Counter curse (တန်ပြန်ကျိန်စာ)(Z+Un)

Part 18

Part 18
Unicode Version
မျက်ဝန်းများမှေးစင်းစင်း ဖြစ်နေသည်။ အိပ်ချင်နေသည့် အနေအထားဟုဆိုရမည်။ လက်ရှိအချိန်ထိ သူမတို့နှစ်ယောက် လုံး အနားမယူရသေး။
“တော်တော့”
‌သူမ အပေါ် အုပ်မိုးထားသည့် သူ့ကို တွန်းဖယ်သည်။ ဘယ်နကြိမ်ရှိပီလဲ။ မရေတွက် နိုင်တော့ပေ။ သူမ သတိလစ် သွားတယ်။ သူက သတိပြန်ဝင်အောင် လုပိတယိ။ ဒီလိုနဲ့ ယခုထိ မအိပ်ရသေးပေ။
“အင်း”
ဒီတကြိမ်တော့ သူလက်ခံသည်။ သူမ ဘေးသို့ လှဲ ချသည်။ ဟူးခနဲ သက်ပြင်းချသံနှငိ့အတူ ခြုံလွှာကို နှစ်ယောက်အပေါ် ဆွဲတင် သည်။ တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ ခဏတော့။
Kameက
“ဘယ်အချိန် ငါအခန်းထဲမှာလာနေဖို့ လက်ခံမှာလဲ။ မင်းအတွက် စီစဉ် ရမှာတွေ ရှိတယ်”
Tezerxin က
“ငါ့ရဲ့ဖြစ်တည်မှုကို လူမသိစေချင်ဘူး။ သိရမယ့် ကိစ္စလဲမဟုတ် ဘူး”
Kame လှည့်ကြည့်သည်။ သူမ ကျောအောက်ကို လက်ထိုးခံထား သည်။ ခန္ဓာကိုယ်ပါ လှည့်တော့ ပွေ့ဖက်လျက်အနေအထား သို့ရောက် သည်။
“ဘာလို့လဲ။ ငါမင်းကို မိဖုရားမြှောက်ချင်တာ”
Tezerxin  ခေါင်းခါပီး သူ့ကိုကြည့်သည်။ သူမ လက်မခံနိုင်ပါ။ ဘာကြောင့်လဲဆိုရင် သူမ မှာရှိတဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာတွေအားလုံးက မနေ့ညကပဲ ကိုယတိုင်ရိုက်ချိုးခဲ့တယ် မဟုတ်လား။ သူမက မင်းသမီးတပါးပါ။ သူမ ပြန်လာဖို့မျှော်လင့် နေတဲ့ပြည်သူ တွေအပေါ် ဒါက အတော်ကိုအရှက်မဲ့သည်။
“ငါဒီအတိုင်းပဲ လိုချင်တယ်။ နင်နဲ့ငါရဲ့ လက်ရှိအခြေအနေက   Sex ပဲလေ။ နင်က ဒါလိုချင်တယ်။ငါကပေးနိုင်တယ်။ ငါလဲ လိုအပ်တယ် နင့်ကိုတောင်းဆိုတယ်။ ဘာအ ‌ေကြွးမှ မရှိပါဘူး”
Kame က လက်မခံနိုင်။
“ငါမင်းကို ဒီကိစ္စတခုထဲနဲ့ ချည်းကပ်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး။ "
Tezerxin က
“ချစ်လို့တော့ မဟုတ်တာ သေချာတယ်”
သူ့အဖြေက
“ငါမသိဘူး။ မင်းနဲ့အတူနေမှ ငါ့ဆန္ဒတွေ ပြည့်တယ်ဆိုတာ မှန်ပေမယ့် ဒီမှာက မဟုတ်ဘူးလိူ့ငြင်းနေတယ်”
သူ့ရဲ့နှလုဲးသားနေရာကို လက်ညိုးထိုးပြရင်း ပြောသည်။ သူမ နားထောင်နေသည်။ Kame ဆက်သည်။
“မင်းကို အိပ်ရာထဲက ကိစ္စတခုထဲနဲ့ပါတ်သတ်ခဲ့တယ် ဆိုတာ မဟူတ်ဘူးလို့ သူငြင်းနေတယ်”
“ငါက စိတ်ခံစားချက် နောက်ကို လိုက်ခဲ့တာ မှန်တယ်။ ဒါပေမယ့် ငါထိန်းချုပ်လို့ရနေတယ်။ ပီးခဲ့တဲ့ သုံးလ။ လပြည့် လကွယ် ကို ဘယ်သူကမှ ငါ့အတွက် စီစဉ်ပေးဖို့ မလိုဘူး။
သွေးမလိုဘူး။ Sex မလိုဘူး။ သာမန် လူတွေလို ကျော်ဖြတ် သွားနိုင်လို့ ငါ့ကိုယ်ငါ အံ့ဩနေတာ။ ငါ့စိတ်ကို ငါ ထိန်းနိုင်နေ သလိုပဲ”
ရှင်းက
“ဒါဆို ညက ဘာလို့မထိန်းလဲ”
မရေတွက်နိုင်တဲ့ပီးမြောက်ခြင်းတွေ။ မရွေတွက်နိုင်တဲ့သာယာမှု တွေကို စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်စားသုံးနေသည့်သူ့ကို သိပ်ကျေ နပ်ပုံမရ။ထိုအခါမှာ‌ေတာ့ သူပြုံးသည်
“မင်းတောင်းဆိုတယ်လေ။ ငါ့စိတ်ငါ ထိန်းထားရက်နဲ့မင်း တောင်းဆို တော့ ဘယ်လိုလုပ်ထိန်းနိုင်တော့မှာလဲ”
“ဪ။ ဒါဆို ငါ့အမှားပေါ့”
ခနဲ့တဲ့တဲ့ လေသံကိုပြောင်းသွားသည်။ Kame ပြုံးမိသည်။
“မဟုတ်ပါဘူး။ မင်းက ငါ့အတွက် လိုအပ်နေတဲ့ အရာတခုလို့ပြောချင်တာပါ။ အချစ်ဆိုတာ နားလည်ချင်တယ်။ ချစ်ဖူးချင်တယ်။ လူမဟုတ် ပေမယ့် ချစ်ခဲ့ဖူးချင်တယ်။ သင်ပေးမယ့်သူကို မလိုချင်ပေမယ့် အတူတူချစ်ပေးမယ့်သူကို‌ေတာ့ လိုချင်တယ်”
ရှင်း သူ့ကိုငေးကြည့်နေသည်။ သူဖြစ်ချင်တာကို ပြောပြနေ ပုံက ဟန်ဆောင်မှုကင်းသည်။ အပြစ်ကင်းနေသည် ကလေးတယောက် လိုပဲ။
“မင်းကို လဲအမြဲတမ်းထိတွေ့နေချင်တာ။ ဒါကြောင့် နန်း‌ တော် လိုက်ခဲ့နော်။ မင်းနဲ့နေ့တိုင်း အတူနေလို့ရတယ်။”
“မိဖုရား မဖြစ်ချင်ဘူး။ ပီးတော့ ငါသူများ တွေရဲ့အကြည့် ကိုလဲ မခံနိုင်ဘူး”
ထိုအခါမှ သူ ခေါင်းညိတ်သည်။
“မိဖုရား ဆိုရင် မင်းကို ဘယ်သူကမှ ကြည့်ပိုင်ခွင့်မရှိတော့ ဘူး။ ငါတယောက်ထဲကပဲ ကြည့်မှာလေ။ လောလောဆယ်။ အဖြေ မပေးသေးနိုင်ရင် ထားပါ။ စဉ်းစားထားပေး။ ငါ့ရဲ့မိဖုရား နေရာကို”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် နဖူးလေးကို ပြွတ်ခနဲ နမ်းသည်။ ခပ်ရဲရဲ ဖြစ်သွားသည့် သူမ နူတ်ခမ်း။ အစက ဒီအတိုင်းပီးလိုက်မလို့ဘဲ ထိုနူတ်ခမ်းလေးတွေက ဆွဲဆောင် နေတော့ ထပ်တကြိမ် နူတ်ခမ်း ချင်းပူးကပ်သွားသည်။ သူရင်ခုန်နေတာ သူသိသည်။ အချစ်ဆိုတာ ဘယ်မှာလိုက်ရှာရမလဲ မသိတာ တခုပဲ။
အနမ်းပင်လယ်ထဲထပ်တကြိမ်ကူးခပ်ရင်း တဖြေးဖြေး ကျူးကျော်စပြုလာတော့ အထိအတွေ့ကြောင့် တွန်းထုတ်ပစ်သည်။
“တော်တော့ လို့။ အရမ်းနာနေပီ။ နင်လုပ်ထားတာ။ ငါလမ်းမလျောက်နိုင်တော့ဘူး။ မယုံရင် နင်ခံကြည့်ပါလား”
ထိုအခါမှ ရပ်တံ့သွားသည်။ ခပ်ပြုံးပြုံးမျက်နှာဘေးဖြင့် ခြုံလွှာကို ဖယ်သည်။
“မေ့လို့။ လာ ရေသွားစိမ်ရအောင်။ မင်းကိုသန့်စင်ပေး ရအုံးမယ်”သူကုတင်ပေါ်မှအရင်ထပြီး သူမကို ဆွဲထူသည်။ အမှန်ပင်။ ကိုယ်တိုင်ရပ်နိုင်ဖို့ခဲရင်းနေသည်။
“ပွေ့ရမလား”
“အား ကျစ်ကျစ်”
“ရတယ်။ တွဲ ပဲတွဲ”
Kame ပြုံးနေမိသည်။ နှစ်ဦးလုံးအဝတ်ဗလာကျင်းနေသည်။ ထို့ကြောင့် အပေါ်ဝတ်ရုံတခုစီ ဖန်တီးယူတော့
“ကြွားတာလား။ ဘာမဆိုလုပ်နိုင်တယ် ဆိုပီး”
“အဟက်…”
“ဘာလို့ကြွားရမှာလဲ။ ငါကအဝတ်ကို ဒီလိုပဲ ဖန်တီးယူတာ။”
ဟုတ်မှာပေါ့။ သူ့ဆီမှာ အပျိုတော်လုပ်စဉ်က အဝတ်ထည့်တဲ့ နေရာ မရှိဘဲ။ ကုတင်တဖက်ခြမ်း နံရံပေါ်မှ မီးခွက်ကို လှည့် ရာ ကျောက်သားနံရံတချက်ပေါ်လာပီး လှည့်သွားသည်။
တဖက်သို့ အတူတူလျောက်လာပြီး ရုတ်တရပ် ဝန်းကျင် တခုပြောင်းလဲသွားတော့ ရှင်း တအံ့တဩ ဖြစ်နေသည်။
“ဒီမှာ လာပီးအနားယူလို့ရတယ်။”
တဲ့။ ရေပူစမ်းရှိသည်။ ပန်းခင်းရှိသည်။ အနားယူဖို့အိမ်တလုံးရှိသည်။ နေရှိသည်။ လေရှိသည်။ အလှတရား အားလူံးရှိသည်။
“အစစ်အမှန်တော့မဟုတ်ဘူး။ ငါဖန်တီးထားတာ။ ငါအသက်ရှင် နေတဲ့ကာလပါတ်လုံးဒါက တည်ရှိနေမယ်”
နှစ်ယောက်ယှဉ်တွဲ လျောက်ကာ ကျောက်ပြားများစီထားတဲ့လူသွားလမ်းလေးအတိုင်းပင်။ ဘေးနှစ်ဖက်မှာ ပန်းခင်းတွေ။ သိုဘက်လောက နှင့် နည်းနည်းလေးမှဆက်စပ်မှုမရှိတော့ပေ။
“အား”
ခါး မှ အောင့်တက်လာတဲ့နာကျင်မှုကြောင့် ခွေကျသွားသည်။ သူထိန်းထားပေးတယ် ဆိုပေမယ့် အရမ်းကြီးကြီးဆိုးနေသည် မဟုတ်။
“နန်းတော်လိုက်နေဖို့စဉ်းစားထား။ ဒါဆိုရင် မင်းအိပ်ရာထဲက ထစရာ မလိုတော့ဘူး”
“ဖြန်း”
သူ့ကိုမှီတွဲထားရာက ဖြန်းခနဲ သူ့လက်မောင်းကိုရိုက်ပစ်သည်။ Kamele ရယ်လိုက်တော့သည်။ သူ့ကိုရိုက်တာ မနေ့ညကကတဲက တဖြန်းဖြန်းနဲ့နေသည်။ နာလဲရိုက်သည်။ မနားပေးလဲရိုက် သည်။ လက်သံကပြောင်သလားမမေးနဲ့ သူမ ရိုက်သည်ြ နေရာ နီရဲသွားမည် မှတ်။
သို့သော် Kame နည်းနည်းလေးမှစိတ်မဆိုးနေပါ။ ထိုသို့ပြန်ပြုမူနေတာလေးကိုမှ သူစွဲလမ်းနေသလားပဲ။
“အချိန်ပြည့် ဒါပဲတွေးနေ”
Kame ချက်ချင်းခွန်းမတုံ့ဘဲ သူမ နှင့်အတူ ရေပူစမ်းအတွင်းသို့ ဆင်း သက်သည်။ ရေပူထဲရောက်သည်နှင့် ရှုံ့မဲ့သွားသည့် သုမကို ကြည့်ပီး
“အရမ်းနာနေလား။ ခဏပဲ သည်းခံလိုက်။ ဒီရေက ခဏလေးနဲ့အနာကျက်တယ်”
“ဘာ”
Kamele က ခေါင်းညိတ်ပီး
“မင်း အဲဒီနေရာက မနေ့ညက သွေး အများကြီးထွက်သွားတယ်။ကွဲများကွဲနေ….”
