Muslimane¿¡

Deel 24

Half jaar Later
*Saids POV*
Het is een half jaar na de verschikkelijke ongeluk. Er is nu zoveel veranderd. Aangezien Nermine en ik de enige overlevenden van onze klas zijn, is er een nieuwe meester en een nieuwe klas gekomen. Dat maakt me niet uit. Waarom ik me nu zorgen maak is Nermine. Sinds het ongeluk ligt ze in coma en het gaat steeds slechter met haar. Ik ga kapot vanbinnen. Als zij dood is he, dan is mijn hart ook dood. Die vuile piloot, die voor dit heeft gezorgd. Alles was volgens het plan voor hem. En nu heeft hij 100en doden laten vallen. Ya Allah, als Nermine dood gaat vergeef ik het mezelf niet...

Gelukkig heb ik steun van alle kanten. Vrienden en familie staan hier, maar ook in Algerije klaar voor me. Dat noem je echte familieleden MashaAllah..

Ik sta op en loop naar de moskee met Kazem en de andere 3. We zeggen niks tegen elkaar. De laatste tijd is onze lol verdwenen. We zijn serieuzer geworden door alle omstandigheden. Eenmaal in de moskee doen we onze woedoe en bidden we. Daarna doen we nog extra smeekbedes en lezen we de Koran. O, wat geeft dat me toch rust....

Nermine's POV
Ik probeer mijn ogen open te doen. Shit het lukt niet!! Met alle kracht probeer ik nog mijn hand te bewegen. Maar tevergeefs. Ya Allah, is dit het lot voor me? Ben ik nu dood? Er komen rilligen over me heen. Nu besef ik me heel goed dat ik fout zat in het leven. Ik keek naar het leven alsof die nooit voorbij ging. Maar in een klap he, kan alles doodgaan door Allah. Wallahi, ik zweer als ik nog een kans kreeg dat ik alles ging veranderen. Ik moet iets aan mijn Imaan doen, dat weet ik zeker!!

Ik val in een korte slaap. Daarna probeer ik nogmaals mijn ogen open te doen. Ik hoor de dokter een spuitje in mijn lichaam spuiten. Ik wil mijn ogen open doen, als er een helse pijn in mijn hart gaat en ik mijn bewustzijn begin te verliezen. Ya rab, ik doe de Shahada en hoop op het beste.. Ya Allah geef me Alsjeblieft nog een kans.. Yaa rab!!