Handgemeen! (Compleet)

13 Vrijdag: Marco de Ruiter vs. Lieke Polman.

A/N: Ik ben nog nooit bij een rechtszaak aanwezig geweest, dus als er dingen niet kloppen. Het spijt me even vooraf. Ik hoop dat het interessant genoeg is gebleven om niet te negeren.

 

POV Lieke.

De volgende ochtend pak ik samen met mijn ouders mijn tas in. De beer die ik van Juliën heb gekregen, draag ik liefdevol in mijn armen. Mijn vader zegt tegen me dat ik in de rolstoel moet gaan zitten, zodat hij me naar buiten kan rijden.

Joris: Michel vertelde me dat we er vanuit moeten gaan dat Marco ook getuigen heeft die tegen jou getuigen. Maar ook dat er mensen buiten de rechtbank op ons aan het letten zijn.

Ik: Dat weet ik en ik was ook echt niet van plan om te gaan lopen. Het bewegen doet nog te veel pijn aan mijn ribben.

Joris: Ben je er klaar voor?

Ik: Nee, maar ik wil wel dat het over is.

Saar komt mijn kamer binnen gelopen.

Saar: Hé, vrouwke. Succes vandaag!

Ik: Dank je wel. Ik ga je wel missen hoor!

Saar: Ik jou ook, je was een hele fijne patiënt. Doe het rustig aan komende weken.

Ik: Zal ik zeker doen.

Dan duwt mijn pa de rolstoel de kamer uit. Saar volgt ons de kamer uit en loopt daarna terug naar hun balie. Bij de auto geeft ik mijn ma een knuffel. Voorzichtig stap ik in de auto van mijn pa, hij vouwt de rolstoel op en legt het ding in de kofferbak. Verbaast kijk ik Nora aan.

Nora: Je dacht toch niet dat ik je alleen zou laten gaan vandaag.

Ik: Al je vrije dagen gaan op aan mij.

Nora: Ik ben de dagen van vorig jaar nog aan het opmaken, maak je er niet druk over.

Ik glimlach en doe mijn gordel vast. Mijn vader stapt in en met zijn vieren rijden we naar de rechtbank.

Als de auto van mijn pa voor de rechtbank stopt beginnen mijn zenuwen te komen. Ik wring mijn handen om de spanning te verminderen. Ze voelen ijskoud, Nora legt een hand op mijn handen en kijkt me bezorgt aan.

Nora: Blijven ademen Lieke!

Ik: Pff, het wordt me echt een beetje veel.

Nora: we zijn er allemaal om je te steunen.

Ik: Ik hoop zo dat het na vandaag over is.

Nora: Ik hoop het ook voor je.

Op de parkeerplaats zie ik dat we gelijk aankomen met de advocaat van Marco. Mijn pa zegt me te blijven zitten tot hij de rolstoel uit de auto heeft gehaald. Ik knik en Nora, die inmiddels uitgestapt is, doet de deur aan mijn kant open. Mijn pa en Nora helpen me in de rolstoel. Marco's advocaat blijft naar ons kijken. Hij schudt zijn hoofd en met een door boosheid vertrokken gezicht loopt hij de rechtbank in. Voorzichtig ga ik in de rolstoel zitten en ik probeer er niet over na te denken wat de man gedacht moet hebben, het lukt me gewoon niet om lang te blijven staan.

Nora duwt me de zaal binnen. Michel staat me aan het begin van de zaal op te wachten. Hij geeft mijn ouder en Nora een hand en kijkt me daarna aan.

Michel: Zal ik je mee nemen?

Ik: Dat is goed.

Michel: Marco en zijn advocaat zijn er nog niet.

Ik: Hoe kan dat nou? Wij kwamen gelijk aan met zijn advocaat, maar hij liep boos naar binnen.

Michel: Heb je jezelf al eens in de spiegel bekeken?

Ik: Ja Tuurlijk vanmorgen nog en het ziet er al veel beter uit als 3 dagen geleden.

Michel grinnikt: Die man ziet je vandaag voor het eerst. Vertrouw mij, hij zal een stevige discussie met Marco hebben over hoe je er nu uit ziet.

Ik: Oh, zo had ik het nog niet bekeken.

Michel: Oké, daar komen ze.

