Muslimane¿¡

Deel 22

Said's POV
Ik hoor geritsel aan de andere kant. Yaa Allah, leeft er iemand nog?? Ik loop naar het stukje vliegtuig en help diegene mee. Als ik het stuk wrak optil, zie ik haar ogen recht in mijn gezicht...

'Sssaid, je leeft!' zegt ze vol ongeloof. Ik kijk haar recht in dr ogen aan. MashaAllah, nog steeds mooi. Dan til ik haar voorzichtig op en breng haar naar het andere stuk van het vliegtuig. Ik laat haar even liggen. Dan, heel even lacht ze. Wauw, dat ze nog kan lachen!! Daarna valt ze flauw... 'Nermine nermine. Sta op!!' Eerst lach ik erbij. Maar als ze geen antwoord geeft word ik ongerust. Ik begin te panikeren en zoek zo snel mogelijk iets om haar wakker te krijgen. Maar ik vind niks. Alleen plassen bloed,lijken en brokstukken. Ik kijk in mijn broekzakken. Alhamdoulilah, een paracetamol!! Nu nog alleen water zoeken, denk ik bij mezelf. Dat gaat nog wel lang duren, aangezien er geen put is denk ik bij mezelf...

Nermine's POV
Ik doe mijn ogen open. Huh waar ben ik?? Even weet ik niets meer, maar dan komen alle beelden weer tevoorschijn. In 1 moment ben ik opeens zo blij. Allah heeft me gewoon gered, ondanks ik me zo ondankbaar gedroeg en niet aan de islam deed. Ik voelde me magisch. Maar huh dat kan toch niet??
Ik begin dan spontaan te lachen. Mijn imaan is zo gegroeid!

Dan realiseer ik me dat ik nog uit dit stukje vliegtuig moet komen. Ik lig plat onder een stuk stoel. Met moeite maak ik de riem los. Wow, die heb ik blijbaar wel te strak gezet. Daarna probeer ik mezelf uit een stoel te rukken. Pff, dat lukt echt niet. Ik bedenk me dat Hanya altijd BismiAllah zegt voordat ze iets moelijks doet. Oh, wat mis ik mijn eigen gezin toch. Snel zeg ik BismiAllah en duw mijn stoel omhoog. Het lukt aardig, als ik voetstappen hoor. Alhamdoulilah! Er zijn nog overlevenden! Dan probeer ik het nog een keer, als de stoel helemaal omhoog gaat. Ik schrik. Hij leeft nog!! Hij kijkt mij recht in mijn ogen aan. Wow ik smelt gewoon... AlHamdoulilah dat hij ook leeft! Hij tilt me op en samen lopen we naar een stuk gras. Even lach ik en probeer ik iets tegen hem te zeggen. Maar dan wordt het zwart voor mijn ogen. Ik val in een diepe slaap...