Muslimane¿¡

Deel 29

Saids POV:

'Saaiddd arwah dkikda'(kom eens even), zegt mijn moeder vanaf de woonkamer. Ik leg mijn telefoon neer en ga naar haar toe. Mijn  ouders zitten al helemaal angekleed. Huh, waar gaan die nou weer naartoe? 'Hee Weldi, we gaan zo naar Nermine. Haar vader heeft ons uitgenodigd en we gaan even langs jouw klasgenoot. Zeg tegen jouw broertje dat hij zich moet klaarmaken, want we gaan over een paar minuutjes'Ik word blij. We gaan naar Nermine! Maar ik was toch al gister gegaan? Vind ze het dan niet irritant? Ik hoop het van niet. Ik ga naar mijn broertjes kamer en klop aan. Geen antwoord. Hij zit weer in een negeersessie, zo irritant. Ik besluit nog een keer te kloppen.. Anders gaat hij echt niet mee...

Gelukkig doet hij de deur open.Hij ziet er halfdood uit. 'Ejh gaat het wel, Wechbik? Kom kleed je aan we gaan naar Nermine.' 'Nee broer,sorry ik kan niet. Ben te moe en ziek om nog een stap naar buiten te zetten. Wens dr nog beterschap en doe haar de groetjes'Veder zegt hij niks en doet de deur dicht. Aii, hij is wel heel erg ziek. In mezelf doe ik nog een paar smeekbedes zodat hij beter word Inshaa Allah.

Eenmaal bij Nermine is het een gezellige sfeer. Je merkt niet dat er iets is gebeurd. Toch zit er achter dat glimlachje een hele verhaal. We zijn gezellig aan het kletsen, maar er mist iets. Nermine is nergens te vinden. Ze is zeker gaan slapen Meskiena. Best jammer, ik wilde haar nog even zien. Na een paar minuten zegt de vader van Nermine in mijn oor: 'A bni ga maar eventjes naar jouw klasgenoot. Je weet welke kamer toch?' Ik draai me met een brede glimlach om. 'Chokran ya hami (Bedankt oom- {dat zeg je ook voor je kennis of een oudere man-}) Ik loop de trap op naar haar kamer. Het is daar heel stil. Zou ze nog slapen? Ik zie dat de deur openstaat, maar ik weet het niet. Ik sta op het punt om te kloppen, als ik de deur toch maar openduw. Nog geen paar seconden later voel ik iets hards tegen mijn oog aanvliegen. Ik probeer het te ontwijken, maar ik ben te laat. Ik kan het wel schreeuwen van pijn. Als ik prober te lopen, zie ik Nermine geschrokken kijken. 'S..S..Sorry, het was niet voor jou bedoelt. Ik wist niet dat jij het was' Ik zie dat ze zich heel erg schaamt. Ik begin spontaan te lachen. 'Voor wie dan?'Ze begint ook te lachen. 'V.voor mijn zus. Ik wilde wraak op haar nemen omdat ze me gewoon laat lopen terwijl ze weet dat ik het niet kan. Verder kan ze niet, ze moet ook lachen. Samen lachen we ons rot, terwijl ik nog een bonkende oog heb.