“တော်တော့” ရှက်၍လား။ ရှင်းရဲ့မျက်နှာက နီဆုတ်လာသည်။ ဒါက သူက ရှက်တယ်လို့ မထင် ။ ချက်ချင်းပဲ သူမ ရဲ့ ဒဏ်ရာ ရှိတဲ့ နေကာသို့ လက်က ရောက်သွားသည်။
“ဘာလုပ်တာလဲ”
သူ့ကို တွဲထားရသည်မို့ တဖက်ကို ပြန်လည်မဟန့်တားနိုင်။ သူမ မျက်နှာက တဖြေးဖြေးနဲ့ ပေါက်ထွက်မတက် ဖြစ်နေသည်။ သူက သတိကော ထားမိရဲ့လားမသိ။ ပေါင်းနှစ်ဖက်အလယ်က သူမရဲ့ ညီမလေးကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း
“ခဏပဲ။ သက်သာသွား….”
“ခွပ်”
စကားမဆုံးလိုက်ပေ။ မျက်နှာ တဖက် လည်ထွက်သွားစေသည့် သူမရဲ့လက်သီးက သူ့မျက်နှာပေါ်ကျရာက်သွားတော့သည်။
Kame မျက်မှောင်ကုတ်သွသည်။ ရှင်းက
“နင် တကယ်ပဲ နားမလည်ဘူးလား။ ငါ့ကိုနည်းနည်းလေးမှ မစဉ်းစားပေးတော့ဘူးလား”
ဘာကိုလဲ။ သူက စေတနာနဲ့ပါ။ အတွင်းမှာကျန်ရစ်မည့် အရစ်အချွဲများကြောင်ြ နေထိုင်ရခက်မှာဆိုးလို့ ဆေးပေးတာ။ ဒါကလဲ သူ့ကြောင့် ဖြစ်တာလေ။
“ငါက နင့်ရဲ့ပါတနာဆိုပေမယ့် လူအလိုဆိုရင် အထိခံနိုင်တဲ့အချိန်ရှိတယ်။ မခံနိုင် တဲ့အချိန်ရှိတယ်။ အခုက တကယ်…..”
“အရှက်မဲ့လွန်းတယ်”
Kame က သက်ပြင်းချသည်။ရှက်တာ‌ေတွ မဲ့တာတွေ အသာထား။ တညလုံးအတူတူနေထား ပီးပီ  ရှက်နေလဲ အပို ပဲ မဟုတ်လား။
“နင်ဘာဆိုလိုချင်လဲမသိပေမယ့် ငါလွန်သွားရင် တောင်းပန် တယ်”
ရှင်းက
“ငါ့ခွင့်ပြုချက်မရဘဲ ထိတာကို ငါခွင့်မလွတ်ဘူးနော်။ အခုလေးတင် ဖြစ်တဲ့ကိစ္စ။ နောကိတခါဆို ငါခွင့်မလွတ်ဘူး”
Kame ထိုသို့နားမလည်။ သူ နားလည်တာက ရှင်းရဲ့နာကျင်မှု မြန်မြန်သက်သာစေဖို့ပဲ။ ရှင်း သူ့ကိုကြည့်ရင်းစိတ်ညစ်သွား သည်။ နားလည်မှုနညိးနည်းလွှဲနေတယ်ဆိုတာ။
ထို့ကြောင့် သူမက
“နင် ထပ်ထိရင် ငါတို့ ထပ်ဖြစ်သွားလိမ့်မယ် ရှင်းပီလား”
ထိုအခါမှ သူ့မျက်ခုံးနှစ်ဖက်ကပင့်တက်သွားသည့်။ ဒီလောက်နဲ့ ရှင်းကစိတ်ပါလွယ်တာလား။ ထိုသို့ပြောပြီး တဖက်လှည့် သွားပုံကြောင့် ဟုတ်နေတာပဲ လို့ ။
Kame သဘောကျကာ ပြုံးမိလိုက်သည်။ အဲ့လိုရှိတာလား။ ရှင်းနဲ့အတူ နေချင်ရင် ဘယ်နေရာကို ထိရမလဲ ဆိုတာ သိသွားပီ။ အခုက နာနေတာ။ ထပ်မလုပ်ချင်ဘူး။ ဒါကြောင့် မထိနဲ့။
ဟုတ်ပီ
“နားလည်ပါပြီ”
&&&&&&&&&&
ရှင်း ရေချိုးသန့်စင်ပြီး သူထားပေးခဲ့သည့် အဝတ်လဲဝတ်ကာ ပန်းခင်းထဲက အိမ်‌မှာပဲ နေခဲ့သည်။ မည်သူမှမရှိပေ။ သို့သော် သူမ အတွက် အထီးမကျန်ဘဲ စိတ်နည်းနည်း ချမ်းသာ သည်။
ဒါနဲ့ မနေ့ညက ဘာလို့ သူ့ကို ခွင့်ပြုခဲ့မိတာလဲ။ အိမ်ထဲမှ ထိုင်ရင်း အပြင်ဘက်ကို ငေးရင်းအတွေးနယ်ချဲ့နေသည်။ ဘာကြောင့် လဲ မဟုတ်ရင် သူမ ထွက်သွားနိုင်တော့မှာ။ သူကတိတည် ပေးမာ် လို့ပြောပါရက်နဲ့။ ဘာကြောင့်လဲ။ သူ့အထိအတွေ့တွေမှာယစ်မူး သွားတာဖြစ်မည်။
ပါးအိုးလေးများ တဖြေးဖြေးရဲစပြုနေပီ။ မနေ့ညက စတင် ဖြစ်တည် လာမှုက သူမ အာရုံထဲ တရိတ်ရိတ်တက် နေသည်။ ဘာကြောင့် သူမ သာယာခဲ့မိတာလဲ။ သူ့ရဲ့ အထိအတွေ့တွေကိုလေ။ ထိုင်ခုံမပါပဲ။ ကြမ်းခင်းပေါ် ထိုင်နေရင်း သူမ ရင်တုန် နေ သလိုပင်။သူမ မိန်းမ တယောက်နဲ့ အတူတူအိပ်ခဲ့တာ။ အဲဒီအပေါ် စွဲလမ်းနေတာလား။ ဖြစ်နိုင်လား။ အမှန်ပင် မနေ့ညက သူကိုယ်တိုင် လိုက်လျောခဲ့တာ။ ကိုယ်တိုင်ပါဝင်ခဲ့တာ။ ထိုအချိန်မှာ ကလဲ့စားချေမယ်ဆိုတဲ့အတွေးက ဘာကြောင့် ပျောက်ကွယ်နေရတာလဲ။ အခုကော။ အခုကောပဲ။ ဘာကြောင့်သူ့ကိုမုန်းမနေတာလဲ။
သူမ နန်းတော်လိုက်မသွားချင်တဲ့အကြောင်းအရင်းက ဘာလဲာ သူမ အမှန်တရားကိုသိသည်။ လိုင်နွန် မျိုးနွယ်စု ခေါင်းဆောင် နှင့် ပြန်တွေ့ရမည်ကို ကြောက်နေခြင်းပင်။ ဒါဆိုရင်တော့သေချာပြီ။ သူမ သူ့ရဲ့အထိအတွေ့ တွေကို သာယာ ယစ်မူးနေတာ။
ဒါက ကောင်းတဲ့ကိစ္စတော့မဟုတ်။ သူမ မှာ တာဝန်တွေ ရှိတယ်။ သူမကိုမျှော်လင့်နေသူတွေရှိတယ်။ လောလောဆယ် ကိုယ့်ကို သာယာမူပေးတဲ့ သူအနား ခဏ နားခိုချင်နေသည်မှာ အမှန်ပင်။
ပန်းရနံ။ လေအယူ။
ထို့အတူ မွှေးရနံ့။ ထိုအနံ့က မက်မွန်ပွင့်အနံ့ပင်။ ထို့ကြောင်ြ ချက်ချင်း နောက်လှည့်မိသည်။ တညလုံးဒီအနံ့နဲ့ရင်းနှီးလာတာ။ ဘယ်သူဆိုတာ သူမသိသည်။ သူပြန်ရောက်လာတာပင်။ အချိန်က အဲ့လောက်ထိ ကုန်သွားပီလား။
နေပင်စောင်းနေပီ။
“ပျင်းနေပီလား”
သူမ ထရပ်သည်။ သူဆင် ထားသည့် အဝတ်ကိုသာ ဝတ်ဆင် ထားသည်။ Kame သူမ နားလျှောက်လာသည်။ သူ့ရဲ့ဘယ်လက်ကို ဖမ်းဆွဲသည်။
“လာ…လမ်းသွားလျှောက်မယ်”
ရှင်း အသာတကြည်လိုက်သည်။ ထိုအိမ်လေးပေါ်မှဆင်းပြီး ရေပူစမ်း ဘေးမှ လျှောက်လမ်းလေးအတိုင်း လက်တွဲ ကာ အတူ လျှောက်လာသည်။ နှစ်ယောက်မှာ စကားမပြောဘဲ လေတိုးသံသာ ကြားနေသည်။ မွှေးရနံ့သင်းပျံ့ပျံ့က သူမ နှာဖျား ကိုကလူကျီဆယ် နေသည်။
ပန်းခင်းထဲမှာ ဆိုတော့ စိတ်အစဉ်မှာ အေးချမ်းနေသည်။
“အဲဒီအနံ့က အရင်ကတဲကလား”
“ဟင်”
သူမ မေးခွန်းကို နားမလည်ထင်၏။ လှည့်ကြည့်လာသည်ာ ခြေလှမ်းလဲရပ်သွာသည်။ ရှင်းက
“အဲဒီမက်မွန်ပန်းအနံ့က အရင်ကတဲကရှိတာလား မေးတာ”
ထိုအခါမှ Kamele နားလည်သွားသည်။ သူ့ကိုမေးငေါ့ပြီးမေး လာသည်ဆိုတော့ ကိုယ်သင်းနံ့က်ု ပြောချင်တာ ဖြစ်နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့်ပြုံးလိုက်သည်။
