Hello There, David

XIX-Long Long Drive

David POV

It took me more than 4 hours to drive from Manila to Zambales. I can drive faster but I'd rather not. Madilim ang daan at ayokong may mangyari sa aming masama ni Maggie lalo pa at nasa passenger seat siya nakaupo. Siya na rin mismo ang umupo sa harapan, ayoko sana pero nagpumilit na rin siya. Ayaw niya raw na isipin ng makakakita na driver niya ko kasi ako nga ang boss niya.

Sa haba ng biyahe, di napiligan ni Maggie ang makatulog. Mas maganda sana kung gising siya para di rin ako antukin pero alam kong napagod siya sa dami ng ginawa niya kanina.

I just had to use my driving application to help me get through Zambales safe and without hassle. Mabuti na lang may mga ganitong pwedeng magamit kung hindi, baka kung saan ko madala si Maggie.

"Maggie, Maggie, we're here."---I was hesitant to tap her shoulder because all I want to do is just to look at her angelic face but I had to stop my daydreaming dahil pagod na rin ako. Isa pa kailangan ko ng malaman kung nasaan ang bahay nila dito sa Zambales para makapagpahinga rin ako.

"Five minutes pa."---Di ko mapigilang mangiti sa sinabi ni Maggie. Anong akala niya sa akin? Alarm clock niya?

"Maggie, I need to rest too. Please wake up."-Muli kong tinapik ang balikat niya. Pero para lang siyang estatwang natutulog. Di siya natinag at lalo pa niyang sinandal ang ulo niya sa may bintana na parang nananaginip. Okay sana kung ako yung napapaginipan niya di ba? Eh paano kung si Brian na naman?

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

Siguro sapat na ang 10 seconds di ba? I tapped her shoulder again and this time, thank God dahil nagising na ang aking prinsesa mula sa pagkakatulog.

"Good morning Sir David!"--- She looked around the area at nang parang alam niya kung nasaan na kami eh bigla siyang ngumiti ng ubod ganda.

"Ang galing mo, di tayo naligaw."---Kung ganito ang lahat ng taong bagong gising, yung babatiin ka ng good morning ng puno ng smile eh siguro walang taong mainit ang ulo sa umaga. Naisip ko, paano kaya kung araw-araw, ako na lang ang maging alarm clock niya? Ano kayang feeling nun?

"Ayos ka rin ah. Tinulugan mo ko! Paano kung walang app tong phone ko? How do you think will we get here?"---Pasungit kong sabi sa kanya. Baka kasi mahalata niyang namula ko sa pagkakangiti niya sa akin
kanina. I don't want to show my feelings yet. I am not so sure about this. Ewan ko. Di ko alam.

"Sir David naman. You are smart, intelligent, wise and knowledgeable. Kaya nga boss kita. Makagagawa at makagagawa ka ng paraan. Isa pa, pinilit mo kaya akong magbake, tapos ang dami mo pang pinagawa sa office."-Maktol ni Maggie. Seriously? Kelan pa siya natutong sumagot sa akin? Ganito ba to pagbagong gising? Ang ingay din pala niyang
babae. Pero kahit na matinis ang boses niya, ewan, parang its still music to my ears.

"Thank you sir. Di mo alam kung gaano mo ko pinasaya."---Anything for you my princess, I almost blurted out. Good thing I turned on the radio and she was not able to hear whatever my heart is saying.

"So where do we go from here?"---Tanong ko. Kasi naman, antok na rin talaga ako. Parang nililipad na ng hangin ang utak ko..

"What do you mean sir?"---Confused na tanong ni Maggie. Di ba clear ang pagkakatanong ko?

"What do I mean?"-Tumaas ang kilay niya na parang nagsasabing di niya talaga alam ang ibig kong sabihin. Palagay ko, di lang talaga siya nakikinig o kaya naman iniisip na naman niya si Brian.

"Maggie, what I mean is where's your place? We will visit your grandma remember?"---

"Ah.. yes. Yes.. Oo nga sir. Sorry.. Sorry lumilipad ang utak ko."---Sabay tawa ng malakas ni Maggie. Anong problema nito? Ganun ba siya kapagod? Kung dalhin ko na lang kaya siya sa ospital?

"We will go to the wet market first! Let's get it on sir."---Sabay turo ni Maggie sa kaliwang bahagi ng kalsada na parang batang excited. Pumalakpak pa siya ng dalawang beses. What does she mean by wet market?

"Sir, don't tell me you have not been to the wet market? Look at your face sir oh."---Talagang asarin pa ba ko? Maggie, please don't do this. Baka di ko mapigilan ang sarili ko.

"Honestly, no."--- I snapped. Antok na ko tapos inaasar pa niya ko. Tama ba yun? Its unfair. Nakatulog siya, pero ako hindi!

...

...

...

...

"What!?"--- After a long silence, she asked surprisingly, trying to control her outburst.

"Seriously sir? Di pa? Never? As in? Di nga? Di ba may palengke rin sa Korea!?"---sunud-sunod na tanong ni Maggie na parang wala ng bukas.

"Im sorry. I only go to the supermarket and grocery stores but if you want to drop by the wet market, then by all means we can."---Of course, di ako dapat magpahalatang naapektuhan ako sa pagkagulat niya. I have to regain my pride.

"Nevermind sir. Will just go to the nearest Supermarket."

"No. It's just 7 in the morning. Supermarkets open at 10AM. So lead the way."

I was about to start driving when I felt Maggie's hand on my shoulder that I almost melted in my place.

"Sir, kamsamhamnida."

----------------
AN

Sorry big time people. Salamat sa paghihintay. Patience is a virtue remember? Hahahha. Speaking of patience, patience is one of the fruits of the holy spirit. Maraming pagkakataong na-tetest ang ating pasensya---kahit saan tayo magpunta, sa office,sa school, sa kalsada o kahit na nga sa bahay.

In times when you feel like you can't handle the people anymore, inhale, exhale and ask God to help you out!