another day on the obx

9. Wat een pijn

pov Janne:

Opeens is alles zwart, ik zie niets, alleen hoor ik de hele tijd een scherpe piep in mijn oren. Ik word langzaam wakker door het gepiep van een machine naast me. 'Au!' kreun ik zacht nadat ik een scherpe pijnsteek vanuit mijn voet voel. Ik voel een ijskoude vloeistof door mijn aderen maar ik heb geen idee wat het is, het doet zo'n pijn. Uiteindelijk val ik weer in slaap.

pov JJ:

Er gaat een sprankeltje hoop door me heen als ik zie dat Janne haar ogen verdwaast open doet. Ik voel me zo schuldig tegenover haar, het was tenslotte wel een beetje mijn fout dat ze de straat overstak zonder te kijken. 'Au!' kreunt ze zacht. Snel druk ik op de rode knop zodat er een verpleegster komt om haar nog een dosis pijnstilling te geven. Al snel valt ze weer in slaap. *Ze is eigenlijk wel schattig als ze slaapt. Nee JJ, zo niet denken. Jullie zijn alleen vrienden, misschien zelfs dat niet meer nadat dit is gebeurt. Dus zet haar uit je hoofd. Bovendien, ze kan soms wel heel irritant zijn, en...ze  ziet me absoluut niet staan. Ik wed dat ze een oogje heeft op Rafe, die achterbakse rat!* zit ik te denken terwijl ik haar aankijk.

 1 uur later:

pov Janne:

Eindelijk doe ik mijn ogen open. Het felle licht prikt in mijn ogen dus ik doe mijn handen voor mijn ogen. Op dat moment zie ik een buisje door mijn hand lopen, het is een infuus, voor medicatie. Langzaam kijk ik rond, de wereld draait nog wel een beetje, maar het gaat. Na iets wat een eeuwigheid leek te duren had ik eindelijk door dat ik in een ziekenhuiskamertje lag met naast mij een persoon op een stoeltje. Het was denk ik JJ, die op zijn telefoon bezig was. Langzaam zet ik me recht in mijn bed en al snel heeft hij het door dat ik wakker ben. 'Hey, gaat het al wat beter?' vraagt JJ aan mij. 'Ja, het gaat wel. Ik heb juist nog best veel pijn aan mijn voet.' antwoord ik nog een beetje suf. 'Snap ik. Zal ik wat te drinken halen voor je?' 'Een watertje is goed voor mij.' zeg ik. Op het moment dat JJ de kamer uit wilt stappen komt er een dokter met een papier in zijn hand binnen. Hij en JJ zetten zich neer naast mijn bed. 'Hoi, ik ben je dokter die voor je zorgt. Weet je je naam nog?' 'Eum Janne.' zeg ik zacht. 'Oké Janne, en weet je nog wat er gebeurt is vandaag?' Ik schud mijn hoofd van niet. 'Kijk, na school ben je het straat overgestoken zonder te kijken. Een auto heeft je toen gegrepen. Nou niet helemaal, want deze jongen heeft je nog net kunnen wegtrekken. Maar, je voeten zijn wel onder de auto geraakt. Daarom hebben we je zo snel mogelijk geopereerd aan je voeten. Daardoor zal je de komende weken nog pijn voelen aan je voeten en zal je de komende maand ook niet kunnen lopen. Maar alles komt goed, zolang je genoeg rust en je naar je controles gaat en naar het revalidatiecentrum komt om te revalideren. Oké? We hebben je ouders ook opgebeld maar je moeder nam niet op en je vader kon niet vroeger stoppen met werken. Hebt u nog vragen voor mij?' ratelt de dokter. 'Nee bedankt' zeg ik. De dokter stapt mijn kamer uit en ondertussen ontsnapt er een traan vanuit mijn oog. Waarom moet mij dit nu overkomen? En, tuurlijk neemt mijn moeder niet op, ze is dood! Ik heb ook geen enkel idee wat er toen is gebeurt. Het enigste wat ik me kon herinneren, nou ja voelen, is dat ik twee handen rond mij voelde. Dat is alles. Langzaam blijven de tranen vloeien over mijn wangen. JJ komt dichter zitten en geeft me een knuffel. 'Het is oké Janne, huil maar eens.' zegt hij terwijl hij over mijn rug wrijft. Al snel raak ik weer kalm. Bij hem voel ik me op een of andere manier veilig, ik hoef aan niets meer te denken of me om niets meer zorgen te maken. Langzaam val ik weer in slaap. Het enigste wat ik nog voel is, dat JJ het laken over me heen legt...