another day on the obx

18. Kil en donker

Pov JJ:

Ik zie de angst in haar ogen. Je kan er van alles in zien, in mensen hun ogen. Maar deze ogen, deze heb ik nog nooit gezien. Ze zijn op dit moment zo kwetsbaar maar toch ook niet. Je ziet dat ze me iets willen vertellen, maar dat het precies gewoonweg niet gaat. Wat hat ik dit toch. Ik ben zo machteloos, ik wil haar gewoon helpen. Eigenlijk heb ik geen recht om te klagen. Ik ben niet de persoon die alleen met Rafe op een kamer moet. God weet wat hij haar aandoet! 

Pov Janne: 

Rafe komt met zijn gezicht voor me hangen. Ik ben het echt helemaal zat dat die viespeuk aan me zit! Snel spuug ik, met al het speeksel dat ik ook maar heb, vol in zijn gezicht. Hij kijkt me woedend aan terwijl hij het speeksel van zijn gezicht afveegt. Dan trekt hij dubbel zo hard aan mijn haar en sleurt me mee naar één of andere kamer. "Nu ben ik het beu met jou, gestoord wijf!" brult hij tegen me. Daar sta ik dan, in een donkere kamer. Het is er heel kil en donker doordat er geen raam in één van de muren zit. Ik zie ook geen verwarming staan, daardoor dat het zo koud is hier. Langzaam kijk ik rond in de kamer. Het enigste wat ik nog zie, is een tafeltje met een stoel, en een groot dubbel bed. Er valt niet veel te bekijken dus ben ik al snel rond. Al snel voel ik koud zweet langs mijn rug druppen. Het is geen gewoon zweet. Het is geen zweet omdat ik het warm heb. In tegendeel. Het is puur va de stress en de schrik. Rafe komt langzaam  naar mij geslopen. Dichter en dichter, totdat ik met mijn rug tegen de muur sta met Rafe voor me. Hij brengt zijn hoofd naar mijn oor en fluistert: "Stribbel niet tegen, dat maakt het alleen ongemakkelijk!" Ik kijk hem zo vies mogelijk aan. Opeens drukt Rafe ruw zijn lippen tegen de mijne. Ik wil tegenstribbelen maar hij heeft mijn polsen stevig vastgeklemd tussen zijn handen, waardoor ik niet kan bewegen. Hij blijft me kussen en wil overgaan naar mijn nek. Wat walg ik toch van hem. Ik ben zo bang, en dit is nog niet eens het ergste. Ik zie maar één uitweg, dus geef ik hem een knietje. Rafe valt kreunend op de grond van de pijn. Zo snel mogelijk probeer ik de deur open te doen, maar hij zit jammer genoeg op slot. Ik kijk vluchtig om me heen maar kan de sleutel nergens vinden. "Zocht je deze toevallig?" vraagt Rafe me gemeen terwijl hij met een bos sleutels zwaait. 'Geef me die sleutels rotzak!' schreeuw ik naar hem. Ik loop naar hem toe en wil de sleutels pakken, maar hij gooit ze onder het bed. Mijn enige kans om bevrijd te worden is weg. Gewoon weg!...

____________________________________________________________________________

HOIIII

SPANNEND He!!!!