Muslimane¿¡

Deel 26

Saids POV
Ik sta verschrikt op en laat Sofiane nog bij de muur. Ik ren zo snel mogelijk naar haar kamer en zie het ernstige......

Alles wordt teveel voor me. Ik kan het niet meer volhouden. Is dit een droom?? Ya rab InshaAllah laat dit een droom zijn. Laat het niet waar zijn. Laat Nermine leven!! Ik word gek. Ik kan niet meer normaal nadenken. Er stroomt van alles in me. Ddddit kan gewoon niet. Ik loop naar haar bed en haal de doek over haar hoofd vandaan. Ik zie een spierwitte gezicht, maar toch een glimlach. MashaAllah zo mooi. Ik kan het niet aanzien en begin te huilen. Maar dan, zie ik iets bewegen. Hanya begint te hyperventileren en iedereen raakt in paniek. Ik sta stokstijf. Leeft ze toch nog?? Die gedachte laat me weer even blij zijn. Wat er daarna gebeurt kan ik niet volgen. Er komen teveel dokters en ik besluit naar buiten te gaan. Dat lucht een beetje op. Dan loop ik naar Sofiane en doen we een korte slaap. Dat helpt zo echt op deze momenten...

Nermine's POV
Ik sta op. Huh? Wat doe ik in mijn kamer?? Ik loop naar de woonkamer en zie mijn zussen keihard lachen alsof er niks aan de hand is. Mijn ouders lachen mee en doen alsof ik niet besta. Haaaloo??? Ik zwaai keihard en stomp mijn zussen, maar geen reactie. Is dit een spel?? Ik besluit naar buiten te gaan, om een frisse lucht te nemen. Ik loop naar Lina's huis. Als ik daar ben zie ik haar samen met Said. Nee he, is zij nu met hem?? Ik ren naar haartoe en begin aan haar haar te trekken. Ze negeert me en praat verder met Said. Wat is er toch aan de hand?? Ik probeer van alles als ik Said iets hoor zeggen. 'Pff waarom moest zij doodgaan?? Ze was zo een leuke meid. We zullen haar echt missen' Die woorden braken mijn hart. Ben ik dood??? Maar dat verklaart het gedrag van iedereen!! Ik besluit maar dan toch naar mijn zogenaamde huis te gaan. Eenmaal op mijn kamer schrik ik. Dit is mijn kamer niet!! Wat is dit?! Maar dan dringt het tot me door. Hanya heeft mijn kamer nu, ik ben dood. Ik ren weg, waar naartoe weet ik niet. Er is helemaal niemand met me, behalve een. Die een is nu bij mij en helpt me met alles. Allah is zijn naam. Hij is nu met me en zal met me zijn... Met dat gedachte wordt het zwart voor me ogen. Waar zal ik nu weer belanden???