Handgemeen! (Compleet)

26. Marco's Boekje ( een kleine tijdsprong).

POV Lieke.

De rest van de week ging in een waas voorbij. Juliën bracht meer van zijn spullen naar mij en Nora bracht haar persoonlijke spullen naar Brody. Maandag gingen we alles definitief regelen. Het was vreemd om weer officieel samen te wonen met iemand, maar het voelde ook als een goede stap.

Het schriftje van Marco lag in de lade van mijn nachtkastje. Ik had met Juliën en Nora afgesproken dat ik het vanavond zou gaan lezen. Juliën zou dan naar Brody gaan en Nora zou naar mijn huis komen.

Als we dan klaar waren met het boekje en met het schrijven van mijn boekje gaan we nog een film kijken met de jongens als beloning voor ons allemaal. 

Met een zucht sloot ik mijn PC af. Noro kijkt op van haar scherm.

Nora: Klaar voor vandaag?

Ik: Jep, geen concentratievermogen meer.

Nora: Zenuwen voor Marco’s boekje?

Ik: Een beetje.

Nora: Heb je al een schrift voor hem gehaald?

Op dat moment komt Andrea haar kantoor uitgelopen. Met een vragend gezicht kijkt ze ons aan.

Antonia: Wat voor schriftje?

Nora: Oh, Marco heeft voor Lieke een schrift gemaakt. Vanavond gaat Lieke het schriftje lezen.

Ik: En nou kwam Nora met het idee om voor hem ook een schrift te maken, maar ik heb nog geen schrift gehaald.

Antonia begint te grijnzen: OH, wacht even. Maakt het uit hoe de kaft eruit ziet?

Ik: Nee, zolang er geen hartjes op staan, vind ik het wel oké.

Antonia: Dan heb ik waarschijnlijk wel wat.

Antonia loopt snel haar kantoor terug in. Nora en ik horen lades open en dicht gaan, ook horen we Antonia mopperen omdat ze het niet meteen kan vinden.

Nora: Nu ben ik benieuwd!

Antonia: IK HEB HEM!!

Nora kijkt me aan en zegt: ZO dan kan je het ook niet verder uitstellen.

Ik zucht: Waarschijnlijk heb je wel gelijk.

Zenuwachtig speel ik met 1 van mijn pennen. Antonia komt met een ringboekje haar kantoor uit. Het heeft een kaft met een ondergaande zon erop.

Ik: Wat een mooi boekje! Dat kan ik toch niet aannemen?!

Antonia: Jawel, als jij het niet aanneemt dan geeft ik het aan Nora en komt het alsnog bij jou terecht. 

Nora begint te grinniken. Ik schud lachend mijn hoofd en pak het boekje van haar aan. 

Antonia: Zorg dat je jouw zorgen, emoties en pijn goed en compleet op papier zet. Dat gaat je helpen en het gaat hem laten inzien hoeveel hij heeft beschadigd bij je!

Nora: Ik weet dat jij dat kan zonder nutteloos te schelden. Dat zou ik namelijk niet kunnen.

Ik lach en zeg: Misschien scheld ik ook nog wel even. Gewoon om mezelf goed te voelen. 

Samen schieten we in de lach. Antonia kijkt naar de klok. Inmiddels is het half 5 geworden, de school is stil, nog een enkele fanatieke leerling loopt nog door de gangen. 

Antonia: Nou, dat laatste half uur zal wel loslopen. We gaan de tent sluiten voor deze week.

Nora en ik staan op. Nora sluit het luik en ik doe het “open” licht uit. Dan doen we onze jassen aan. Als het 5 uur is lopen we de TU uit. Het is weekend!