Muslimane¿¡

Deel 25

Saids POV
'Waat?! Ik kom er zo snel mogelijk aan' Ik hang snel op en loop zonder iets tegen de jongens te zeggen naar huis. Yaa Rab, laat het niet te ver gaan. Laat Nermine InshaAllah leven!!
Aangekomen bij huis stap ik meteen in onze auto en rijden we zwijgend naar het ziekenhuis. Die stilte geeft me een raar gevoel. Ik durf niet te vragen wat er eigenlijk is, maar stiekem ben ik zo benieuwd. Na even twijfelen doe ik het toch. 'Yyema, wesh sralha?? (Mama, wat is er met haar gebeurd)' Ze kijkt me aan met een droevige gezicht en zucht. 'Bni, haar hart is gestopt en ze zijn bezig met het laten kloppen van haar hart....' Verder kon ik het niet horen. Ik buig voorover en begin te huilen. Alles doet pijn.. Waarom ga ik zo kapot?? Heb ik gevoelens voor haar? Allerlei vragen stromen mijn hoofd binnen. Maar de belangrijkste is: Zal Nermine nog leven???

Na een paar minuten stappen we uit de auto en besluit ik eerst even mijn vrienden te bellen. Die maken zich vast ongerust. Ik bel Mohammed, maar hij neemt niet op. Uughh, dat had ik al verwacht. In een korte voicemailbericht -zodat ik niet hoef te huilen- vertel ik waar ik ben en waarom. Dan zeg ik BismiAllah en loop het ziekenhuis binnen. Yaa Rab, laat dit goed aflopen inShaAllah....

We lopen naar Nermine's kamer en al snel zie ik allemaal dokters naar binnen komen. Sofiane wordt lijkbleek en ik sta versteld. Is dit zo erg uit de hand gelopen?? Toch wil ik naar binnen. Ik wil haar zo graag zien. Dat gevoel geeft me weer volop energie om naar binnen te gaan. Ik loop met Sofiane mijn broertje samen naar haar kamer. Binnen zie ik Nermine spierwit. Allebei de zussen zijn kapot van het huilen. Het is zo erg dat ik weg wil lopen en mezelf wil weggooien. Yaa Rab, waarom is het zo uit de hand gelopen?? Ik loop de kamer uit om lucht te nemen. Maar al snel daarna hoor ik een helse gil. Die gil die ik zo goed ken. Een gil van angst en schrik. Nee ya rab, please nee...