Muslimane¿¡

Deel 30

Nermine's POV

Na zo'n 20 minuten ons doodlachen zijn Said en ik nu serieus, al vond ik zijn lach zo lief. Alhamdoulilah dat er niks mankeert aan zijn oog, anders was ik de pineut. Ik schaam me nog steeds te erg. Hoe kan ik nou hebben gedacht dat het Hanya was? Maar wacht maar, ze gaat nog echt iets terugkrijgen!

Even is het stil, maar al snel komt er een brandende vraag in me op. Maar eigenlijk durf ik die niet te stellen. Stel dat het erg is, kan ik het wel aan?? Na een paar minuten besluit ik het te vragen. 'Ehh Said, mag ik je misschien wat vragen?'Hij kijkt me recht in mijn ogen aan, waardoor ik smelt. 'Tuurlijk! Zeg het maar madame' Oke, hier gaan we dan..... 'Ik ga even terug naar de crash. Ik heb gehoord dat de meeste van onze klas (Allah Yerhamhom) dood zijn. Geldt dat ook voor mijn beste vriendinnen?' Hij kijkt me hopeloos aan. Is dat een goede of slechte betekenis? Even zegt hij niks. Maar daarna begint hij iets te zeggen. 'Weet je Nermine,je bent er mentaal nog niet aan toe. Als je helmaal genezen bent InshaAllah kan ik je alles vertellen over de crash. Nu even niet oke? Ik krijg er een beetje de rillingen van. Ik word helemaal duizelig van het nadenken.  Even later is het pikzwart voor mijn ogen..

Saids POV

'Nermine? Gaat het?' Ze geeft geen reactie. Ik word bang. Is ze flauw gevallen? Ik zwaai naar haar, maar geen reactie. Ik ren zo snel mogelijk naar de woonkamer, waar de hele familie bijeen zit. 'S'- sorry dat ik stoor, maar Nermine is flauwgevallen'Verder kom ik niet. Ik schaam me rot. Ya Allah, hoe dom kon ik zijn om over zulke dingen te beginnen, terwijl ik weet dat ze nog niet genezen is?.. De ouders schrikken enorm. Meteen lopen we naar Nermine's kamer. 'Said bni kan je even de ambulance bellen?' Snel bel ik naar 112. Na een paar minuten praten komen ze eindelijk. Yaa Rab, laat het goed komen. En alsof dat niet genoeg is, krijgt mijn vader een telefoon van de politie. Iedereen staat vol schrik naar mijn vader te kijken. Is er een inbraak gepleegd? Maar nog erger: gaat het goed met mijn boertje?

Alles gaat te snel. Binnen een paar minuten lijk de hele wereld een zwart gat te zijn, waarin ik beland ben. We rijden met zijn allen naar het ziekenhuis. De vreselijke stilte is niet te weerstaan. De harde realiteit ligt nu voor ons. Ik realiseer me dat je op een dag, helemaal niemand meer om je heen hebt. Wie moet je dan vertrouwen? Bij wie kan je dan steun vinden? Helemaal niemand, behalve Allah. Iedereen gaat op een dag dood. Alles staat ons voorgeschreven.. En deze gedachtes allemaal op een dag. 1 ding kan zomaar jouw hele leven veranderen...