She was Cool

Cool 41

Paglabas ko nadinig ko pa ang mga tawag nila pero hindi na ako lumingon at huminto. Walang katao-tao ang hallway dahil siguro tapos na ang lunch break, hindi ko alam kung bakit wala pa kaming teacher na dumating pero wala na akong pakialam. Gusto kong mapag-isa.

Lumabas ako ng campus at dun pa din dumaan sa pader. Nagtatakbo ako palayo ng Tdemy, hindi ko alam kung saan ako pupunta basta malayo dito. Nagiging blur na yung paningin ko dahil sa kakaiyak kaya naka ilang ulit akong madapa. Diretso lang ako ng takbo hanggang sa mapatigil ako ng may humigit sakin at tumama ang mukha ko sa dibdib nya. Nang ma recognize ko kung sino sya ay hindi na ako nag pumiglas pa at mas lalong umiyak.

Wala akong nadinig na kahit na ano mula kay Filardi. Matapos kong umiyak ay hinatid nya lang ako sa bahay namin.

"It's all gonna be alright don't worry" I know someday it will. I know this day would come pero masakit pa rin pala talaga.

Pagpasok ko ng bahay ay nabigla ako ng salubungin ako ni granny ng yakap. Akala ko nasa ibang bansa to? Kasi nga hindi na sila nakipag celebrate dito sa amin last new year ni gramps dahil mas piniling makapiling isa't-isa. Psh

"I know you're going through hell right now Yashi... Let it out, I'm here" kung nabigla ako sa pagdating nya e mas lalo akong nabigla sa sinabi nya. How? Did she know? I called her as she patted my back "I don't know the whole story but I'm sure you didn't done wrong"

My tears fall again. I didn't expect her response. Ang iniisip ko ay sya yung mas magagalit kapag nalaman nya pero hindi. Wala pa syang nadidinig na explanation pero paniwalang paniwala na syang wala akong kasalanan. Granny...

Lumipas ang mga araw matapos yung nangyari sa school ay hindi pa ako nakaka pasok ulit hanggang sa nag weekend. Sinabi ni granny sakin na nabalitaan nyang na ospital ako at kung ano ang nangyari pero wala syang alam kung ano ang puno't dulo nun. Hindi nya din ako pinilit na sabihin kung ano nga ba. Man, I don't wanna remember that dreadful day again.

Kung noong mga nakalipas na araw ay cold ang trato ni mommy at Yael sakin ngayon ako naman ang naging cold sa kanila. Siguro nasabi na ni Yael kay mommy. He tried approaching me but failed to do so.

"Hindi ka ba na bo-bore dito?" tinignan ko ang taong nasa pinto ng kwarto ko at muling ibinalik ang atensyon sa laptop. "You're right, I'm such a disappointment" nagpakawala sya ng buntong hininga ng hindi ako muling sumagot. "I'm sorry sis. I'm sorry yan lang talaga ang masasabi ko. I'm sorry for doubting you. At palagi kong sinasabi sayo na nagalit lang ako dahil kapated kita eh, kakambal kita, ayoko naman na napapahamak ka. It's an awful feeling seeing you in the hospital unconsciously; you scared the hell out of me." I felt him walk nearer and sit on my bed.

I fall my back on my swivel chair and face him. "Alam ko... Naiintindihan naman kita eh, kaya lang masakit pa rin talaga. Kung saan kailangang kailangan kita, dun ka nawala. Wala akong karapatang magalit kung nagalit ka sakin... because in the first place, I made you to act like that."

He smiled at me and without warning he hugs me tight. I protest but he didn't let me go. I even heard him chuckled. I smiled, now we're good.