Geçit ( Tom Riddle)

14.Bölüm | 𝐑𝐮̈𝐲𝐚.

Şarkıyı açıp yorum bırakmayı unutmayın! 🦄

~

9 Ocak Sabah.

FlashBack.

"Ne oluyor?" dedi Tom en sinirli ve kalın ses tonuyla. Onu hiç bu kadar sinirli görmemiştim.

"Bir şey olmadı konuşuyorduk."

"Konuşma onunla istemiyorum."

"Nedenmiş? Aslında bakarsan ben, seninle konuşmak istemiyorum. Dün boktan bir gün yaşattın."

"Abraxas'la flörtleşiyor musun Valencia? Ya da Valencia yerine ne demeliyim sen söyle." Durup gözlerimi kırpıştırdım, dünden kalma olduğum için mi duydum yoksa o bir şey mi ima etti.

Sesimin tonu giderek tizleşirken "Anlamadım?" dedim.

"Gerçek ismin ne? Nasıl geldin geçmişe?"

.

Valencia Jones.

Siktir, siktir, siktir, siktir. SİKTİR!

Tom gelecekten geldiğimi anlamıştı, her şeyi batırdım. Beynimin içinde ne yapacağım cümleleri dolaşırken stresten titriyordum. Küçücük odamda dönüp dolaşmaktan başım dönmüştü, sinirle sandalyeye tekme attım, sakinleşmek imkansız gibiydi.

Panik yapmam şu an olabilecek en son şeydi, derin nefes alıp odamdan çıktım, kızlar tuvaletine gidip yüzümü yıkamaktan başka çarem yoktu.

Kasvetli, ve iç karartıcı tuvalete girdim, görünüşe bakılırsa kimse yoktu.

Büyük, çatlak ve benekli bir aynanın altında bir dizi yontulmuş lavabo vardı. Zemin rutubetliydi ve tutacaklarında hafifçe yanan birkaç mumun uçlarından yayılan donuk ışığı yansıtıyordu; tezgahların ahşap kapıları dökülüyor ve çiziliyordu ve bunlardan biri menteşelerinden sarkıyordu.

Soğuk suyu açıp avucuma akmasını bekledim, ardından ise bir kaç defa yüzüme vurup musluğu kapattım. Tuttuğum derin nefesi verirken düşen saçlarımın ıslandığını fark ettim.

Aynada gördüğüm kişi eski ben olamazdı; Saf, masum, iyi niyetli. Şu an yüzüne baktığım kişi bu kelimelerin hiçbirine uymuyordu. Ben kötü kalpli, iş çeviren, insanlara yalan söyleyen aşağılık biri olmuştum. Aslında bakarsan ben çok hızlı bir şekilde, 1944'te yaşayan Valencia'ya dönüşmüştüm.

Bunu en ufak ayrıntılardan bile anlayabilirdim aslında, ilk geldiğimde eşyalarına 'onun' diye hitap ediyordum. Valencia'nın asası, Valencia'nın günlüğü, Valencia'nın kolyesi...

Bu cümleleri zaman geçtikçe benimsedim ve 'benim' demeye başladım. Asam, günlüğüm, kolyem..

Oysa hiçbiri benim değildi, aynı ismi taşıdığım, aynı görünüşe sahip olduğum geçmişte yaşayan görsel ikizime aitti.

Ayna yansımasından çaresizce kendime bakarken arkamda duran boş sandığım kabin açıldı, korkup sıçradım. Filmlerde öldürülen aptal sarışınlardan farkım yoktu, hızlıca arkamı döndüğümde telaşla elimi cübbemin cebine sokamamıştım.