《អ្នកបម្រើសម្អប់》(ចប់)

ភាគ៤《មកពីម៉ែឯងទាក់ឪយើង》

ទឹកសន្សើមភ្លឺថ្លាដូចកញ្ចក់ វាកំពុងតែស្រក់ចុះ

តក់ៗដែលមើលទៅដូចជាគ្រាប់គុជយ៉ាងអញ្ចឹង កម្លោះ

តូចថេយ៉ុងក៏យកដៃទៅប៉ះនិងទឹកសន្សើមនោះរួចក៏បន្លឺ

សម្លេងឡើងយ៉ាងស្រទន់ ៖

<វាស្អាតណាស់ តើទឹកសន្សើមនេះចេញមកពីណា?>

រាងតូចឈរសម្លឹងនិងសួរឡើងដោយម្នាក់ឯង ភ្លាមនោះ

ក៏លេចនៅរូបរាងរបស់នរណាម្នាក់ដែលមើលទៅរិតតែ

ស្រស់ស្អាតរូបរាងមួយនោះបានឈរនៅចំពោះមុខរបស់

កម្លោះតូចថេយ៉ុង ហើយក៏និយាយឆ្លើយតបមកកាន់គេ

<ទឹកសន្សើមនេះវាចេញមកពីកែវភ្នែករបស់ម្ដាយឯង

ពេលនេះគាត់កំពុងតែទ្រហោយំសុំឲឯងភ្ញាក់ឡើងទៅ

រកគាត់វិញ ឯងបានដេកលង់លក់នៅទីនេះអស់មួយ

សប្ដាហ៍ទៅហើយ> ក្រោយពីឡានបានបុករាងតូចនោះ

មកដល់ពេលនេះគឺថេយ៍បានសន្លប់ អស់មួយអាទិត្យ

ទៅហើយ ទើបតែពេលនេះគេបានដឹងខ្លួន ប៉ុន្តែការដឹង

ខ្លួនរបស់គេបែជាមកនៅតំបន់ដែលមានតែពណ៌សទៅ

វិញ វាប្រៀបបានដូចទៅនិងក្នុងការយល់សប្តិយ៉ាងចឹង

<ម៉ែខ្ញុំកំពុងតែយំមែនទេ?ហ្ហឹកហ៊ឺៗ ម៉ែខ្ញុំយំក៏ព្រោះតែ

ខ្ញុំ ម៉ែកូនសូមទោស> ថេយ៉ុង ពោលពាក្យសូមទោស

ទៅកាន់អ្នកម្ដាយទាំងដែលគាត់មិនបាននិងឮអ្វីឡើយ

<វាមិនមែនជាកំហុសឯងទេ ឥឡូវពេលនេះឯងសំរេច

ចិត្តចុះ ថាចង់ទៅជួបគាត់វិញ ឬក៏ចង់ទៅចោលគាត់

បើឯងជ្រើសថាទៅវិញ នោះឆាកជីវិតរបស់ឯងក៏នៅតែ

ដដែល ឯងនៅតែជាកូនអ្នកបម្រើដែលមានអ្នកប្រុស

ស្អប់ជាខ្លាំង ប៉ុន្តែបើឯងចង់ចេញ យើងនិងបើកផ្លូវទៅ

ឋានសួគ៌ឲឯង ហើយឯងនិងបានទៅចាប់ជាតិ ទៅចាប់