another day on the obx

10. Je moet gaan

pov Janne:

Ik word weer wakker met een helse pijn. 'Alles oké met je? Gaat het al beter?' vraagt JJ. 'Ja een beetje, alleen heb ik best veel last aan mijn voeten.' antwoord ik. 'Dat is normaal zeggen de dokters. Ze mogen je nu geen pijnstillers meer geven omdat je over een paar uur weer naar huis mag.' zegt JJ een tikkeltje enthousiast. 'O, echt? Eindelijk, ik was deze kamer al beu gekeken hoor.' zeg ik lachend. 

pov JJ:

Ik zie Janne uit het bed proberen stappen maar het lukt voor geen meter. Ik stap naar haar toe en help haar door haar te ondersteunen terwijl ze probeert te stappen. Met de nadruk op probeert, want ze kan bijna niet lopen. Terwijl ik haar een rolstoel breng is ze haar papieren al aan het inleveren aan de balie en ze krijgt een hele zak met medicijnen mee voor thuis. Samen gaan we naar de auto en stappen in. Bij de ene gaat het al wat gemakkelijker als de andere dus ik help haar en stap zelf weer de auto in. 'Je kan toch rijden hé?' vraagt Janne serieus aan mij. 'Euhm ja tuurlijk. Ik heb het ooit wel eens gedaan ja.' zeg ik zenuwachtig. 'Wat?! Ooit?!' roept ze. Al snel schiet ik in de lach. 'Tuurlijk kan ik rijden, anders zou ik toch niet voorstellen om je naar huis te brengen.' zeg ik met nog half de slappe lach. Na ongeveer 15 minuten te hebben gereden komen we aan bij haar thuis. 'Moet ik je helpen uitstappen?' vraag ik aan Janne. 'Nee bedankt, het lukt wel.' Antwoord ze. Ik zie haar sukkelen dus ik besluit haar toch te gaan helpen. 'Soms ben je iets te eigenwijs hoor.' zeg ik met een glimlach. 'Ik weet het.' zegt ze al zuchtend. 'Wat een mooi huis heb je zeg!' ' Dankje, het valt wel mee hoor.' zegt ze verlegen. 'Nou in tegenstelling tot mijn huis niet hoor.' zeg ik per ongeluk iets te bot tegen Janne. 'Euh, sorry.' zegt ze verward. Ik zeg niets meer.

pov Janne:

Wat een ongemakkelijke stilte zeg. 'JJ, euh bedankt dat je me geholpen hebt maar mijn vader kan elk moment thuiskomen dus ik denk dat het beter is als je gaat.' verzin ik snel. Dan kijk ik naar mijn gsm voor het uur en ja hoor, ik had gelijk, mijn vader is bijna thuis. 'Oké, stuur me als er iets is.' zegt hij en JJ geeft me een onverwachte knuffel. Ik voel zijn adem in mijn nek, een warme adem. Op de plekken waar zijn huid mijn huid aanraakt, krijg ik kippenvel. De knuffel leek wel eeuwen te duren, maar van mij mocht het toch wat langer duren. 'Ik denk dat je nu echt best kan gaan JJ.' zeg ik zacht. Hij knikt en gaat dan de deur uit. Wat een raar gevoel in mijn buik. Al snel word ik uit mijn gedachten gehaald als ik zie dat ik een berichtje krijg van een anoniem persoon. 

Anoniem:

'Hey prinses, ik heb het, je prins. Weet je nog? Zin om eens of te spreken en dan een stukje met de motor te gaan rijden?'

Janne:

'Euh Rafe, ben jij dit?'

Anoniem: 

'Jup, maar wil je nu mee of niet?'

Janne: 

'Euh nee sorry. Ik kan niet. Heb een ongeluk gehad, ben van mijn wit paard af gevallen omdat er geen prins op zat. Mijn wit paard is toen op m'n voet gaan staan waardoor ik nu niet op mijn voeten kan lopen🤭. PS: ik kan echt niet stappen nu;)'

Anoniem (Rafe):

'O, jammer. Tip voor volgende keer, ga met je koets. Daar kan je niet vanaf vallen😂.  Beterschap trouwens x.' 

Janne:

'Hahaha, thanks;)'

pov janne:

Met een glimlach sluit ik mijn gsm en probeer ik naar boven te geraken met mijn krukken maar het lukt niet. Ik besluit om mij maar gewoon op de bank te leggen en daar wat te slapen, maar ik vraag me steeds af waarom Rafe een 'x' achter zijn bericht zet...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------HEEEYYY, ALWEER EEN HOOFDSTUKJE KLAAR! 

LAAT GERUST WETEN WAT JE ERVAN VIND EN OF JE TIPS HEBT;)