ÇILGIN LİSE

42

Öyle bir durumdaydım ki Can ciddimiydi,  yoksa benimle dalga mı geçiyordu bilmiyorum    başımı  yerden kaldırıp   ayağa kalktım.

"Ben .."

Can  ciddi duruyordu ağzımdan  çıkacak  en ufak bir kelime veya cümle  onu ya vezir yada  rezil edecekti.

" Zeynep  ben seni   şimdi görüp sevmedim ben seni çocukluktan beri seviyorum  "

"Nasıl yani ?"

"Sizin mahallede  Emre vardı  ,hatırlıyormusun ?"

Gözlerimi kocaman açıp "Sen onu nerden tanıyorsun?"

Can taşa tekrardan oturup  derin bir iç çekti "Hırsızın  oğlu olarak anılan hiç kimsenin sevmediği  mahalledeki kadınların çocuklarını  uzak tutmak istedği  Emre ama biri vardı. Zeynep  o sen bir tek benimle oynayan  "

Bir iki adım geriye gidip "O sen  olamazsın  , o sen gibi  değildi yalan söylüyorsun   sen benimle dalga geçiyorsun  , Şimdiki numaranız    bu mu  ben de durmuş iki saattir  seni dinliyorum  ben gidiyorum "  Adımlarımı büyük  büyük atıp yürümeye  başladım. 

"Zeynep  dur bir dinle" 

Kolundan tutup beni durdurdu. Kolumu  ondan kurtarmaya çalıştım "Bırak beni!"

"Anlatmama izin ver bak az vaktimiz var,   bu gün sana her şeyi anlatıcam  dersin başlamasına  yarım saat var   , beni dinle sonra karar ver "

"Evet seni anlaya biliyorum   Emre 'yi çok seviyorudun  ama emin ol o seni her şeyden  ve herkes den daha çok seviyordu. Sen küçücük kalbine  onun acılarını  da yükledin  onu kimse sevmedi bir tek sen sevdin  bizim mahalleden kovulduğumuz gün siz o gün evde yoktunuz  hiç gitmek istememiştim   ama orda artık kalamazdıkta  sonra  annem babamdan boşandı   başka  bir adamla evlendi  adam zengin bir adamdı  o günden sonra hem adımdan  hemde soyadımdan vazgectim  Emre  Güney değil Can  Altanoğlu oldum  hırsızın oğlu Emre  değil Haldun Altanoģlu nun oğlu  oldum   "

"Peki şimdi ne değişti,  beni nasıl tanıdın  bana niye bunları anlatıyorsun  "

"Zeynep Hala anlamıyormusun seni  6 -7 yaşlarındayken nasıl seviyorsam hala öyle seviyorum   sen hiç değişmemişsin   tanımadığın  insanlara karşı olan tavrın   o soğukluğun  ama tanıdığın  insanlara karşı  olan o sıcak tutumun hiç  değişmemiş   ben çok değiştim ; Ama sana olan o çocuksu sevgim  de benimle birlikte sadece büyüdü    değişmedi . "

Biraz daha konuşursak  ağlayacaktım  kendimi sıktım  "Can  artık  gidelim mi okula geç kalıcaz"

Can gülümsedi , ama bu gülümseme   mutluluktan yada samimiyetten uzak  bir gülümsemeydi. "Gerçekten  şuan aklında sadece okul mu var  ben sana  iki saattir ne anlattım "

"Can  kendin söyledin   Ben değiştim dedin  adın soyadın  görünüşün  duruşun her  şeyin  değişmiş ben seni değil Emre 'yi sevmiştim  o sakin saf temiz kalpli utangaç  çocuğu sevdim  ama şuan karşımda   Daha tanışalı  bir  ay anca olmuş Can  Altanoğlu var  ben den boynuna sarılmamı bekleme  sizin mahalleden taşındığınız gün biz babamın  yanına   ziyarete gitmiştik.
O gün yine çok ağlamıştım   seninle  oynadığımız  parka vardı  oraya koşarak gelmiştim . Ama sen yoktun orda  mahalledeki bütün  çocuklar vardı ,ama sen yoktun   ve bir daha da hiç gelmedin  , sonra  günlerce ağladım  " Durup Sinirden  gülümsedim

"Sonra bir gün kendime bir söz verdim  bir daha asla Emre ile konuşmayacağım dedim evet o zamanlar çocuktum  ama ben    her zaman ilkler özeldir ya  sen benim ilk erkek arkadaşımdın ilk ve son oldun o günden  sonra mahalledeki çocuklarla    hiç oynadım    belkide bu  yaşımda doğru dürüst  arkadaşımın olmaması  kendimi eve kapatmamdi"

