-17-

1.7K 337 45
                                    

"ဘာလို့ အခုမှ အလိုထင်ရတာလဲ?"

မကျက်ထားမိတဲ့မေးခွန်းကြောင့် ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်သွားပေမယ့် ထွက်ပေါ်လာတဲ့ ဉာဏ်နီ ဉာဏ်နက်တွေကြောင့်။

"အာ့တာက အာ့တာက
သူ ~~သူဠေးမျက်နှာကို တွေးရင်း
သူဠေးနဲ့ပတ်သတ်ခဲ့မိတဲ့ အငွေ့အသက်တွေကို မသိ~ မသိစိတ်ကနေခံစားမိလာလိုပါ
အာ အာတာကြောင့်ပါ ~~"

စားပွဲခုံအောက်ပို့လိုက်မိတဲ့ လက်တွေကို
က ချွေးတွေတောင်ပြန်လာလို မသိမသာ ဘောင်းဘီစလေးဖြင့် သုတ်ချနေလိုက်ရင်းသူဠေးမျက်နှာကို ပြန်ကြည့်မိတော့
ဘယ်လိုခံစားချက်မျိုးမှ ဖော်မပြလာတာကြောင့် တဖြေးဖြေးနဲ့ လန့်လာသည်။

"ထ!!"

"ဗျာ!!!"

သူဠေးဆီက ထွက်ပေါ်လာတဲ့စကားကြောင့်
သူအလန့်တကြားဖြစ်သွားရသည်။

"အိမ်ပြန်ရမှာပေါ့ ၊ "

"အိမ်?"

"မင်းက ငါခင်ပွန်းဆို ငါတို့အိမ်ကိုပြန်ရမှာပေါ့!!"

သူဠေးကမတ်တပ်ထရပ်လိုက်တော့ သူလည်း အယောင်ယောင်အနနဖြင့် ထရပ်လိုက်မိပြ‌ီး။

"ဟုတ် ဟုတ်တာပေါ့ အိမ်ပြန်ရမှာပေါ့!!"

သူဠေးဂျွန်ဂျောင်ကုက ကားပါကင်ရှိရာသို့
ထွက်လာခဲ့တော့ အနောက်ကလိုက်လာခဲ့တဲ့သူ အူတူတူဖြစ်နေတုန်း သူဠေးက သူအတွက်ကားတံခါးဖွင့်ပေးလာသည်။
သို‌ေ့ပေမယ့်သူမတက်သေးဘဲ။

"ဟို ဟိုသူဠေး!!
အိမ်ဆိုတာ ဆိုးလ်မြို့ကိုပြောတာလား?"

သူအမေးကို သူဠေး က ခေါင်းဖွဖွငြိမ့်ကာ အဖြေပေးလာတော့ သူလက်ဟန်ခြေဟန်ဖြင့်။

"ဟို ဟိုလေ သူဠေး
ကျတော်အိမ်ခဏပြန်လိုရမှာလား?
ကျတော်ပြောချင်တာက ကျတော်ကို ကယ်တင်ပေးထားတဲ့ အဘွားတို့အိမ် လေ
အာ့မှာ
ကျေးဇူးတင်စကားတို့ဘာတို့တော့
ပြောရအုန်းမယ်မလား ဟဲ ဟဲ!!"

သူစကားအရှည်ကြီးပြောနေပေမယ့် သူဠေးက တိုတိုနဲ့ပြတ်ပြတ်သာ ပြောချလာသည်။

"အာ့အိမ်ကို မဖြိုခိုင်းတော့ရင်
ကျေးဇူးဆပ်သလိုဖြစ်သွားမယ်မဟုတ်လား?

Don't darling me  Where stories live. Discover now