“မဟုတ်ဘူး။ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးလက မှ သူ့အလိုလို ဖြစ်လာတာ”
“အဲလိုလဲရှိလား”
သူ ခေါင်းညိတ်သညိ။
“ဘာကြောင့်လဲ သိလား”
ဘယ်သိမှာလဲ။ သူမ ရနေတဲ့ရနံ့က မက်မွန်ပန်းပဲလေ။ ထို့ကြောင့် ခေါင်းခါလိုက်သည်။ Kame သူမ နားတိုးကာ
“မင်းကြောင့် ဖြစ်လာတာ။ မင်းနဲ့အတူနေပီးတဲ့နောက် ဖြစ်လာတဲ့ရနံ့ ။ ထပ်မေွှးချင်ရင် ထပ်ပြီး"
ချက်ချင်း ရှင်းရဲ့ပါးနှစ်ဖက်က ပန်းရောင်သို့ပြောင်းလာသည်။
Kame သူမကို ကြည့်ပီး ရယ်ကာ
“ဒီနေ့ တော့ထား လိုက်။ နေမကောင်းသေးဘူးဆိုတော့။ နောက်ရက်တွေမှာ မင်းကို လေ့ကျင့်ပေးမယ်။ မင်းကိုယ်မင်းကာ ကွယ်နိုင်အောင်ပေါ့”
ရှင်း စိတ်ကိုပြန်လျော့ကာ
“ဘာသင်ပေးမှာလဲ။ ငါ ဘာမှမတက်ချင်ဘူး”
Kamele က သူမ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုတ်ကိုင်ပြီး
“မင်းက ပျော့ညံ့တဲ့သူ မဖြစ်ရဘူး။ မင်းမိဘတွေအတွက် ကလဲ့စား ချေမယ် ဆိုရင် တခုခုတော့ တက်ကြွမ်းထားမှရမယ်”
ထိုအခါမှာတော့ ရှင်းရဲ့ မျက်နှာ အမူအယာက ရုတ်ချည်းပြောင်းလဲ သွားသည်။ သူ့လက်တွေကို လွတ်ချသည်။ Kamele နားမလည်ပါ။ ရှင်းက
“တခုမေးမယ်နော်။မှန်မှန်ဖြေပေး” သူ့ကိုကြည့်ပီး စကားတခွန်းစ ပြောလာသည်။ Kamele  ခေါင်းညိတ်သည်။
“အင်း”
“ငါက နင့်ကိုသတ်မယ့်သူဆိုတာ ဘယ်ကတဲက သိတာလဲ”
အော်။ ဒီအကြောင်းလား။ သူ က သက်ပြင်းချပီး
“မင်းမွေးတဲ့နေ့ကတဲက”
“ဟမ်”
Kame ခေါင်းညိတ်သည်။ သူမ အတော်ကို အံ့ဩ သွားသည်။
“ဟုတ်တယ်။ မင်းက ငါ့ကို သေစေမယ့် သူ။ဆိုတာ မင်းမွေးတဲ့နေ့ ကတဲက သိတယ်  ။ ဘာကြောင့် ဒီလို နမိတ်က ဖြစ်လာတယ် ထင်လဲ။”
ရှင်းခေါင်းခါသည်။ သူမ နည်းနည်းလေးမှမသိပါ။ ဘယ်သူမှလဲ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မပြောပြ။သူမ သိထားတဲ့တစိတ်တပိုင်း က အရမ်းနည်းလွန်းသည်။
“မင်းကို ကိုယ်ဝန်ဆောင်ကတဲက မင်းရဲ့မယ်တော်က ကျိန်စာ တခုကို လက်ခံထားတာရှိတယ်။ မင်းမွေးလာမယ့် ညနေက ကြယ်ကြွေခဲ့သေးတယ်။ ဒါကြောင့် ဘယ်သူမွေးမှာမို့ ဒီလောက်ထူးခြားနေလဲဆိုပြီး မင်းဆီရောက်လာတာ။ မွေးဖို့ ခက်ခဲ နေတဲ့အခြေအနေ က ကလေးကော မိခင်ကော နှစ်ယောက်လုံး ဆုံးရှုံးနိုင်တဲ့အခြေအျန ထိကြုံခဲ့တယ်လေ။ မင်းမသိဘူး မဟုတ် လား”
“ဒီကလေးသည် ဘုရင်မ Kamele ကို သုတ်သင်နိုင်သော သူ ဖြစ်ပါစေ။ ဆိုတဲ့ကျိန်စာကြောင့် မင်းတို့ နှစ်ယောက်လူံး သေဆုံး ရမယ့် အခြေအနေထိ ရောက်ခဲ့တယ်”
“အဲ့ကတဲက မင်းမှာ ကျိန်စာသင့်ခဲ့တယ်။ ငါဖျက်ခဲ့ဖူးတယ်။ ဒါကြောင့် မင်းဘာလုပ်တယ် ဘာကိုင်တယ်။ ငါအကုန်သိ နေတယ်။ မြို့တော်ကနေ ထွက်မသွားခင်အထိပေါ့။ အဲ။ မင်းပြန်ဝင် လာတော့လဲ ငါသိတယ်” သွေးတိုက်ပီးဖျက်ခဲ့တယ် ဆိုတာကိုတော့ တမင်ချန်ထားခဲ့သည်။
ဘာကြောင့်လဲ ။ သူ့သွေးနဲ့အသက်ရှင်ခဲ့မှန်းသိရင်သူတော်တော် စိတ်ထိခိုက်ရမှာမလို့ပင်။
ရှင်းက
“ဒါဆို မြို့တော်ပြင်ပမှာဆိုရင် ငါ့ကို အာရုံ မခံနိုင်ဘူးပေါ့”
“အရင်ကတော့ ဟုတ်တယ်။ အခုက…”
သူမ နှာဖျားလေးကိုတချက် ဖြစ်ဆွဲသည်။
“မင်းကို ငါပိုင်ထားတယ် မဟုတ်လား။ ပြေးကြည့်စမ်းပါအုံး။ လွတ်မလားလို့”
ရှင်း အံကြိတ်ထားမိသည်။ မျက်စောင်းတချက်ထိုးပြီး တဖက်ကို လှည့်သွားသည်။ သူက ပြုံး၍သာ
“မင်း ငါ့ဆီက ထွက်မသွားချင်ခဲ့ဘူး မဟုတ်လား။ နောင်တ ရနေပီလား”
နောင်တ။ နောင်တ ဆိုတာ အသာထား။ သူမ ရဲ့တာဝန် တွေကို လျစ်လှူရှူ့ပစ်နေတာ ကိုယ်တိုင်ပဲ မဟုတ်လား။ သူမဘဝနဲ့ရင်းပြီး ကျိန်ဆိုထားသည့် အရာအားလုံးကို လောလောဆယ် ကျော ခိုင်းထားသည်။
“ကာလ တခုအတွင်းတော့ ငါ ပုန်းနေချင်သေးလို့”
သူသိသည်။ ထို့ကြောင့် သူမ ထွက်မသွားခဲ့တယ် ဆိုတာသိနေ ပေမယ့် မည်သူမဆို အတ္တကြီးတယ်။
“ရာသက်ပန် အတူရှိနေပေးမယ်ဆိုရင် ငါပိုပျော်တာပေါ့”
ဖြစ်နိုင်မှာလား။ ရှင်း သူ့ဘက်ပြန်လှည့်သည်။ မဖြစ်နိုင်ဘူး မဟုတ်လား။ တယောက်နဲ့တယောက် အကြည့်ဖြင့်သာ မေးခွန်းထုတ် နေသည်။ အဖြေမရှိပါ။ ယူဆချက် ကိုယ်စီဖြင့်
“ဆိုလိုရင်းတွေလွှဲချော်ကုန်ပြီ။ စကားဆက်မယ်။ မင်းနေကောင်း တဲ့နေ့ရောက်ရင် မြှားပစ်သင်ပေးမယ်။ ဓါး အသုံးပြုပုံသင်ပေးမယ်။ ကိုယ်ခံပညာ သင်ပေးမယ်။ အကယ်၍ တခုခုလွဲချော်ပြီး ငါတခုခုဖြစ်ခဲ့ရင် မင်း တာဝန်ယူပေးရမယ်”
“ဘာတွေလျောက်ပြောနေတာလဲ။ တခုခုဖြစ်ရင် ဆိုတာ ငါ ပိုမဖြစ်နိုင်ဘူးလား။ ပီးတော့ စိတ်မဝင်စားဘူး”
“စိတ်မဝင်စားလဲ သင်ရမယ်။ ဒါပဲ။”
“မသင်ဘူးကွာ။ ငါ့စိတ်နဲ့ငါ့ကိုယ်”
“စမ်းကြည့်လိုက်လေ။ ငါ့ကို နင်ကိုင်တွယ်နိုင်မလား လို့”
“ဟားဟား။ မနေ့ညကပဲ ကောင်းကောင်းကြီးကိုင်တွယ်ထားတာ သတိမရတော့ဘူးလား”
“ငါ့ဘက်က အလျော့ပေးလိုက်လို့ပါ။ ငါခွင့်မပြုရင် နင်ထိနိုင်မှာ တဲ့လား”
“ဟင်း။ ငါမသိဘူးထင်နေလား”
ထိုသို့ အခြေအတင် စကားများနေပေမယ့် ရန်ပွဲအခြေအနေ ထိ မရောက်။ ပန်းခင်းထဲမှာ ပန်းအလှကိုရူ့စား နေသည်လား။
မဟုတ်ပါ။ တယောက်နဲ့တယောက် စကားရည်လုပြီး ငြင်း ခုန်နေသည်က သဘာဝတရားနှင့်ယှဉ်လျှင် အရာအားလူံးက သူ့နေရာနှင့် သူ နေရာ တကျဖြစ်နေသည်။
ဖန်တီးယူထားပေမယ့် သဘာဝဆန်သည်။
&&&&&&&&&
