အိမ်ကြီးရှင်ရဲ့ ကောင်းချီးလေး[Complete]

Part(28)/Zawgyi

" ဘယ္လိုျဖစ္ .. ျဖစ္ရတာလဲ ေမေမႀကီးရယ္ ဟင္ "

ပံုႏႈန္းညီဟာ သူ႔ေရ႔ွ၌ မ်က္ရည္ေတြက်ကာ ရိႈက္ႀကီး တငင္တငင္ငိုေနေသာ ေဒၚျမလြန္းညိုအား ၾကည့္ကာ စိတ္မေကာင္းသလို စိတ္မသက္မသာလည္း ျဖစ္ရ၏။

ေမေမႀကီးဟာ အရင္တုန္းက ခႏၶာကိုယ္ျပည့္ျပည့္ႏွင့္ အေတာ္လွေသာ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ေသာ္ျငား ယခုတြင္ေတာ့ ပိန္လွီေနကာ အေတာ္ကို ကြာျခားေသာအေနအထားသို႔ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။

သူ႔အေပၚမွာ ဘယ္လိုပဲ ဆက္ဆံခဲ့၊ဆက္ဆံခဲ့။ ေမေမႀကီးဟာ သူ႔ကိုေတာ့ မစြန္႔ပစ္ခဲ့ပါ။
ကိုယ္ေမြးထားေသာ သားသမီးကိုေတာင္ အႏွီးေလးတစ္ထုပ္နဲ႔ ေတြ့ကရာ လမ္းေဘးမွာ စြန္႔ပစ္တတ္သည့္ မိဘေတြရိွတဲ့ ဒီလိုေလာကႀကီးမွာ ေမေမႀကီးက သူ႔ကို အိမ္ေပၚေခၚၿပီး တင္ေကြၽးထားခဲ့သည္။

လင္ေယာက်္ားရဲ့ေနာက္မိန္းမနဲ႔ေမြးတဲ့ ကေလးကို ဘယ္လိုေသေသ ထားလိုက္လို႔ရသလို ၊ မိဘမဲ့ေဂဟာျဖစ္ျဖစ္ ပို႔လိုက္လို႔လည္း ရေပမဲ့ ေမေမႀကီးဟာ ထိုသို႔မလုပ္ခဲ့။

သူ႔အေပၚ ဘယ္လို ဆက္ဆံဆက္ဆံ။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ 'အိမ္' ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရေလးတစ္လံုးအေၾကာင္း သိခဲ့ရၿပီး မိဘမဲ့လို႔လည္း မခံစားခဲ့ရေပ။

အခုေတာ့ ေမေမႀကီးဟာ အခက္ေတြ့ေနၿပီထင္သည္။ လာကတည္းက ရိႈက္ႀကီးတငင္ငင္ငိုလ်က္ မမခတၲာကိုေခၚေပးဖို႔ အသည္းအသန္ေတာင္းဆိုလာ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ေခၚေပးလိုက္ေသာ္ျငား အခုထိ သူ႔ကိုေရာ မမခတၲာကိုပါ ဘာစကားမေျပာေသး။ အငိုပင္မတိတ္ ၊ အလြန္၀မ္းနည္းေနပံုရသည္။

အားရေအာင္ ငိုလို႔ ၿပီးခါမွ က်ေနဆဲ မ်က္ရည္ေတြကို ကမမ္းကတမ္းသုတ္ပစ္လိုက္ကာ စကား စ၍ ဆိုလာေတာ့၏။

" ေျပာရမွာေတာ့ အေတာ္ကို ၀မ္းနည္းစရာပဲ သမီးတို႔ရယ္ .. ညည္းတို႔ၪီးေလေလ ျမတ္လြန္းႏိုင္ေပါ့ ၊ ႏႈန္းေလးတို႔ လက္ထပ္ပြဲအၿပီးကတည္းက  မူးရူးရမ္းကားၿပီး လုပ္လိုက္တဲ့ ေလာင္းကစား ၊ မိန္းမ ၊ မူးယစ္ေဆး အစံုပါပဲ၊ ငါလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထိန္းခဲ့ေပမဲ့ သူက ကေလးမွ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ၊ ငါလည္း
မႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ ၊ အခု သူ ေဆးေတြယူသံုးေနက် သူ႔ေဘာ္ဒါ နာမည္ ဘာပါလိမ့္ .. ဂ်င္ ဘာဆိုလားဟယ္ "