(Y/n) kütüphaneye girdi ve şaşırtıcı olmayan bir şekilde Ray'i bir çatı katında buldu. Gülümsedi, bir kitap aldı ve yukarı tırmandı.
"Merhaba!" O tezahürat yaparak Ray'in hafifçe zıplamasına neden oldu.
"susabilir misin?" diye sordu kitabına dönerek.
Ona gülümsedi, yanağını avucunun içine yasladı, "Hadi, bunların hepsinin sahte olduğunu bildiğini biliyorum." Yüzünü işaret etti, sakin ama acı veren bir gülümseme yüz hatlarını süsledi.
Ray ofladı ve gözlerini devirdi, "Neden numara yaptığını bilmiyorum. Tıpkı benim gibi yakında sevk edilmenin bir anlamı yok."
Kaşlarını çattı ve yere baktı, "Mümkün olduğunca çok mutlu anıları olsun istiyorum. Canımı ne kadar acıtsa da, çünkü onlar tarafından hatırlanmak istiyorum." Gözleri yaşlarla doldu. Ray baktı ve kendini suçlu hissetti. Bu duyguyu üzerinden atıp yumruğunu başının tepesine götürdü. "Biraz dinlenmelisin, ölü görünüyorsun." Gözlerini kitabından ayırmadan alay etti.
Gülümsedi ve gözyaşlarını sildi. Sonra aşağı indi ve kapıya yürüdü. Eli kapı kolundayken donup kaldı.
"Hey... Ray?"
"Hm?"
"Öğrendikleri gece Norman ve Emma'ya söyleyecektin, değil mi?"
"Onlara ne söyleyeyim?"
"Annenin casusu olduğunu"
Ona baktı ve dişlerini gıcırdattı.
Kapı koluna baktı ve gözlerini kıstı.
Gitti.
Kitabını sertçe kapattı ve fırlattı.
Onun ana planını çözememekten nefret ediyordu.
Bir tane olduğunu biliyordu.
Bildiklerinden nefret ediyordu.
Onun hakkında bildiği her şeyi
(Y/N) bundan nefret ediyordu.
Ray de Nefret etti.
İkisi de evin yandığını görmek istedi.
───────────────────────
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