“မြို့ထဲမှာ သတင်းဖြန့်‌ေနသူတွေ အားလုံးရှင်းလင်းထားပြီးပီ ဘုရင်မ”
သူမ အခန်းထဲတွင် ဖြစ်သည်။ သူ့ရဲ့ အထူးကိုယ်စားလှယ် လေးယောက် မှာ သူ့အတွက် လိုလေသေးမရှိ လုပ်ဆောင်ပေး သည်။ Tezerxin ကို မိဖုရားမြောက်ဖို့အတွက် ဖယ်ရှားသင့်သည့် အရာအားလုံးကို Kamele ပြန်ကြည့်ရန်မလိုပေ။
“အမတ်တွေရဲ့ လှုတ်ရှားမှုကို စောင့်ကြည့်ဖို့က လူလွတ်ထားပါ တယ်”
“လိုင်နွန်ဘက်က ကကော”
“Lusiya” သူတို့အချင်းချင်း ခွဲဝေတာဝန်ယူထားခြင်း ဖြစ်သည်ာ Lusiya က
“စစ်အင်အားတိုးချဲ့‌ေနပါတယ်။ မြို့တော်က မင်းသမီးကို ထောက်ခံတဲ့ပြည်သူတချို့က မြို့တော်ကို စွန့်ခွာပီး လိုင်နွန် တွေနဲ့ ပူးပေါင်း နေကြပါပြီ”
“ဘုရင်မ ဘယ်လိုဆုံးဖြတ်ပါမလဲ”
Kamele က
“လွတ်ထားလိုက်။ လိုင်နွန်ကို အမြစ်ဖြတ် ချေမှုန်းတဲ့အချိန် မင်းသမီးရဲ့သစ္စာခံတွေ တခါထဲ ရောထည့်လို့လွယ်တယ်။ ကိုယ်တွေ အတွက် လူစုထားပေးတယ် သဘောထား။
ပီးတော့ စစ်အင်အားတိုးချဲ့ဖို့ နည်းနည်းလေးမှ စိတ်မကူး နဲ့။ ဒီအချိန်မှာ ဝင်လာမယ့် သူတွေက သူလျို ဖြစ်နိုင်‌ခြေများ တယ်။ ဒါကြောင့် ငြိမ်နေလိုက်”
“ဟုတ်ကဲ့”
“Tezerxin က ငါနဲ့ဆိုင်တာ ဆိုတော့ ငါကိုယ်တိုင် ပြုပြင်မယ်။ လိုင်နွန် တွေရဲ့ အခြေအနေကို အဓိကထား”
“ဟုတ်ကဲ့”
“အစည်းအဝေးရှိတယ်။  မင်းတို့ အလုပ်ကို ဆက်လုပ်တော့။Nameso ငါတို့ တခုစစ်ဆေးဖို့ရှိတယ်။ အဆင်သင့်ပြင်ထား”
“ဟုတ်ကဲ့”
Kamele အခန်းထဲက ထွက်ပြီး လှေကားမှတဆင့် ခန်းမ တွင် စောင့် နေပီဖြစ်တဲ့ အမတ်ဆီသို့ ။ လှေကားထစ်မြောက်များစွယ ကျော်ဖြတ်ပီး သူမ ရဲ့ပုလ္လင် တွင် နေရာယူလိုက်သည် နှင့် ဂါဝရပြုသည်။
“ဒီနေ့ အစည်းအဝေးမှာ အသိပေးဖို့ရှိတယ်”
အားလုံးတိတ်ဆိတ်နေသည်။
“ဒီနှစ်ထဲမှာ ငါ မိဖုရားနေရာ တင်မြောက်ဖို့ရှိတယ်”
“ငါ့အမိန့်နည်းတူ မင်းတို့ ခစားရမယ့် သူ”
ထိုအခါ အားလုံးလှုတ်လှုတ်ရွရွ ဖြး်သွားသည်။ သူက ဆက်သည်။
“အားလူံးသိပြီးဖြစ်မှာပါ။ မင်းသမီး Tezerxin”
“ ဘယ်လို”
“ဒါဆို ကောလဟာလက…”
“တကယ်အသက်ရှင်နေသေးတာလား”
“ဘုရင်မ လက်ထဲရောက်နေတာလား”
စသည်ဖြင့်အမျိုးမျိုးသော တီးတိုးဝေဖန်သံ တွေကြောင့် ခန်းမက တိတ်ဆိတ်မနေပါ။ သူမက တယောက်ချင်းစီရဲ့ အမူအရာ ကိုအကဲခက်ရင်း
“မင်းတို့ရဲ့အမြင်ကို ပြောပါအုံး”
ထိုအခါမှ
“ဘုရင်မ။ တခြားအစီအစည် ရှိပါသလား။ ဘာကြောင့် နန်းကျ ဘုရင်ရဲ့သမီးတော်ကို မိဖုရားမြောက်ချင်တာပါလဲ။ ပြီးတော့ မိနး်ကလေးချင်း ဆို တော့....”
သူမက ပြုံးသည်။
“မိန်းကလေးချင်းမို့ ပြီး ဘာတွေးနေတာဖြစ်နိုင်မလဲ။ ချက်ချငိးအိပ်ရာထဲကိုပြေးမြင်ပီထင်တယ်။”
“ဟို..ကျတော်က...”
KAME မျက်နှာ အေးစက်သွားသည်။
“ငါ့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကို ဝင်မနှောက်ယှက် ဖို့က ပြောထားပီး ဖြစ်မယ်။ Tezerxin ။ နန်းကျဘုရင်ရဲ့ မင်းသမီး။ သူ မိဖုရား ဖြစ်လာမှာကို ဘာက တားဆီး‌ မလဲ။ အမတ်တွေလား။ ပြည်သူတွေလား။ ဒါမှ မဟုတ်။ ကိုယ်ပိုင် အတ္တတွေလား”
‌ဖြည်းဖြည်းချင်းထရပ်ပြီး
“Tezerxin မိဖုရား ဖြစ်လာရင် ဘယ်အချက်အလက်တွေက ဘယ်သူ့ကိုဘယ်လိုထိခိုက်နိုင်လဲဆိုတာ စဉ်းစား ပီးသား ဖြစ်မှာပါ။ အကျိုးအမြတ်တွေက လူသားတွေဖြစ်တဲ့မင်းတို့ မှာ ရှိနေတယ် ဆိုတာ ငါမသိဘူးထင်နေလား
ကြိုးစားကြည့်ပါ။ အကြံအစည်တွေထဲမှာ ဘယ်သူတွေက သစ္စာဖောက်အဖြစ် ရောက်နိုင် လဲဆိုတာ။ သိပီးသား အကြောင်းအရာ တခုကို ထပ်ခါထပ်ခါ မပြောချင်ဘူး။ ကြိုးစားမှုရဲ့အကျိုးဆက်က နညိးမှာတော့ မဟုတ်ဘူး”
“Tezer မျိုးနွယ် ကို ဆွဲချထားတယ်။ သူ့မျိုးဆက်ကို နောက်တကြိမ် ထောက်ပံ့ပေးတယ်။ ဒါက လူသားတွေ လိုချင် နေတဲ့ အရာပဲ။ ငါ့ရဲ့ ပထမဆုံး မင်းတို့ အပေါ်မှာထားတဲ့ အကြင်နာ တရားပဲ။ ပြန်မရုတ်သိမ်းမိစေနဲ့။
Nameso “
စကားအဆုံးသတ်မှာ Nameso ရဲ့နာမည် ထည့်ပြီး ခေါ်သည်။ တဆက်ထဲ မျက်နှာစာ တံခါးမ ပွင့်လာပြီး ခန်းမထဲ လျောက် လာဝင်လာသည်။ အတွင်းဝန် နေရာပေးထားသော် လည်း အစည်းမဝေးမှာ မတွေ့ရတက်သည့် ထိုသူလေးဦးထဲက တဦး ဝဂ် လာတော့ အမတ်များအားလုံး အထူးအဆန်း ဖြင့် ကြောင် ငေးကြည့်နေသည်။
“ဘုရင်မ”
သူမကို ဦးညွှတ်အပီး
“ဘယ်သူတွေကို ရှင်းလင်းရမယ် ဆိုတာ သိပြီးသား မဟုတ် လား။ ခေါ်ထုတ်ပီး ရှင်းပစ်လိုက်တော့”
“ဟုတ်ကဲ့”
အမတ်တွေ နားမလည် နိုင်သလို ကြည့်နေချိန်ပဲ
“ဝင်လာတော့”
Nameso ရဲ့ အမိန့်သံကြောင့် ရဲမက်များဝင်လာပြီး အမတ်တွေထဲမှ လူရွေးပြီး ဆွဲထုတ်သွားရာ ထိုအခ်မှ အားလုံးငြိမ်ကျ‌သွားတော့သည်။ သူမက
“ လက်ထပ်ပွဲကျင်းပဖို့ ပြင်ဆင်ထားပါ”
“ဟုတ်ကဲ့ဘုရင်မ”
အမှန်ပင်။ သူမ ဒီလိုဖွင့်ချချင်းက ပိတ်ပင်ခံရဖို့ မဟုတ်။ ဝေဖန်ခံရဖို့ မဟုတ်။ မသမာတဲ့သူတွေကို ဖော်ထုတ်ရန် ဖြစ်သည်။ ဆိုတော့။ သူမ ဖွင့်ချသည်နှင့် ဖြစ်ပေါ်လညသည့် အမတ်တွေရဲ့ စိတ်ထားကို Nameso ဖတ်ခဲ့သည်။ သည်တော့ တချို့တဝက် ‌တော့ အဆင်ပြေပြီထင်တာပဲ။
ဒီကအပြန် သူမ ဘာလုပ်ရမလဲ။ ဘာမှ မလုပ်တက်သေးသည် ကလေးကို ကိုယ်ခံပညာသင်ပေးရမည် ဖြစ်သည်။
မကြာခင် နန်းတွင်းကို ခေါ်နိုင်မှာပါ။
&&&&&&&&&
To be continued.

