"နှလုံးသားကို နင်းချေ၍"
Part-14
"ဖြန်း"
ဝေမှာ နာကျင်သွားသောပါးတစ်ဖက်ကို
လက်ဖဝါးလေးတစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ကာ
"မာမီ ဘာလို့ဝေကိုရိုက်ရတာလဲ"
"ရိုက်ချင်တာလေ နင့်လိုသမီးကြောင့်နဲ့
အပြောခံရတာ"
"မာမီ ဒီလောက်အဖြစ်သည်းနေရင်လည်း
ဝေကိုစွန့်ပစ်လိုက်ပါလား။"
"ဘာပြောတယ် မိဝေ အခုတော့နင်ကပြန်
ခံပြောတတ်နေပြီပေါ့လေ"
"ဒီလိုတွေဖြစ်ရတာလည်း မာမီကြောင့်ပဲ
လေ။ဝေကိုလာမပြောပါနဲ့။ဝေတော့မလိုက်
နိုင်ဘူး"
"အေး ကျန်ခဲ့တော့ဟေ့ သူများလာနှင်ချမှ
အိမ်ပေါ်တော့ပြန်လာမတက်နဲ့"
ဝေရဲ့မာမီကပြန်သွားသလို ဝေကတော့
အိမ်မှာကျန်နေခဲ့သည်။ဦးမင်းလာပြောမှ
ဝေမျက်နှာစူပုတ်ပုတ်နဲ့အဝတ်တွေကောင်ထည့်
ခဲ့သည်။နောက်တစ်ရက်မိုးလာချိန်မှာတော့
ဝေနဲ့ဦးမင်းတို့ကလည်း ကားတစ်စီးနဲ့ထွက်သွားခဲ့သည်။
မိုးလည်းအဲဒီအိမ်ကြီးမှာမနေချင်သေးတာကြောင့်
သော့ပိတ်ကာဟော်တယ်မှာသာနေခဲ့သည်။
အဲဒီကမ်းခြေကဟော်တယ်ကဦးခန့်တည်တံ့ရဲ့
ဟော်တယ်ဖြစ်သလိုတည်းခိုသူတွေစားသောက်ဖို့
လည်း စီစဉ်ထားပေးတာဖြစ်သည်။မိုးလည်းဘွဲ့ရတစ်
ယောက်ဆိုပေမဲ့ဘာအလုပ်မှမလုပ်ခဲ့ဖူးလို့ဦးခန့်ကို
အကူအညီတောင်းကာနောက်တစ်ရက်မှာ မိုးစားသော
က်သူတွေအတွက်စားပွဲထိုးစဝင်လုပ်သည်။
"မိုး"
မိုးမှာ စားသောက်ဆိုင်ရဲ့စားပွဲထိုးဝတ်စုံလေး
ဝတ်ကာ သေသပ်နေခဲ့သည်။
"သြော် ဘယ်သူများလဲလို့ ဦးမင်းစစ်ဟန်ပါလား။
ဘာသုံးဆောင်မလဲရှင့်"
မိုးရဲ့စားပွဲထိုးဝတ်စုံလေးကိုမြင်လိုက်တော့
မင်းစစ်ဟန် နှာခေါင်းရှုံ့သွားသလိုပုံစံဖြင့်
မိုးလက်ကိုဆွဲကာ တစ်နေရာသို့ခေါ်လာခဲ့
သည်။
"မိုးရယ်ဦးမင်းကိုမနောက်စမ်းပါနဲ့။မိုးအခု
ဒီဝတ်စုံကြီးနဲ့ဘာလုပ်နေတာလဲ"
