Muslimane¿¡

Deel 23

Kazem's POV
Ik ben nog nooit zo blij geweest als nu! Zonet hebben we gehoord wie de overlevenden waren. Iedereen zat met tranen vol af te wachten. Ik zag een gezin helemaal op en neer springen. Wauw, dat is de gezin van Nermine. Dat betekent Alhamdoulilah dat ze leeft! Nu hoopten we maar dat Saids naam werd geroepen. 'Jammer genoeg helaas de laatste overlevende: Said Karmouz' Ik kon het niet geloven. Nu nog steeds niet. Ya Allaah Said leeft gewoon!! Nu zitten we bij Saids huis. Adil, Ahmed,Mohammed ,Nermine en mijn ouders zijn gespannen aan het wachten op een telefoontje. Hun toestand kan slecht zijn, dus we weten niet hoe het met ze is. Binnen een paar minuten zijn we met zn allen aan het bidden. MashaAllah, zo'n goede sfeer ondanks al onze omstandigheden. Alhamdoulilah hebben we genoeg Imaan om AlSabr aan Allah te vragen. We vragen dan geduld en vragen om gunst. Dit is zo mooi voor me. De hele islam geeft je rust in alle moeilijkheden. Vooral bij deze grote incident...

Said' POV
Alles gaat te snel voor me. Al snel komen er reddingswerkers en rennen meteen op ons af. Nermine wordt uit mijn handen geduwd en op een brandcar gelegd. Ik wil naar haar toe lopen, maar bij het vallen sta ik op...

Ondertussen zijn er andere mensen bezig met het zoeken naar andere overlevenden. Ik zie een gruwlijke beeld. Overal bloed, botten en spieren. Ya Allah, in een kleine klap kan dit komen?! Ik sta versteld. Allah kan in een klap alles doodhebben. Ik kan niks doen dan alleen maar huilen. Tranen van verdriet,pijn maar toch vreugde. Vreugde dat Allah mij dit heeft gedaan om te kijken hoe ik ermee omga. Blij dat ik leef en een nieuwe kans heb om een nog betere moslim te worden. Maar het allerbelangrijkst: Ik en Nermine leven en zullen onze familie en vrienden weer bijna zien. Oh wat verlang ik naar de Koran van mijn vader. Of de grappen van mijn broertje. InshaAllah kan ik weer bijna bij ze zijn. Ik wil nog een keer proberen om op te staan, als ik me zwak voel en in een rare slaap val...