Part 18
Zawgyi Version
မ်က္ဝန္းမ်ားေမွးစင္းစင္း ျဖစ္ေနသည္။ အိပ္ခ်င္ေနသၫ့္ အေနအထားဟုဆိုရမည္။ လက္ရိွအခ်ိန္ထိ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ လံုး အနားမယူရေသး။
“ေတာ္ေတာ့”
‌သူမ အေပၚ အုပ္မိုးထားသၫ့္ သူ႔ကို တြန္းဖယ္သည္။ ဘယ္နႀကိမ္ရိွပီလဲ။ မေရတြက္ ႏိုင္ေတာ့ေပ။ သူမ သတိလစ္ သြားတယ္။ သူက သတိျပန္ဝင္ေအာင္ လုပိတယိ။ ဒီလိုနဲ႔ ယခုထိ မအိပ္ရေသးေပ။
“အင္း”
ဒီတႀကိမ္ေတာ့ သူလက္ခံသည္။ သူမ ေဘးသို႔ လွဲ ခ်သည္။ ဟူးခနဲ သက္ျပင္းခ်သံႏွငိ့အတူ ၿခံဳလႊာကို ႏွစ္ေယာက္အေပၚ ဆြဲတင္ သည္။ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ခဏေတာ့။
Kameက
“ဘယ္အခ်ိန္ ငါအခန္းထဲမွာလာေနဖို႔ လက္ခံမွာလဲ။ မင္းအတြက္ စီစဉ္ ရမွာေတြ ရိွတယ္”
Tezerxin က
“ငါ့ရဲ့ျဖစ္တည္မႈကို လူမသိေစခ်င္ဘူး။ သိရမယ့္ ကိစၥလဲမဟုတ္ ဘူး”
Kame လွၫ့္ၾကၫ့္သည္။ သူမ ေက်ာေအာက္ကို လက္ထိုးခံထား သည္။ ခႏၶာကိုယ္ပါ လွၫ့္ေတာ့ ေပြ့ဖက္လ်က္အေနအထား သို႔ေရာက္ သည္။
“ဘာလို႔လဲ။ ငါမင္းကို မိဖုရားေျမႇာက္ခ်င္တာ”
Tezerxin  ေခါင္းခါပီး သူ႔ကိုၾကၫ့္သည္။ သူမ လက္မခံႏိုင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူမ မွာရိွတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာေတြအားလံုးက မေန့ညကပဲ ကိုယတိုင္ရိုက္ခ်ိဳးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ သူမက မင္းသမီးတပါးပါ။ သူမ ျပန္လာဖို႔ေမ်ွာ္လင့္ ေနတဲ့ျပည္သူ ေတြအေပၚ ဒါက အေတာ္ကိုအရွက္မဲ့သည္။
“ငါဒီအတိုင္းပဲ လိုခ်င္တယ္။ နင္နဲ႔ငါရဲ့ လက္ရိွအေျခအေနက   Sex ပဲေလ။ နင္က ဒါလိုခ်င္တယ္။ငါကေပးႏိုင္တယ္။ ငါလဲ လိုအပ္တယ္ နင့္ကိုေတာင္းဆိုတယ္။ ဘာအ ‌ေႂကြးမွ မရိွပါဘူး”
Kame က လက္မခံႏိုင္။
“ငါမင္းကို ဒီကိစၥတခုထဲနဲ႔ ခ်ည္းကပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ "
Tezerxin က
“ခ်စ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္”
သူ႔အေျဖက
“ငါမသိဘူး။ မင္းနဲ႔အတူေနမွ ငါ့ဆႏၵေတြ ျပၫ့္တယ္ဆိုတာ မွန္ေပမယ့္ ဒီမွာက မဟုတ္ဘူးလိူ႔ျငင္းေနတယ္”
သူ႔ရဲ့ႏွလဲုးသားေနရာကို လက္ညိုးထိုးျပရင္း ေျပာသည္။ သူမ နားေထာင္ေနသည္။ Kame ဆက္သည္။
“မင္းကို အိပ္ရာထဲက ကိစၥတခုထဲနဲ႔ပါတ္သတ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာ မဟူတ္ဘူးလို႔ သူျငင္းေနတယ္”
“ငါက စိတ္ခံစားခ်က္ ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့တာ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရေနတယ္။ ပီးခဲ့တဲ့ သံုးလ။ လျပၫ့္ လကြယ္ ကို ဘယ္သူကမွ ငါ့အတြက္ စီစဉ္ေပးဖို႔ မလိုဘူး။
ေသြးမလိုဘူး။ Sex မလိုဘူး။ သာမန္ လူေတြလို ေက်ာ္ျဖတ္ သြားႏိုင္လို႔ ငါ့ကိုယ္ငါ အံ့ဩေနတာ။ ငါ့စိတ္ကို ငါ ထိန္းႏိုင္ေန သလိုပဲ”
ရွင္းက
“ဒါဆို ညက ဘာလို႔မထိန္းလဲ”
မေရတြက္ႏိုင္တဲ့ပီးေျမာက္ျခင္းေတြ။ မေရြတြက္ႏိုင္တဲ့သာယာမႈ ေတြကို စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္စားသံုးေနသၫ့္သူ႔ကို သိပ္ေက် နပ္ပံုမရ။ထိုအခါမွာ‌ေတာ့ သူၿပံဳးသည္
“မင္းေတာင္းဆိုတယ္ေလ။ ငါ့စိတ္ငါ ထိန္းထားရက္နဲ႔မင္း ေတာင္းဆို ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ထိန္းႏိုင္ေတာ့မွာလဲ”
“ဪ။ ဒါဆို ငါ့အမွားေပါ့”
ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ေလသံကိုေျပာင္းသြားသည္။ Kame ၿပံဳးမိသည္။
“မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းက ငါ့အတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ အရာတခုလို႔ေျပာခ်င္တာပါ။ အခ်စ္ဆိုတာ နားလည္ခ်င္တယ္။ ခ်စ္ဖူးခ်င္တယ္။ လူမဟုတ္ ေပမယ့္ ခ်စ္ခဲ့ဖူးခ်င္တယ္။ သင္ေပးမယ့္သူကို မလိုခ်င္ေပမယ့္ အတူတူခ်စ္ေပးမယ့္သူကို‌ေတာ့ လိုခ်င္တယ္”
ရွင္း သူ႔ကိုေငးၾကၫ့္ေနသည္။ သူျဖစ္ခ်င္တာကို ေျပာျပေန ပံုက ဟန္ေဆာင္မႈကင္းသည္။ အျပစ္ကင္းေနသည္ ကေလးတေယာက္ လိုပဲ။
“မင္းကို လဲအၿမဲတမ္းထိေတြ့ေနခ်င္တာ။ ဒါေၾကာင့္ နန္း‌ ေတာ္ လိုက္ခဲ့ေနာ္။ မင္းနဲ႔ေန့တိုင္း အတူေနလို႔ရတယ္။”
“မိဖုရား မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ပီးေတာ့ ငါသူမ်ား ေတြရဲ့အၾကၫ့္ ကိုလဲ မခံႏိုင္ဘူး”
ထိုအခါမွ သူ ေခါင္းညိတ္သည္။
“မိဖုရား ဆိုရင္ မင္းကို ဘယ္သူကမွ ၾကၫ့္ပိုင္ခြင့္မရိွေတာ့ ဘူး။ ငါတေယာက္ထဲကပဲ ၾကၫ့္မွာေလ။ ေလာေလာဆယ္။ အေျဖ မေပးေသးႏိုင္ရင္ ထားပါ။ စဉ္းစားထားေပး။ ငါ့ရဲ့မိဖုရား ေနရာကို”
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ နဖူးေလးကို ႁပြတ္ခနဲ နမ္းသည္။ ခပ္ရဲရဲ ျဖစ္သြားသၫ့္ သူမ ႏူတ္ခမ္း။ အစက ဒီအတိုင္းပီးလိုက္မလို႔ဘဲ ထိုႏူတ္ခမ္းေလးေတြက ဆြဲေဆာင္ ေနေတာ့ ထပ္တႀကိမ္ ႏူတ္ခမ္း ခ်င္းပူးကပ္သြားသည္။ သူရင္ခုန္ေနတာ သူသိသည္။ အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္မွာလိုက္ရွာရမလဲ မသိတာ တခုပဲ။
အနမ္းပင္လယ္ထဲထပ္တႀကိမ္ကူးခပ္ရင္း တေျဖးေျဖး က်ူးေက်ာ္စျပဳလာေတာ့ အထိအေတြ့ေၾကာင့္ တြန္းထုတ္ပစ္သည္။
“ေတာ္ေတာ့ လို႔။ အရမ္းနာေနပီ။ နင္လုပ္ထားတာ။ ငါလမ္းမေလ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မယံုရင္ နင္ခံၾကၫ့္ပါလား”
ထိုအခါမွ ရပ္တံ့သြားသည္။ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးမ်က္ႏွာေဘးျဖင့္ ၿခံဳလႊာကို ဖယ္သည္။
“ေမ့လို႔။ လာ ေရသြားစိမ္ရေအာင္။ မင္းကိုသန႔္စင္ေပး ရအံုးမယ္”သူကုတင္ေပၚမွအရင္ထၿပီး သူမကို ဆြဲထူသည္။ အမွန္ပင္။ ကိုယ္တိုင္ရပ္ႏိုင္ဖို႔ခဲရင္းေနသည္။
“ေပြ့ရမလား”
“အား က်စ္က်စ္”
“ရတယ္။ တြဲ ပဲတြဲ”
Kame ၿပံဳးေနမိသည္။ ႏွစ္ဦးလံုးအဝတ္ဗလာက်င္းေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေပၚဝတ္ရံုတခုစီ ဖန္တီးယူေတာ့
“ႂကြားတာလား။ ဘာမဆိုလုပ္ႏိုင္တယ္ ဆိုပီး”
“အဟက္…”
“ဘာလို႔ႂကြားရမွာလဲ။ ငါကအဝတ္ကို ဒီလိုပဲ ဖန္တီးယူတာ။”
ဟုတ္မွာေပါ့။ သူ႔ဆီမွာ အပ်ိဳေတာ္လုပ္စဉ္က အဝတ္ထၫ့္တဲ့ ေနရာ မရိွဘဲ။ ကုတင္တဖက္ျခမ္း နံရံေပၚမွ မီးခြက္ကို လွည့္ ရာ ေက်ာက္သားနံရံတခ်က္ေပၚလာပီး လွၫ့္သြားသည္။
တဖက္သို႔ အတူတူေလ်ာက္လာၿပီး ရုတ္တရပ္ ဝန္းက်င္ တခုေျပာင္းလဲသြားေတာ့ ရွင္း တအံ့တဩ ျဖစ္ေနသည္။
“ဒီမွာ လာပီးအနားယူလို႔ရတယ္။”
တဲ့။ ေရပူစမ္းရိွသည္။ ပန္းခင္းရိွသည္။ အနားယူဖို႔အိမ္တလံုးရိွသည္။ ေနရိွသည္။ ေလရိွသည္။ အလွတရား အားလူံးရိွသည္။
“အစစ္အမွန္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ငါဖန္တီးထားတာ။ ငါအသက္ရွင္ ေနတဲ့ကာလပါတ္လံုးဒါက တည္ရိွေနမယ္”
ႏွစ္ေယာက္ယွဉ္တြဲ ေလ်ာက္ကာ ေက်ာက္ျပားမ်ားစီထားတဲ့လူသြားလမ္းေလးအတိုင္းပင္။ ေဘးႏွစ္ဖက္မွာ ပန္းခင္းေတြ။ သိုဘက္ေလာက ႏွင့္ နည္းနည္းေလးမွဆက္စပ္မႈမရိွေတာ့ေပ။
“အား”
ခါး မွ ေအာင့္တက္လာတဲ့နာက်င္မႈေၾကာင့္ ေခြက်သြားသည္။ သူထိန္းထားေပးတယ္ ဆိုေပမယ့္ အရမ္းႀကီးႀကီးဆိုးေနသည္ မဟုတ္။
“နန္းေတာ္လိုက္ေနဖို႔စဉ္းစားထား။ ဒါဆိုရင္ မင္းအိပ္ရာထဲက ထစရာ မလိုေတာ့ဘူး”
“ျဖန္း”
သူ႔ကိုမွီတြဲထားရာက ျဖန္းခနဲ သူ႔လက္ေမာင္းကိုရိုက္ပစ္သည္။ Kamele ရယ္လိုက္ေတာ့သည္။ သူ႔ကိုရိုက္တာ မေန့ညကကတဲက တျဖန္းျဖန္းနဲ႔ေနသည္။ နာလဲရိုက္သည္။ မနားေပးလဲရိုက္ သည္။ လက္သံကေျပာင္သလားမေမးနဲ႔ သူမ ရိုက္သည္ျ ေနရာ နီရဲသြားမည္ မွတ္။
သို႔ေသာ္ Kame နည္းနည္းေလးမွစိတ္မဆိုးေနပါ။ ထိုသို႔ျပန္ျပဳမူေနတာေလးကိုမွ သူစြဲလမ္းေနသလားပဲ။
“အခ်ိန္ျပၫ့္ ဒါပဲေတြးေန”
Kame ခ်က္ခ်င္းခြန္းမတံု႔ဘဲ သူမ ႏွင့္အတူ ေရပူစမ္းအတြင္းသို႔ ဆင္း သက္သည္။ ေရပူထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ရႈံ႔မဲ့သြားသၫ့္ သုမကို ၾကၫ့္ပီး
“အရမ္းနာေနလား။ ခဏပဲ သည္းခံလိုက္။ ဒီေရက ခဏေလးနဲ႔အနာက်က္တယ္”
“ဘာ”
Kamele က ေခါင္းညိတ္ပီး
“မင္း အဲဒီေနရာက မေန့ညက ေသြး အမ်ားႀကီးထြက္သြားတယ္။ကြဲမ်ားကြဲေန….”
