အိမ်ကြီးရှင်ရဲ့ ကောင်းချီးလေး[Complete]

Part(26)/Zawgyi

ပြဲအျပင္အဆင္သည္ ႀကီးက်ယ္ခန္းနား၏။ သူဟာ မျမင္မေတြ့ဖူးေသာ အထက္တန္းလႊာ အျပင္အဆင္တို႔ေၾကာင့္ မ်က္လံုးေလး ကလည္ ကလည္ျဖင့္သာ ထိုအေဆာက္အၪီးထဲ ၀င္လာခဲ့သည္ ။လူတိုင္းကလည္း ၀တ္ေကာင္းစားလွမ်ား ၀တ္ဆင္ထားၿပီး မ်က္ႏွာထက္တြင္ ရႊင္ျမေသာ အၿပံဳးတို႔ ဆြဲခ်ိတ္ထား၏ ။
ၾကည့္ရတာ ဒါဟာ မဂၤလာပြဲပဲ ျဖစ္မည္ထင္သည္။

အေဆာက္အၪီးအ၀င္အ၀ရိွ ၾကည္လင္ေတာက္ေျပာင္ေနေသာ မွန္တစ္ခ်က္ေရ႔ွရပ္ကာ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေလေတာ့ ညစ္ပတ္ေပေတေနသည့္ ရွပ္အက်ႌႏွင့္ ေဘာင္းဘီကို ၀တ္ထားၿပီး မွန္ထဲျမက္ေနရေသာ သူ႔ဆံပင္တို႔မွာလည္း တိုတိေနေသးသည္။

သို႔ေသာ္ျငား သိမ္ငယ္စရာ သူ႔အေျခအေနကို ဘယ္သူတစ္ၪီးတစ္ေယာက္ကမ်ွ အဖက္လုပ္၍ ဆြဲထုတ္ျခင္းမရိွ ။ သူကလည္း ဆက္၍သာ အေဆာက္အၪီးထဲ ၀င္သြားလိုက္၏ ။ ဟိုဟို ဒီဒီ ေလ်ွာက္ၾကည့္ရင္း ျမင္လိုက္ရေသာ မဂၤလာခန္းမစင္ျမင္ထက္မွ စာတန္းေၾကာင့္ ေဆာက္တည္ရာမရ အရူးတစ္ေယာက္လို ေအာ္ဟစ္လိုက္မိသည္ ။

စားတန္းထက္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ နာမည္တို႔က " ေမာင္ေစာအယ္ေစးမူးႏွင့္မခတၲာညိုတို႔၏ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲ " တဲ့ေလ ။

" ဟင့္အင္း မဟုတ္ဘူး !
အဲ့လို မဟုတ္ဘူး .. ေစးမူး !!
ငါ့ကို မစြန္႔ပစ္လိုက္ပါနဲ႔ "

သူက ေဆာက္တည္ရာမရ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြာ ေအာ္လိုက္ေသာ္ျငား ဘယ္သူကမွ သူ႔အား ၾကည့္မလာခဲ့ ။ သူက ေကာင္ေလးအား လိုက္ရွာရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး မဂၤလာခန္းမထဲ ေျပးလႊားေနမိ၏ ။

ေတြ့ပါၿပီ ၊ ေကာင္ေလးဟာ မမခတၲာရဲ့ လက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ဧည့္သည္ေတြကို လိုက္လံ ဧည့္ခံေနတာပဲ။

သူက ေကာင္ေလးရဲ့ အနားကို သြားၿပီး ေကာင္ေလးကို အားကိုးတႀကီး ေမးလိုက္မိသည္။

" ေကာင္ေလး .. ဘာေတျြဖစ္ကုန္တာလဲ
ငါကေရာ .. ဟမ္ ငါ့ကို စြန္႔ပစ္လိုက္တာလား "

ေမ်ွာ္လင့္တႀကီး ေမးလိုက္မိတဲ့ စကားျဖစ္ေပမဲ့ ေကာင္ငယ္ေလးဟာ သူ႔ကို မသိသလို တုန္႔ျပန္လာၿပီး အေတာ္ကို လန္႔သြားပံုပင္ ။