Handgemeen! (Compleet)

12. Donderdag, Mijn emoties vliegen alle kanten op.

POV Lieke. 

Het middag bezoekuur was net voorbij. Mijn ouders waren net weg gegaan. Mijn pa had een goed gevoel voor morgen en ik moet zeggen dat ik dat gevoel ook met hem deelde. Ik wilde mijn puzzelboekje pakken toen ik mijzelf bedacht dat ik beloofd had aan Mieke dat ik naar de binnentuin zou komen. Ik stond op en liep op mijn slippers de gang op. Saar stond achter de balie en keek op van haar werk.

Saar: Wat dacht je? Ik ga even een ommetje maken.

Ik: Jep, ik heb een belofte om na te komen.

Saar: Oh toe maar, nu al geheime afspraakjes maken.

Ik grinnik: Ik ga naar de binnentuin aan het einde van de gang. Ik heb daar gisteren met een oudere dame gesproken en ik heb haar beloofd om vandaag terug te komen. Ik hoop dat ze niet vanmorgen al is geweest.

Saar: Welke afdeling ligt ze?

Ik: Oncologie, ze heeft darmkanker.

Saar: Dat is wel zwaar voor iemand op leeftijd.

Ik: Dat zei ik ook tegen haar, maar ze was zelf heel positief.

Saar: Ik hoop dat je haar ziet, waarschijnlijk heeft ze veel steun aan gesprekken met iedereen om haar heen.

Ik: we zullen zien, ik hoop haar te zien zodat ik kan vertellen dat ik morgen weer naar huis mag.

Saar: Ik hoor het dan straks wel van je.

Ik knikte en liep door de klapdeuren de afdeling af. Op mijn gemak volgde ik de bordjes naar de binnentuin. Helaas was er niemand, ergens was ik een beetje teleurgesteld. Ik ging op het bankje zitten en keek naar de mensen die het ziekenhuis in en uit liepen. Morgen zou ik daar beneden ook lopen, op weg naar het huis van mijn ouders om verder te revalideren. 

Achter mij hoorde ik de deur open gaan, ik keek op. Een vrouw van mijn leeftijd en een verpleegkundige liepen de ruimte binnen. Ik luisterde mee met het gesprek wat de beide dames met elkaar hadden.

Verpleegkundige: Uw moeder kwam hier altijd graag. Ze kon de mensen bekijken die in de hal rondliepen. Het maakte haar vrolijk.

De jonge vrouw: Het is een mooi plaats, ik kan me voorstellen dat ze hier voor haar rust kwam.

Verpleegkundige: het is ook een plek waar mensen elkaar ontmoeten.

De jonge vrouw: Vind u het goed als ik hier even blijf zitten?

Verpleegkundige: Natuurlijk, Dan kom ik over een half uur weer ophalen.

De vrouw knikte en ging op een van de bankjes naast mij zitten. Ik kijk naar haar en mijn gevoel zegt dat ze mij te bekend voor komt. De vrouw heeft door dat ik naar haar kijk en glimlacht even naar mij. ik zie dat haar ogen rood zijn van het huilen.

Ik: Gaat het?

De vrouw: Mijn moeder is vanmorgen overleden na een lang ziekbed.

Ik: Oh, Gecondoleerd. Het is altijd moeilijk om een dierbare te verliezen.

De vrouw: Het is dubbel. Ik ben blij dat haar lijden nu eindelijk voorbij is, maar ik had haar zo graag langer bij me gehad. Ik had haar het opgroeien van onze kinderen zo graag gegeven.

Ik: Ik denk dat uw kinderen haar ook zeker gaan missen. Als ik het zo hoor dan was het een heel speciale vrouw.

De vrouw: Dat was ze zeker. De verpleegkundige vertelde me dat ze elke dag naar de binnentuin kwam om naar de mensen in de hal te kijken. 

Ik krijg een misselijk gevoel in mijn maag. Ineens weet ik waarom de vrouw mij zo bekend voor komt.

Ik: Uw moeder heette Mieke niet?