“ေတာ္ေတာ့” ရွက္၍လား။ ရွင္းရဲ့မ်က္ႏွာက နီဆုတ္လာသည္။ ဒါက သူက ရွက္တယ္လို႔ မထင္ ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူမ ရဲ့ ဒဏ္ရာ ရိွတဲ့ ေနကာသို႔ လက္က ေရာက္သြားသည္။
“ဘာလုပ္တာလဲ”
သူ႔ကို တြဲထားရသည္မို႔ တဖက္ကို ျပန္လည္မဟန႔္တားႏိုင္။ သူမ မ်က္ႏွာက တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေပါက္ထြက္မတက္ ျဖစ္ေနသည္။ သူက သတိေကာ ထားမိရဲ့လားမသိ။ ေပါင္းႏွစ္ဖက္အလယ္က သူမရဲ့ ညီမေလးကို ပြတ္သပ္ေပးရင္း
“ခဏပဲ။ သက္သာသြား….”
“ခြပ္”
စကားမဆံုးလိုက္ေပ။ မ်က္ႏွာ တဖက္ လည္ထြက္သြားေစသၫ့္ သူမရဲ့လက္သီးက သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက်ရာက္သြားေတာ့သည္။
Kame မ်က္ေမွာင္ကုတ္သြသည္။ ရွင္းက
“နင္ တကယ္ပဲ နားမလည္ဘူးလား။ ငါ့ကိုနည္းနည္းေလးမွ မစဉ္းစားေပးေတာ့ဘူးလား”
ဘာကိုလဲ။ သူက ေစတနာနဲ႔ပါ။ အတြင္းမွာက်န္ရစ္မၫ့္ အရစ္အခြၽဲမ်ားေၾကာင္ျ ေနထိုင္ရခက္မွာဆိုးလို႔ ေဆးေပးတာ။ ဒါကလဲ သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္တာေလ။
“ငါက နင့္ရဲ့ပါတနာဆိုေပမယ့္ လူအလိုဆိုရင္ အထိခံႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ရိွတယ္။ မခံႏိုင္ တဲ့အခ်ိန္ရိွတယ္။ အခုက တကယ္…..”
“အရွက္မဲ့လြန္းတယ္”
Kame က သက္ျပင္းခ်သည္။ရွက္တာ‌ေတြ မဲ့တာေတြ အသာထား။ တညလံုးအတူတူေနထား ပီးပီ  ရွက္ေနလဲ အပို ပဲ မဟုတ္လား။
“နင္ဘာဆိုလိုခ်င္လဲမသိေပမယ့္ ငါလြန္သြားရင္ ေတာင္းပန္ တယ္”
ရွင္းက
“ငါ့ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ထိတာကို ငါခြင့္မလြတ္ဘူးေနာ္။ အခုေလးတင္ ျဖစ္တဲ့ကိစၥ။ ေနာကိတခါဆို ငါခြင့္မလြတ္ဘူး”
Kame ထိုသို႔နားမလည္။ သူ နားလည္တာက ရွင္းရဲ့နာက်င္မႈ ျမန္ျမန္သက္သာေစဖို႔ပဲ။ ရွင္း သူ႔ကိုၾကၫ့္ရင္းစိတ္ညစ္သြား သည္။ နားလည္မႈနညိးနည္းလႊဲေနတယ္ဆိုတာ။
ထို႔ေၾကာင့္ သူမက
“နင္ ထပ္ထိရင္ ငါတို႔ ထပ္ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ ရွင္းပီလား”
ထိုအခါမွ သူ႔မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ကပင့္တက္သြားသၫ့္။ ဒီေလာက္နဲ႔ ရွင္းကစိတ္ပါလြယ္တာလား။ ထိုသို႔ေျပာၿပီး တဖက္လွၫ့္ သြားပံုေၾကာင့္ ဟုတ္ေနတာပဲ လို႔ ။
Kame သေဘာက်ကာ ၿပံဳးမိလိုက္သည္။ အဲ့လိုရိွတာလား။ ရွင္းနဲ႔အတူ ေနခ်င္ရင္ ဘယ္ေနရာကို ထိရမလဲ ဆိုတာ သိသြားပီ။ အခုက နာေနတာ။ ထပ္မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မထိနဲ႔။
ဟုတ္ပီ
“နားလည္ပါၿပီ”
&&&&&&&&&&
ရွင္း ေရခ်ိဳးသန႔္စင္ၿပီး သူထားေပးခဲ့သၫ့္ အဝတ္လဲဝတ္ကာ ပန္းခင္းထဲက အိမ္‌မွာပဲ ေနခဲ့သည္။ မည္သူမွမရိွေပ။ သို႔ေသာ္ သူမ အတြက္ အထီးမက်န္ဘဲ စိတ္နည္းနည္း ခ်မ္းသာ သည္။
ဒါနဲ႔ မေန့ညက ဘာလို႔ သူ႔ကို ခြင့္ျပဳခဲ့မိတာလဲ။ အိမ္ထဲမွ ထိုင္ရင္း အျပင္ဘက္ကို ေငးရင္းအေတြးနယ္ခ်ဲ့ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ လဲ မဟုတ္ရင္ သူမ ထြက္သြားႏိုင္ေတာ့မွာ။ သူကတိတည္ ေပးမာ္ လို႔ေျပာပါရက္နဲ႔။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သူ႔အထိအေတြ့ေတြမွာယစ္မူး သြားတာျဖစ္မည္။
ပါးအိုးေလးမ်ား တေျဖးေျဖးရဲစျပဳေနပီ။ မေန့ညက စတင္ ျဖစ္တည္ လာမႈက သူမ အာရံုထဲ တရိတ္ရိတ္တက္ ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ သူမ သာယာခဲ့မိတာလဲ။ သူ႔ရဲ့ အထိအေတြ့ေတြကိုေလ။ ထိုင္ခံုမပါပဲ။ ၾကမ္းခင္းေပၚ ထိုင္ေနရင္း သူမ ရင္တုန္ ေန သလိုပင္။သူမ မိန္းမ တေယာက္နဲ႔ အတူတူအိပ္ခဲ့တာ။ အဲဒီအေပၚ စြဲလမ္းေနတာလား။ ျဖစ္ႏိုင္လား။ အမွန္ပင္ မေန့ညက သူကိုယ္တိုင္ လိုက္ေလ်ာခဲ့တာ။ ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ခဲ့တာ။ ထိုအခ်ိန္မွာ ကလဲ့စားေခ်မယ္ဆိုတဲ့အေတြးက ဘာေၾကာင့္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနရတာလဲ။ အခုေကာ။ အခုေကာပဲ။ ဘာေၾကာင့္သူ႔ကိုမုန္းမေနတာလဲ။
သူမ နန္းေတာ္လိုက္မသြားခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရင္းက ဘာလဲာ သူမ အမွန္တရားကိုသိသည္။ လိုင္ႏြန္ မ်ိဳးႏြယ္စု ေခါင္းေဆာင္ ႏွင့္ ျပန္ေတြ့ရမည္ကို ေၾကာက္ေနျခင္းပင္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ေသခ်ာၿပီ။ သူမ သူ႔ရဲ့အထိအေတြ့ ေတြကို သာယာ ယစ္မူးေနတာ။
ဒါက ေကာင္းတဲ့ကိစၥေတာ့မဟုတ္။ သူမ မွာ တာဝန္ေတြ ရိွတယ္။ သူမကိုေမ်ွာ္လင့္ေနသူေတြရိွတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ကိုယ့္ကို သာယာမူေပးတဲ့ သူအနား ခဏ နားခိုခ်င္ေနသည္မွာ အမွန္ပင္။
ပန္းရနံ။ ေလအယူ။
ထို႔အတူ ေမႊးရနံ႔။ ထိုအနံ႔က မက္မြန္ပြင့္အနံ႔ပင္။ ထို႔ေၾကာင္ျ ခ်က္ခ်င္း ေနာက္လွၫ့္မိသည္။ တညလံုးဒီအနံ႔နဲ႔ရင္းႏွီးလာတာ။ ဘယ္သူဆိုတာ သူမသိသည္။ သူျပန္ေရာက္လာတာပင္။ အခ်ိန္က အဲ့ေလာက္ထိ ကုန္သြားပီလား။
ေနပင္ေစာင္းေနပီ။
“ပ်င္းေနပီလား”
သူမ ထရပ္သည္။ သူဆင္ ထားသၫ့္ အဝတ္ကိုသာ ဝတ္ဆင္ ထားသည္။ Kame သူမ နားေလ်ွာက္လာသည္။ သူ႔ရဲ့ဘယ္လက္ကို ဖမ္းဆြဲသည္။
“လာ…လမ္းသြားေလ်ွာက္မယ္”
ရွင္း အသာတၾကည္လိုက္သည္။ ထိုအိမ္ေလးေပၚမွဆင္းၿပီး ေရပူစမ္း ေဘးမွ ေလ်ွာက္လမ္းေလးအတိုင္း လက္တြဲ ကာ အတူ ေလ်ွာက္လာသည္။ ႏွစ္ေယာက္မွာ စကားမေျပာဘဲ ေလတိုးသံသာ ၾကားေနသည္။ ေမႊးရနံ႔သင္းပ်ံ့ပ်ံ့က သူမ ႏွာဖ်ား ကိုကလူက်ီဆယ္ ေနသည္။
ပန္းခင္းထဲမွာ ဆိုေတာ့ စိတ္အစဉ္မွာ ေအးခ်မ္းေနသည္။
“အဲဒီအနံ႔က အရင္ကတဲကလား”
“ဟင္”
သူမ ေမးခြန္းကို နားမလည္ထင္၏။ လွၫ့္ၾကၫ့္လာသည္ာ ေျခလွမ္းလဲရပ္သြာသည္။ ရွင္းက
“အဲဒီမက္မြန္ပန္းအနံ႔က အရင္ကတဲကရိွတာလား ေမးတာ”
ထိုအခါမွ Kamele နားလည္သြားသည္။ သူ႔ကိုေမးေငါ့ၿပီးေမး လာသည္ဆိုေတာ့ ကိုယ္သင္းနံ႔က္ု ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ၿပံဳးလိုက္သည္။
