Muslimane¿¡

Said's POV

Ik doe mijn ogen open.. Er schijnt een velle licht in mijn oog. Snel doe ik mijn ogen open. Ya Allah, waar ben ik? Even herinner ik me niets meer. Maar dan komt alles weer tevoorschijn, alsof het nu gebeurt...

Ik probeer mezelf los te rukken uit het stuk vliegtuig waarin ik zat. Na een minuut of 5 lukt het eindelijk. Ik sta langzaam op, met helse pijn in mijn enkels. Ik sta 5 seconden, maar snel val ik weer op de grond van de pijn. Alhamdoulilah ik leef nog, denk ik bij mezelf met tranen in mijn ogen. Tranen van verdiet. Niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn familie en vrienden die nu kapotgaan van het huilen. Ik zie Adil,Mohammed,Ahmed en Kazem al voor me met mijn broertje en ouders en mijn familie in Algerije. Maar dan stopt mijn gedachte bij 1 ding: Nermine. Ya Allah!! Ze is dood, denk ik bij mezelf. Daardoor krijg ik nog meer tranen en huil ik het hard uit. Na een paar minuten (denk ik) realiseer ik me dat niemand achter mij staat behalve Allah en dat ik het zelf moet uitzoeken met behulp van Allah. Ik vergeet Allah nket en zeg een paar verzen uit de Koran met daarbij nog een paar smeekbedes. Dan is het tijd om dit hierzo te verkennen

Het opstaan lukt met moeite, maar al snel sta ik met beide benen op de grond. Nou bedenk ik me dat Allah me echt hielp en nog steeds helpt. Overal zie ik kleine stukjes vliegtuig en een paar grote brokstukken. Ergens zie ik een stuk hoofd. Ik krijg nu teveel rillingen dat ik even moet stoppen met nadenken. Ik loop van de resten af en zoek een plek in het bos. Maar dan hoor ik een meisje dat aan het kreunen is. Ik draai me om en zie...