"နှလုံးသားကို နင်းချေ၍"
Part-10
ထိုမြင်ကွင်းအားလုံးကို ဒေါသတကြီးချောင်းကြည့်
နေတဲ့မျက်ဝန်းတစ်စုံနဲ့ လူကိုတော့မိုးနဲ့ဦးမင်းမမြင်မိပါ။
အကြောင်းကား ဦးမင်းတို့ဇနီးမောင်နှံက အနမ်း
ရေယာဉ်ကြောမှာ နစ်မျောနေခဲ့လို့ဖြစ်သည်။
"တောက် မိုးစက်ရာ နင်ဒီတစ်ကြိမ်လည်း
ပျော်နေပြန်ရောပေါ့။နောက်တစ်ကြိမ်
ပျော်ဖို့ဆိုတာနင့်ဘဝမှာလုံးဝမရှိစေရဘူး။"
လက်သီးကိုဆုပ်ကာ တံခါးနောက်ကွယ်မှ
တိုးတိုးလေးရေရွတ်နေသူက ဝေသာ
ဖြစ်သည်။
ထိုအချိန် မိုးက ဦးမင်းကိုတွန်းထုတ်လိုက်တဲ့
မြင်ကွင်းကြောင့် ဝေမဲ့ပြုံးပြုံးကာ အိမ်အပေါ်ထပ်
သူ့အခန်းသို့သွားခဲ့တော့သည်။
မိုး ဦးမင်းရဲ့နမ်းရှိုက်မှုအောက်မှာနှလုံးသား
စေရာအတိုင်း နစ်မျောသွားခဲ့သည်။ဦးမင်းရဲ့
အနမ်းတွေကြားယစ်မူးပြီး အတန်ကြာမှ
ဝေနဲ့ဦးမင်းရဲ့ကိစ္စက ဦးနှောက်ထဲပေါ်လာ
သောအခါ မိုးရဲ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဦးမင်းရဲ့ရင်
ဘတ်ကို တွန်းထုတ်လိုက်မိသည်။
မိုးဦးမင်းရင်လးဘတ်ကိုတွန်းထုတ်လိုက်တော့
မှဦးမင်းက မိုးကိုမျက်လုံးရွဲရွဲတွေနဲ့ ကြင်နာသ
ဖွယ်ကြည့်လာရင်း
"မိုး ဦးမင်းကိုဘာလို့တွန်းထုတ်တာလဲ။
ဦးမင်းအလွမ်းမပြေသေးဘူးလေ။"
ထိုအခါ မိုးက ဦးမင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို
လက်ညှိုးလေးနဲ့ထိကာ
"ဟိုးစတော့ ဦးမင်း။မိုးကိုဦးမင်းနမ်းနေတာ
ကြာပြီလေ။မိုးအသက်ရှူမဝလို့တွန်းထုတ်
တာပါ။ပြီးတော့ ဦးမင်းမေ့နေတာလား။
မိုးရဲ့ဗိုက်ထဲမှာ ရင်သွေးလေးရှိနေတာလေ။
အရမ်းကဲလို့ဘယ်ရပါ့မလဲ"
"ဟာ ကွာ မိုးကလည်း ဦးမင်းက မိုးကို
လွမ်းလို့ နှုတ်ခမ်းလေးပဲနမ်းရှိုက်တာပါ။
မကဲရပါဘူးဗျာ"
"ဦးမင်းနော် ကလေးကလားဆန်ဆန်နဲ့
ဘာတွေပြောမှန်းမသိဘူး။မိုးညနေစာ
လည်းမချက်ရသေးဘူးဦးမင်းရဲ့။"
"ညနေစာအတွက်စိတ်ပူနေတာပေါ့လေ။"
"ဟုတ်တယ်လေဦးမင်းကလည်း။
အိမ်မှာမိုးတို့ချည်းရှိတာမဟုတ်ဘူး။
ဝေလည်းရှိနေတာလေ။ညနေပိုင်း
ထမင်းစားချိန်မစားရသေးရင်ဗိုက်ဆာ
နေမှာပေါ့"