"Peki şimdi  ne olacak  birbirimizi hiç tanımıyormuş gibi mi davranmaya devam edicez"

"Evet  ben seni değil  Emr-"  Can sözümü  kesip ayağa kalkıp bağırmaya başladı  parkta bizden başka kimsede kalmamıştı

"Artık Emre yok  !"  Ayakta gezinmeye başladı   deminki sakin halinden eser yoktu. Ellerini başını etrafına sarıp

"Zeynep anladın mı  ,artık Emre  yok  onu o mahalleli öldürdü. O sakin  iyi niyetli çocuğu   kendi elleri ile öldürdüler"

Gözümden düşen bir damla yaş  yanağıma düştü. Elimin tersi ile silip "Can  ben gidiyorum "

Can bana baktı.    Ayaklarım  yere   yapışmış gibiydi, adım  atamıyordum.  O ne kadar değiştim derse desin bakışları  hiç değişmemişti   onu çok özlemiştim  ama yıllardır görmediğim insanın boynuna atlayıp kaldığımız  yerden devam edelim diyemezdim     ama biraz daha burda kalırsak  ona sarılıp  hıçkıra hıçkıra ağlardım .

Can bakışlarını  bir an olsun gözlerimden  ayırmadan yanıma geldi    boyum ondan kısa olduğu için  çenemden tutup  gözlerimi gözlerine sabitledi.  Kalbim olacaklardan korkmuş gibi  hızlı  hızlı  atmaya devam ederken  "Ben bir tek benim değiştiğimi düşünüyordum ,ama asıl değişen senmişsin Zeynep"

Çenemi  bırakıp   çantasını  alıp çıkışa doğru ilerledi. Arkasından sadece  baktım  . Telefonum  çalmaya başladığında  çantamdan çıkarıp arayan kişiye baktım Burak  arıyordu.

_Efendim Burak

-Zeynep nerdesin Durakta seni bekliyorum  evi aradım  çoktan  çıktı  dediler

_Geliyorum

-Tamam bekliyoruz

Koşarak durağa  ilerledim, Burak beni  görünce  nerde olduğumu  falan sorup durdu.  Geçiştirmeli cevaplar verdim. O da çok üstelemedi .

Okula geldiğizde sınav  tarihleri açıklanmış  okulun  girişindeki panoda yaziyordu ,zaten bunlarin aynılarında  sınıflarda da olduğu için  bakma girişiminde bulunmadan  sınıfa doğru ilerledik.  Aklıma parkta konuştuklarımız  geldi , acaba  Burağa  yada bizmkilere Can'nın aslında Emre olduğunda   sınıfa girdiğimizde  Leyla Rüya Ramo Meyra  ve arkadaşlari kısaca herkes vardı, ama Can yoktu.  Leyla ve Rüya bana öyle bir bakıyorlardıki   bakışlarından bir an korkmuştum sınıftan  bazı kişiler  Geçmiş Olsun  dediler kimiler kimin yaptığını  ve neden yaptığını  sordu.  Tek  Cevabım ise bilmiyorum oldu.

Hoca gelip  yoklama alıp derse başlamıştı ama Can hala  gelmemişti  dersin ortalarına  doğru kapı tıklatıldı

Hoca durup"Gir "Dedi.

İçeriye Can girdi  "Hocam gelebilirmiyim ?"Dedi.

"Oğlum  nerdeyse ders bitti  nerdeydin?"

"Hocam Hastaneye gittim  . Bileğimi incitmişimde"

Gözlerim kolundaki sargıda takılı kaldı.

"Geç bakalım "Dedi. Hoca  

Can benim olduğum tarafa  hiç bakmadan   direk yerine  oturdu. Ramo ona sesli bir şekilde  bir soru yöneltti.

"Ne oldu oğlum  Eline"Can  onun sorduğu  soruyu duymamazlıktan gelip  çantasından  kitap ve defterlerini  çıkartıp çantasını  askılığa astı.

"Kalbimdeki yarayı sardırmaya gittim    giderken elimi çarpmışım   , kalbe çağre yokmuş unutmaktan başka  bu bez parçası ile elimi sardılar "Dedi. Ve yerine oturdu, ben onun sırasına bakarken o sanki bu taraf yok muş  gibi davranıyordu. 

Can'nın sözlerine  sınıftan sesler yükselmeye başladığında   Hoca sınıfı  susturdu.  Hatta mı yapmıştım yoksa doğru mu yapmıştım  bilmiyorum ama  Can   beni gerçekten seviyor galiba

Ve Bölüm  bitti   yorum  yapmayı  ve beğenmeyi unutmayın   5 begeni gelirse  yarın  akşam bir bölüm  daha attıcam     düşüncel erinizi bekliyorum  bana mesaj   yoluyla da ilete bilirsiniz