BTS || Hello, stranger ✓

14: "the night of the 17th of October"

piątek, 26 października

Tego poranka natarczywe dzwonienie dzwonkiem zastąpiło dźwięki budzików, do których wszyscy domownicy byli przyzwyczajeni. Donośne, przenikliwe, odbijające się między uszami, sprawiło, że Seulgi otworzyła oczy i początkowo chciała wracać do dalszego spania, z ulgą zrozumiawszy, że dźwięk nie dochodził z jej telefonu i nie zwiastował końca wylegiwania się w łóżku. Dopiero, kiedy ktoś na korytarzu znów ze zniecierpliwieniem zaczął naciskać biały przycisk przy drzwiach, poderwała się do pozycji siedzącej, zdawszy sobie sprawę, że skoro nie budzik, to co?

Wsunęła stopy w swoje ukochane kapcie i wyłoniła się ze swojego pokoju, przezornie rozejrzawszy się po mieszkaniu. Drzwi do pokoju Hoseoka i Jeongguka wciąż były zamknięte (udawali głuchych czy naprawdę byli głusi?) i wyglądało na to, że z niezapowiedzianym gościem musiała zająć się sama. Jak zwykle.

Szurając w stronę przedsionka, miała wrażenie, że jej umysł rozjaśnia się niczym niebo po porannej mgle. Bezwiedne myślenie z "która jest w ogóle godzina i kogo o tej porze niesie" skupiło się na "... kogo o tej porze niesie". Seokjin? Przecież wyjechał. Listonosz? W życiu nie dobijał się do ich drzwi, zostawia przecież wszystko na dole w skrytce pocztowej. Eunho lub Sangwook? Nie w ich stylu, są zbyt kulturalni. Yoongi? Zadzwoniłby, do licha, albo przynajmniej poczekałby do jakiejś ludzkiej godziny! Chyba że...

— Już, chwila! — wrzasnęła, mając nadzieję, że to uspokoi natarczywego gościa. Co, jeśli to Hana? Wróciła? Nie ma klucza? Co, jeśli to naprawdę Yoongi, który ma dla nich złe wieści? Przekręciła zamek i nacisnęła klamkę, z gulą niepokoju w gardle popychając drzwi na tyle, by móc zajrzeć przez powstałą szparę.

Pół sekundy później odskoczyła, gdy na framudze zacisnęły się długie, kościste palce z pomalowanymi na czarno paznokci, które zatrważająco przypominały szpony. Osobnik rodem z horroru pociągnął drzwi do siebie, otwierając je na oścież.

— Kim pani jest? — zapytał sennie Hoseok zza pleców Seulgi, pocierając sobie jeszcze oko pięścią. Ryu obejrzała się na niego z wdzięcznością, że jednak postanowił łaskawie wytoczyć się ze swojego pokoju i wspomóc ją w tej sytuacji. Jeongguk, po części kryjący się za współlokatorem, zakrył w tym czasie usta, powstrzymując ziewnięcie.

Istota o niewątpliwie demonicznych korzeniach, która prezentowała się w progu mieszkania niczym nadchodzący armagedon, rzuciła mu spojrzenie jawnej dezaprobaty, po czym w milczeniu weszła do środka. Minęła Seulgi, ostentacyjnie oglądając podłogę, po czym skrzywiła się, dostrzegłszy na tam zaschnięte plamy po błocie, tuż obok względnie poukładanych parami butów.

— Jest po szóstej — oznajmił z wyrzutem Jung, najwidoczniej wciąż w półśnie, skoro nie zdawał sobie sprawy ze śmiertelnego, bezimiennego zagrożenia, które wtargnęło siłą do korytarza, roztaczając wokół lodowatą aurę.

Zwiastujące apokalipsę stworzenie o kobiecych rysach twarzy i odziane w bordową jak krew garsonkę pod ciemnym płaszczem skierowało się do kuchni połączonej z salonem. Stukot czarnych obcasów brzmiał jak odliczanie do krwawej anihilacji, i to niechybnej w dodatku, sądząc po tym, co znajdowało się w zlewie (nieumyte talerze po kolacji. Z wczoraj. I może jeszcze sprzed dwóch dni).

Seulgi nie miała zielonego pojęcia, kto to jest i dlaczego postanowił wtargnąć im do mieszkania, ale zdecydowanie miała złe przeczucia. A już zwłaszcza wtedy, kiedy ta Kobieta obróciła się do niej z zamiarem mordu w oczach poprzedzonego chińskimi torturami, i gestem kazała zrobić sobie przejście. Ryu posłusznie się odsunęła, niemal przywierając do ściany, kiedy paraliżująca strachem istota wyższa od niej o głowę (czy była to zasługa szpilek? Czy może mrocznej magii?) przeszła na korytarz i od razu wdarła się do jej pokoju. Jej pokoju!