Ik kijk op en Marco wordt geboeid binnen gebracht. Ik voel mijn hartslag versnellen en mijn ademhaling wordt gehaast. Dan voel ik de hand van mijn vader op mijn schouder en ik raak met mijn hand zijn hand aan. Ik voel zijn rust en ik merk dat het mij ook rust geeft. De rechter komt binnen, iedereen gaat staan behalve ik, want dat mocht ik niet van Michel. Ik voel dat ik bekeken word en ik zoek naar de ogen die op mij gericht staan. Dan kijk ik recht in de gezichten van Marco en zijn advocaat. Marco ziet er moe en verslagen uit, zijn advocaat knikt naar me en begint meteen te fluisteren tegen Marco. De woorden van zijn advocaat maken dat Marco in elkaar krimpt.

De rechtszaak start en Michel begint met een paar getuigen op te roepen. Nora en Antonia zijn de eerste, daarna wat studenten die het eerste incident gezien hebben. Marco zijn advocaat roept mijn vader op, ook Marianne moet getuigen, als laatste worden er twee agenten opgeroepen. Ik herken er één van, hij klopte op het raam nadat Marco door het lint was gegaan net buiten het politiebureau. mij wordt niets gevraagd, mijn verklaring wordt voorgelezen en ook het doktersrapport wordt aan de jury voor gelezen. Als alle getuigen zijn gehoord, staan de juryleden en de rechters op en verlaten de zaal. Michel haalt iets te drinken voor mij, Nora en mijn ouders. Op de tribune zie ik Juliën en Brody zitten, om problemen te voorkomen zwaai ik niet naar ze. Nora glimlacht en slaat een arm om me heen.

Nora: Gaat het nog?

Ik: Jawel, Ik ben benieuwd wat de uitspraak zal zijn.

Michel komt terug met het drinken. Voor het eerst sinds het begin van de zitting kijk ik naar Marco. hij zit met zijn handen in zijn haar, terwijl zijn advocaat tegen hem praat. Even kijkt hij op en kijkt hij mij recht in de ogen. In zijn blik zie ik spijt en zorgen, snel kijk ik weg. Op dit moment wil ik zijn medelijden niet en hij verdient mijn medelijden ook niet. Na een uur komt de jury terug en niet lang erna ook de rechters.

De voorzitter van de jury begint hun oordeel voor te lezen. De man eindigt met een schuldig oordeel. Ik zie in mijn ooghoek Marco in elkaar zakken. De rechter veroordeelt Marco uiteindelijk voor 3 jaar celstraf met aftrek van het voorarrest en 6 maanden TBS om zijn agressie onder controle te krijgen. Twee agenten nemen hem mee naar een zij-uitgang van de zaal. De advocaat van Marco spreekt nog even met Michel, dan geven ze elkaar een hand en dan vertrekt de man.

Michel: Gefeliciteerd. Opgelucht?

Ik: Ja en nee.

Nora: Waarom beide?

Ik: Ja, hij heeft me in elkaar geslagen, daarvoor moet hij een straf krijgen. Nee, ergens hou ik nog steeds een beetje van hem. Hij is 5 jaar mijn alles geweest.

Nora: Hij heeft je 5 jaar lang in alles beperkt, nu ben je voor het eerst weer vrij.

Ik: Dat weet ik en dat maakt me bang.

Joris: Wij zullen er altijd voor je zijn.

Michel: Je hebt een sterke achterban en jij bent een sterke vrouw.

Ik: Dank je wel.

Ik begin te gapen. Het hele gebeuren heeft me heel veel energie gekost. Mijn lichaam doet pijn en het enige wat ik nu wil is naar huis gaan.

Babette: Ben je moe lieverd?

Ik: Ja, Mam. Kunnen we nu naar huis?

Babette: Natuurlijk. Nora, rijd je met ons mee?

Nora: Nee, ik heb met Brody afgesproken, hij brengt me even terug naar mijn auto bij het ziekenhuis. Daarna kom ik naar jullie om te eten.

Ik kijk haar met een grijns aan. Nora wordt rood.

Nora: Juliën is er ook bij!

Ik: Oké, ga jij maar gezellig op stap met mijn buurmannen.

Nora: Ze brengen me alleen naar mijn auto.

Ik rol met mijn ogen en zeg: Tuurlijk!!

Daarna schiet ik in de lach, wat we meteen weer extra pijn geeft.

Babette: Kom het is tijd voor je pijnstillers. Laten we naar huis gaan.

Ik knik en laat me de zaal uitrijden.