“မဟုတ္ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလက မွ သူ႔အလိုလို ျဖစ္လာတာ”
“အဲလိုလဲရိွလား”
သူ ေခါင္းညိတ္သညိ။
“ဘာေၾကာင့္လဲ သိလား”
ဘယ္သိမွာလဲ။ သူမ ရေနတဲ့ရနံ႔က မက္မြန္ပန္းပဲေလ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခါင္းခါလိုက္သည္။ Kame သူမ နားတိုးကာ
“မင္းေၾကာင့္ ျဖစ္လာတာ။ မင္းနဲ႔အတူေနပီးတဲ့ေနာက္ ျဖစ္လာတဲ့ရနံ႔ ။ ထပ္ေမႊးခ်င္ရင္ ထပ္ၿပီး"
ခ်က္ခ်င္း ရွင္းရဲ့ပါးႏွစ္ဖက္က ပန္းေရာင္သို႔ေျပာင္းလာသည္။
Kame သူမကို ၾကၫ့္ပီး ရယ္ကာ
“ဒီေန့ ေတာ့ထား လိုက္။ ေနမေကာင္းေသးဘူးဆိုေတာ့။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ မင္းကို ေလ့က်င့္ေပးမယ္။ မင္းကိုယ္မင္းကာ ကြယ္ႏိုင္ေအာင္ေပါ့”
ရွင္း စိတ္ကိုျပန္ေလ်ာ့ကာ
“ဘာသင္ေပးမွာလဲ။ ငါ ဘာမွမတက္ခ်င္ဘူး”
Kamele က သူမ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုတ္ကိုင္ၿပီး
“မင္းက ေပ်ာ့ညံ့တဲ့သူ မျဖစ္ရဘူး။ မင္းမိဘေတြအတြက္ ကလဲ့စား ေခ်မယ္ ဆိုရင္ တခုခုေတာ့ တက္ႂကြမ္းထားမွရမယ္”
ထိုအခါမွာေတာ့ ရွင္းရဲ့ မ်က္ႏွာ အမူအယာက ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲ သြားသည္။ သူ႔လက္ေတြကို လြတ္ခ်သည္။ Kamele နားမလည္ပါ။ ရွင္းက
“တခုေမးမယ္ေနာ္။မွန္မွန္ေျဖေပး” သူ႔ကိုၾကၫ့္ပီး စကားတခြန္းစ ေျပာလာသည္။ Kamele  ေခါင္းညိတ္သည္။
“အင္း”
“ငါက နင့္ကိုသတ္မယ့္သူဆိုတာ ဘယ္ကတဲက သိတာလဲ”
ေအာ္။ ဒီအေၾကာင္းလား။ သူ က သက္ျပင္းခ်ပီး
“မင္းေမြးတဲ့ေန့ကတဲက”
“ဟမ္”
Kame ေခါင္းညိတ္သည္။ သူမ အေတာ္ကို အံ့ဩ သြားသည္။
“ဟုတ္တယ္။ မင္းက ငါ့ကို ေသေစမယ့္ သူ။ဆိုတာ မင္းေမြးတဲ့ေန့ ကတဲက သိတယ္  ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို နမိတ္က ျဖစ္လာတယ္ ထင္လဲ။”
ရွင္းေခါင္းခါသည္။ သူမ နည္းနည္းေလးမွမသိပါ။ ဘယ္သူမွလဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မေျပာျပ။သူမ သိထားတဲ့တစိတ္တပိုင္း က အရမ္းနည္းလြန္းသည္။
“မင္းကို ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ကတဲက မင္းရဲ့မယ္ေတာ္က က်ိန္စာ တခုကို လက္ခံထားတာရိွတယ္။ မင္းေမြးလာမယ့္ ညေနက ၾကယ္ေႂကြခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူေမြးမွာမို႔ ဒီေလာက္ထူးျခားေနလဲဆိုၿပီး မင္းဆီေရာက္လာတာ။ ေမြးဖို႔ ခက္ခဲ ေနတဲ့အေျခအေန က ကေလးေကာ မိခင္ေကာ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဆံုးရႈံးႏိုင္တဲ့အေျခအ်န ထိႀကံဳခဲ့တယ္ေလ။ မင္းမသိဘူး မဟုတ္ လား”
“ဒီကေလးသည္ ဘုရင္မ Kamele ကို သုတ္သင္ႏိုင္ေသာ သူ ျဖစ္ပါေစ။ ဆိုတဲ့က်ိန္စာေၾကာင့္ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္လူံး ေသဆံုး ရမယ့္ အေျခအေနထိ ေရာက္ခဲ့တယ္”
“အဲ့ကတဲက မင္းမွာ က်ိန္စာသင့္ခဲ့တယ္။ ငါဖ်က္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းဘာလုပ္တယ္ ဘာကိုင္တယ္။ ငါအကုန္သိ ေနတယ္။ ၿမိဳ႔ေတာ္ကေန ထြက္မသြားခင္အထိေပါ့။ အဲ။ မင္းျပန္ဝင္ လာေတာ့လဲ ငါသိတယ္” ေသြးတိုက္ပီးဖ်က္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ တမင္ခ်န္ထားခဲ့သည္။
ဘာေၾကာင့္လဲ ။ သူ႔ေသြးနဲ႔အသက္ရွင္ခဲ့မွန္းသိရင္သူေတာ္ေတာ္ စိတ္ထိခိုက္ရမွာမလို႔ပင္။
ရွင္းက
“ဒါဆို ၿမိဳ႔ေတာ္ျပင္ပမွာဆိုရင္ ငါ့ကို အာရံု မခံႏိုင္ဘူးေပါ့”
“အရင္ကေတာ့ ဟုတ္တယ္။ အခုက…”
သူမ ႏွာဖ်ားေလးကိုတခ်က္ ျဖစ္ဆြဲသည္။
“မင္းကို ငါပိုင္ထားတယ္ မဟုတ္လား။ ေျပးၾကၫ့္စမ္းပါအံုး။ လြတ္မလားလို႔”
ရွင္း အံႀကိတ္ထားမိသည္။ မ်က္ေစာင္းတခ်က္ထိုးၿပီး တဖက္ကို လွၫ့္သြားသည္။ သူက ၿပံဳး၍သာ
“မင္း ငါ့ဆီက ထြက္မသြားခ်င္ခဲ့ဘူး မဟုတ္လား။ ေနာင္တ ရေနပီလား”
ေနာင္တ။ ေနာင္တ ဆိုတာ အသာထား။ သူမ ရဲ့တာဝန္ ေတြကို လ်စ္လႉရႉ႔ပစ္ေနတာ ကိုယ္တိုင္ပဲ မဟုတ္လား။ သူမဘဝနဲ႔ရင္းၿပီး က်ိန္ဆိုထားသၫ့္ အရာအားလံုးကို ေလာေလာဆယ္ ေက်ာ ခိုင္းထားသည္။
“ကာလ တခုအတြင္းေတာ့ ငါ ပုန္းေနခ်င္ေသးလို႔”
သူသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ ထြက္မသြားခဲ့တယ္ ဆိုတာသိေန ေပမယ့္ မည္သူမဆို အတၲႀကီးတယ္။
“ရာသက္ပန္ အတူရိွေနေပးမယ္ဆိုရင္ ငါပိုေပ်ာ္တာေပါ့”
ျဖစ္ႏိုင္မွာလား။ ရွင္း သူ႔ဘက္ျပန္လွၫ့္သည္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အၾကၫ့္ျဖင့္သာ ေမးခြန္းထုတ္ ေနသည္။ အေျဖမရိွပါ။ ယူဆခ်က္ ကိုယ္စီျဖင့္
“ဆိုလိုရင္းေတြလႊဲေခ်ာ္ကုန္ၿပီ။ စကားဆက္မယ္။ မင္းေနေကာင္း တဲ့ေန့ေရာက္ရင္ ျမႇားပစ္သင္ေပးမယ္။ ဓါး အသံုးျပဳပံုသင္ေပးမယ္။ ကိုယ္ခံပညာ သင္ေပးမယ္။ အကယ္၍ တခုခုလြဲေခ်ာ္ၿပီး ငါတခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ မင္း တာဝန္ယူေပးရမယ္”
“ဘာေတြေလ်ာက္ေျပာေနတာလဲ။ တခုခုျဖစ္ရင္ ဆိုတာ ငါ ပိုမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ပီးေတာ့ စိတ္မဝင္စားဘူး”
“စိတ္မဝင္စားလဲ သင္ရမယ္။ ဒါပဲ။”
“မသင္ဘူးကြာ။ ငါ့စိတ္နဲ႔ငါ့ကိုယ္”
“စမ္းၾကၫ့္လိုက္ေလ။ ငါ့ကို နင္ကိုင္တြယ္ႏိုင္မလား လို႔”
“ဟားဟား။ မေန့ညကပဲ ေကာင္းေကာင္းႀကီးကိုင္တြယ္ထားတာ သတိမရေတာ့ဘူးလား”
“ငါ့ဘက္က အေလ်ာ့ေပးလိုက္လို႔ပါ။ ငါခြင့္မျပဳရင္ နင္ထိႏိုင္မွာ တဲ့လား”
“ဟင္း။ ငါမသိဘူးထင္ေနလား”
ထိုသို႔ အေျခအတင္ စကားမ်ားေနေပမယ့္ ရန္ပြဲအေျခအေန ထိ မေရာက္။ ပန္းခင္းထဲမွာ ပန္းအလွကိုရူ႔စား ေနသည္လား။
မဟုတ္ပါ။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ စကားရည္လုၿပီး ျငင္း ခုန္ေနသည္က သဘာဝတရားႏွင့္ယွဉ္လ်ွင္ အရာအားလူံးက သူ႔ေနရာႏွင့္ သူ ေနရာ တက်ျဖစ္ေနသည္။
