen benim Ablam mışsın " Dedi. O gün parkta beni çok sinir etmişti ama . Şuan gözüme çok tatlı görünüyordu saçları iki yandan toplanmış üstünde pembe bir elbise vardı. Elbisesinin rengine uygun pembiş saç tokaları onu tam bir küçük zeynep 'e dönüştürmüştü . Bende küçükken elbise giymeye çok severdim hatta üstümde ne varsa aynı renk olmasını isterdim. Bana bu hali ile gerçekten çok benziyordu.

"Evet Ben senin ablanım zeynep su " Dedim. Yatağımı işaret ederken " Gel otur" Diye ekledim. Kibar bir şekilde oturup Emre 'ye doğru baktı.

"Biz de Eren ile -"Cümlesini tamamlamadan elini ağzının önüne getirtip güldü. Ardından " Yani Emre Abi ile seni görmeye geldik "Dedi.

Uzanıp onun yanağını sıktım. Sonra bir saniyelik bakışlarım emre ye doğru kaydı ardından zeynep su ya bakıp " Aaaa..! Emre Abin de mi buradaydı fark etmemiştim " Dedim . Yaptığım imayı Emre anlamış olacakki güldü. Zeynep su anlamadığını için yataktan kalkıp Emre ye doğru ilerledi. Boyu Emre den çok kısa olduğu için başını kaldırıp " Emre Abi Zeynep abla seni görmemiş biraz daha ona doğru yaklaş "Dedi.

"Gerek yok zeynep'ciğim Emre Abi ne kadar yaklaşırsa yaklaşsın ben onu artık görmüyorum "

Zeynep kafası karışmış gibi biraz odanın ortasında durdu durdu hafif parmakları ile saçlarını kaşıdı. Emre ile zeynep e bakıyorduk. Zeynep konuşmadan ben konuştum çünkü ne diyeceğini tahmin ediyordum.

"Benim kafam karıştı!"
"Benim kafam karıştı!"

Emre ile aynı anda konuşunca Zeynep bir bana bir Emre ye bakıp güldü. "Yaa asıl benim kafam karıştı "Dedi. Ve kıkırdanmaya devam etti.

Emre kapı ya yaslanmayı bırakıp bana doğru yaklaştı. Yatağıma oturup " Konuşalım mı " Dedi. Ona çok kızgındım kırgındım ama onu çok seviyorum ona şuan bile baktıkça ona olan sevgim yine devreye giriyordu; Ve ben Mantık yerine duygularımla hareket ediyordum.

Yine de alttan almak yoktu kesin ve net bir şekilde " Hayır " Dedim. Zeynep su tamammen bizden bağımsız bir şekilde odama bakıyor odamdaki ayıcıklarla meşguldü. Aklıma gelen fikirle konuşmaya başladım. "Sen buraya nasıl geldin bir ikincisi niye geldin"

Emre elini uzatıp elimi tuttuğunda çekmedim. Ona hesap sorar gibi baktım. "Yapamadım zeynep "Dedi. Durdu düşündü. "Seni o gün merdivenlerde o şekilde görünce kendime gelemdim. Yapamadım çünkü benim yüzümden olduğunu düşündüm. O günden sonra okula gidemedim. Evden çıkamadım olurda seni görürüm diye odamda kalamdım. Kısaca ben seni o gün o alevlerin ardında yerde baygın görünce korktum evet belki aptalık yaptım ama sana o gün orda bir şey olsaydı ben yaşayamazdım. "

" peki ben ne yapayım Emre senin bana destek olman gerektiği zamanada ya benim sana ihtiyacım vardı. Senden gelicek bir iyi misine nasılsın geçicek demene ihtiyacım vardı kısaca ben ailem yanındayken sana ihtiyacım vardı. "

"Özür dilerim ama yapamadım. "

Yavaş yavaş yatakta ilerleyip ona sarıldım. Saniysinde beklediğim kolların arasındayım. "Seni seviyorum Emre her şeye herkese rağmen seni çok ama çok seviyorum beni bırakma. Olur mu?"

"Seni seviyorum zeynep o küçük çocuk nasıl sevdiyse öyle seviyorum sevgim ilk günkünden fazla ve her şeyden vazgeçerim ama senden asla"