𝗧𝗵𝗲 𝗦𝗲𝗰𝗼𝗻𝗱 𝗟𝗲𝗮𝗱 [SungJake]

Chapter 17

နှင်းတဖွဲဖွဲကျဆင်းနေသော ဆောင်းရာသီဖြစ်၏။ ထို့နည်းတူ ဒီနေ့ဟာ ကျောင်းဖွင့်ရက်ဖြစ်နေပါတယ်။
ခရစ္စမတ်ကျောင်းပိတ်မရောက်သေးတော့ ကျောင်းသူကျောင်းသားတွေဟာ အနွေးထည်ထူထူဝတ်ထားလျက် ကျောင်းဝန်းထဲမှာအပြည့်။

ထိုထဲမှာ ဆောင်ဟွန်းကတော့ တည်ငြိမ်သောမျက်နှာထားဖြင့် သူ့အတန်းကို ဦးတည်လာခဲ့သည်။ အရင်ကတည်းက အပြုံးအရယ်မရှိတာကြောင့် ဒါက သူ့ရဲ့ပုံမှန်အမူအကျင့်တစ်ခုပါပဲ။

သို့သော် သူ့အနားသို့ ပြေးလာသည်က ခပ်သေးသေးကောင်ငယ်လေးဖြစ်၍ နူးညံ့သော အညိုရောင်ဆံနွယ်ကိုပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ ဂျယ်ယွန်းသေးသေးလေးဟာ ဆောင်ဟွန်းလက်မောင်းကိုချိတ်လိုက်ပြီး

" ဆောင်ဟွန်းနီး "

" အင်း ကိုယ့်ဂျယ်ယွန်းလေး "

" ဒီနေ့ အတန်းလစ်ရအောင်လေနော်။ တိတ်တိတ်လေး အပြင်ခိုးထွက်ရအောင် "

အနီရောင်ဟူဒီကိုဝတ်ဆင်ထားသည့် ဂျယ်ယွန်းလေးက ချစ်စရာအတိ။ ဆောင်ဟွန်းကို အချွဲလေးလုပ်နေပြီး လက်မောင်းကိုဖက်ထားရမှ မလွတ်သေးချေ။

ဒါပေမဲ့ ထူးခြားတာက ဆောင်ဟွန်းဖြစ်နေ၍ သူဟာ အသေးလေးကို ကြေကွဲဖွယ်မျက်ဝန်းတွေဖြင့်စိုက်ကြည့်သည်။ ထို့နောက် ပင်ပန်းခက်ခဲနေတဲ့ လူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ စကားထွက်ဆိုလာသည်။

" ကိုယ် ဂျယ်ယွန်းလေးကို ပြောစရာရှိတယ်။ အရင်ဆုံး တစ်နေရာသွားရအောင် "

" တကယ်လား။ အွန်း အာ့ဆိုသွားမယ်လေ "

ဖြူစင်လွန်းတဲ့အကောင်ပေါက်လေးမှာတော့ ဘာမှသိပုံမရဘူး။ ဆောင်ဟွန်းနဲ့ရှိတိုင်း ပြုံးရယ်လျက်ရှိနေပြီး ယခုလည်း ထို့နည်းတူပင်။ ဂျယ်ယွန်းက မျက်လုံးတွေမှိတ်သည်အထိ ပြုံးပြလိုက်၍ ဆောင်ဟွန်း လက်မောင်းကိုချိတ်တွဲထားသည်။

ဒါ့အပြင် ကစားစရာရသွားတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို ပြုံးရယ်နေတာကြောင့် ဆောင်ဟွန်း အတွက်ခက်ခဲနေပြီ။ သူ ဂျယ်ယွန်းလေးကို မစွန့်လွှတ်ချင်ဘူး။ သို့သော်လည်း သူ့ရဲ့အကျပ်အတည်းတွေဟာ ဝေခွဲမရခက်ခဲစေလွန်းသည်။