ဖန္တီးယူထားေပမယ့္ သဘာဝဆန္သည္။
&&&&&&&&&
“ၿမိဳ႔ထဲမွာ သတင္းျဖန႔္‌ေနသူေတြ အားလံုးရွင္းလင္းထားၿပီးပီ ဘုရင္မ”
သူမ အခန္းထဲတြင္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ရဲ့ အထူးကိုယ္စားလွယ္ ေလးေယာက္ မွာ သူ႔အတြက္ လိုေလေသးမရိွ လုပ္ေဆာင္ေပး သည္။ Tezerxin ကို မိဖုရားေျမာက္ဖို႔အတြက္ ဖယ္ရွားသင့္သၫ့္ အရာအားလံုးကို Kamele ျပန္ၾကၫ့္ရန္မလိုေပ။
“အမတ္ေတြရဲ့ လႈတ္ရွားမႈကို ေစာင့္ၾကၫ့္ဖို႔က လူလြတ္ထားပါ တယ္”
“လိုင္ႏြန္ဘက္က ကေကာ”
“Lusiya” သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ခြဲေဝတာဝန္ယူထားျခင္း ျဖစ္သည္ာ Lusiya က
“စစ္အင္အားတိုးခ်ဲ့‌ေနပါတယ္။ ၿမိဳ႔ေတာ္က မင္းသမီးကို ေထာက္ခံတဲ့ျပည္သူတခ်ိဳ႕က ၿမိဳ႔ေတာ္ကို စြန႔္ခြာပီး လိုင္ႏြန္ ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္း ေနၾကပါၿပီ”
“ဘုရင္မ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ပါမလဲ”
Kamele က
“လြတ္ထားလိုက္။ လိုင္ႏြန္ကို အျမစ္ျဖတ္ ေခ်မႈန္းတဲ့အခ်ိန္ မင္းသမီးရဲ့သစၥာခံေတြ တခါထဲ ေရာထၫ့္လို႔လြယ္တယ္။ ကိုယ္ေတြ အတြက္ လူစုထားေပးတယ္ သေဘာထား။
ပီးေတာ့ စစ္အင္အားတိုးခ်ဲ့ဖို႔ နည္းနည္းေလးမွ စိတ္မကူး နဲ႔။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဝင္လာမယ့္ သူေတြက သူလ်ိဳ ျဖစ္ႏိုင္‌ေျခမ်ား တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္ေနလိုက္”
“ဟုတ္ကဲ့”
“Tezerxin က ငါနဲ႔ဆိုင္တာ ဆိုေတာ့ ငါကိုယ္တိုင္ ျပဳျပင္မယ္။ လိုင္ႏြန္ ေတြရဲ့ အေျခအေနကို အဓိကထား”
“ဟုတ္ကဲ့”
“အစည္းအေဝးရိွတယ္။  မင္းတို႔ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ေတာ့။Nameso ငါတို႔ တခုစစ္ေဆးဖို႔ရိွတယ္။ အဆင္သင့္ျပင္ထား”
“ဟုတ္ကဲ့”
Kamele အခန္းထဲက ထြက္ၿပီး ေလွကားမွတဆင့္ ခန္းမ တြင္ ေစာင့္ ေနပီျဖစ္တဲ့ အမတ္ဆီသို႔ ။ ေလွကားထစ္ေျမာက္မ်ားစြယ ေက်ာ္ျဖတ္ပီး သူမ ရဲ့ပုလႅင္ တြင္ ေနရာယူလိုက္သည္ ႏွင့္ ဂါဝရျပဳသည္။
“ဒီေန့ အစည္းအေဝးမွာ အသိေပးဖို႔ရိွတယ္”
အားလံုးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။
“ဒီႏွစ္ထဲမွာ ငါ မိဖုရားေနရာ တင္ေျမာက္ဖို႔ရိွတယ္”
“ငါ့အမိန႔္နည္းတူ မင္းတို႔ ခစားရမယ့္ သူ”
ထိုအခါ အားလံုးလႈတ္လႈတ္ရြရြ ျဖး္သြားသည္။ သူက ဆက္သည္။
“အားလူံးသိၿပီးျဖစ္မွာပါ။ မင္းသမီး Tezerxin”
“ ဘယ္လို”
“ဒါဆို ေကာလဟာလက…”
“တကယ္အသက္ရွင္ေနေသးတာလား”
“ဘုရင္မ လက္ထဲေရာက္ေနတာလား”
စသည္ျဖင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ တီးတိုးေဝဖန္သံ ေတြေၾကာင့္ ခန္းမက တိတ္ဆိတ္မေနပါ။ သူမက တေယာက္ခ်င္းစီရဲ့ အမူအရာ ကိုအကဲခက္ရင္း
“မင္းတို႔ရဲ့အျမင္ကို ေျပာပါအံုး”
ထိုအခါမွ
“ဘုရင္မ။ တျခားအစီအစည္ ရိွပါသလား။ ဘာေၾကာင့္ နန္းက် ဘုရင္ရဲ့သမီးေတာ္ကို မိဖုရားေျမာက္ခ်င္တာပါလဲ။ ၿပီးေတာ့ မိနး္ကေလးခ်င္း ဆို ေတာ့....”
သူမက ၿပံဳးသည္။
“မိန္းကေလးခ်င္းမို႔ ၿပီး ဘာေတြးေနတာျဖစ္ႏိုင္မလဲ။ ခ်က္ခ်ငိးအိပ္ရာထဲကိုေျပးျမင္ပီထင္တယ္။”
“ဟို..က်ေတာ္က...”
KAME မ်က္ႏွာ ေအးစက္သြားသည္။
“ငါ့ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို ဝင္မေနွာက္ယွက္ ဖို႔က ေျပာထားပီး ျဖစ္မယ္။ Tezerxin ။ နန္းက်ဘုရင္ရဲ့ မင္းသမီး။ သူ မိဖုရား ျဖစ္လာမွာကို ဘာက တားဆီး‌ မလဲ။ အမတ္ေတြလား။ ျပည္သူေတြလား။ ဒါမွ မဟုတ္။ ကိုယ္ပိုင္ အတၲေတြလား”
‌ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထရပ္ၿပီး
“Tezerxin မိဖုရား ျဖစ္လာရင္ ဘယ္အခ်က္အလက္ေတြက ဘယ္သူ႔ကိုဘယ္လိုထိခိုက္ႏိုင္လဲဆိုတာ စဉ္းစား ပီးသား ျဖစ္မွာပါ။ အက်ိဳးအျမတ္ေတြက လူသားေတျြဖစ္တဲ့မင္းတို႔ မွာ ရိွေနတယ္ ဆိုတာ ငါမသိဘူးထင္ေနလား
ႀကိဳးစားၾကၫ့္ပါ။ အႀကံအစည္ေတြထဲမွာ ဘယ္သူေတြက သစၥာေဖာက္အျဖစ္ ေရာက္ႏိုင္ လဲဆိုတာ။ သိပီးသား အေၾကာင္းအရာ တခုကို ထပ္ခါထပ္ခါ မေျပာခ်င္ဘူး။ ႀကိဳးစားမႈရဲ့အက်ိဳးဆက္က နညိးမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး”
“Tezer မ်ိဳးႏြယ္ ကို ဆြဲခ်ထားတယ္။ သူ႔မ်ိဳးဆက္ကို ေနာက္တႀကိမ္ ေထာက္ပံ့ေပးတယ္။ ဒါက လူသားေတြ လိုခ်င္ ေနတဲ့ အရာပဲ။ ငါ့ရဲ့ ပထမဆံုး မင္းတို႔ အေပၚမွာထားတဲ့ အၾကင္နာ တရားပဲ။ ျပန္မရုတ္သိမ္းမိေစနဲ႔။
Nameso “
စကားအဆံုးသတ္မွာ Nameso ရဲ့နာမည္ ထၫ့္ၿပီး ေခၚသည္။ တဆက္ထဲ မ်က္ႏွာစာ တံခါးမ ပြင့္လာၿပီး ခန္းမထဲ ေလ်ာက္ လာဝင္လာသည္။ အတြင္းဝန္ ေနရာေပးထားေသာ္ လည္း အစည္းမေဝးမွာ မေတြ့ရတက္သၫ့္ ထိုသူေလးဦးထဲက တဦး ဝဂ္ လာေတာ့ အမတ္မ်ားအားလံုး အထူးအဆန္း ျဖင့္ ေၾကာင္ ေငးၾကၫ့္ေနသည္။
“ဘုရင္မ”
သူမကို ဦးၫႊတ္အပီး
“ဘယ္သူေတြကို ရွင္းလင္းရမယ္ ဆိုတာ သိၿပီးသား မဟုတ္ လား။ ေခၚထုတ္ပီး ရွင္းပစ္လိုက္ေတာ့”
“ဟုတ္ကဲ့”
အမတ္ေတြ နားမလည္ ႏိုင္သလို ၾကၫ့္ေနခ်ိန္ပဲ
“ဝင္လာေတာ့”
Nameso ရဲ့ အမိန႔္သံေၾကာင့္ ရဲမက္မ်ားဝင္လာၿပီး အမတ္ေတြထဲမွ လူေရြးၿပီး ဆြဲထုတ္သြားရာ ထိုအခ္မွ အားလံုးၿငိမ္က်‌သြားေတာ့သည္။ သူမက
“ လက္ထပ္ပြဲက်င္းပဖို႔ ျပင္ဆင္ထားပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ဘုရင္မ”
အမွန္ပင္။ သူမ ဒီလိုဖြင့္ခ်ခ်င္းက ပိတ္ပင္ခံရဖို႔ မဟုတ္။ ေဝဖန္ခံရဖို႔ မဟုတ္။ မသမာတဲ့သူေတြကို ေဖာ္ထုတ္ရန္ ျဖစ္သည္။ ဆိုေတာ့။ သူမ ဖြင့္ခ်သည္ႏွင့္ ျဖစ္ေပၚလညသၫ့္ အမတ္ေတြရဲ့ စိတ္ထားကို Nameso ဖတ္ခဲ့သည္။ သည္ေတာ့ တခ်ိဳ႕တဝက္ ‌ေတာ့ အဆင္ေျပၿပီထင္တာပဲ။
ဒီကအျပန္ သူမ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘာမွ မလုပ္တက္ေသးသည္ ကေလးကို ကိုယ္ခံပညာသင္ေပးရမည္ ျဖစ္သည္။
မၾကာခင္ နန္းတြင္းကို ေခၚႏိုင္မွာပါ။
&&&&&&&&&
To be continued.