EN FAZLA NE OLABİLİR Kİ?!

✨İKİ✨

Bölüm Şarkısı:
Marvelous

🍃🍁

Mevsim

"Geldik."

Oflayıp indim arabadan. Cidden saçma bir kağıt parçası yüzünden test yaptırmaya geldiğimize inanamıyorum!

Yanıma gelip elini omzuma atmaya çalışan babamdan uzaklaştım. Bana baktığını hissettiğim halde ona dönmedim.

Cidden... 12 yılımı mahvetmişlerdi benim. Çocuk olma hakkımı almışlardı benden. Şuan onlara anne-baba demek bile benim için acı vericiyken zar zor toparladığımız ailemizi dağıtacaklardı resmen.

Zaten 5 yıl önce beni yetimhaneden aldıkları zaman DNA testi yaptırmışlardı! Bu neyin şüphesi Allah aşkına?!

Hastaneye giriş yapıp test yaptıracağım odayı öğrenmiştik. Ben onları takip ederken sesimi duymalarını için sesli bir şekilde "Sonuç negatif çıkarsa ne yapacaksınız?" dedim.

Hafifçe arkalarına döndüklerinde gözlerine baktım. "Beni tekrar yetimhaneye mi burakacaksınız anne?"

Gözlerini kaçırdı annem. "Öyle söyleme. Sonuç yine pozitif çıkacak."

Adımları yavaşlamıştı. Alaylı bir ses çıkardım. "Yine! İlk test pozitifken ikincisi nasıl negatif çıkabilir? Söylesene baba? Neden saçma bir kağıt yüzünden şuanda buradayız?"

İnatla babamın gözlerine baktım. "Sırf gözlerim farklı renk diye başkasının çocuğu olabilme ihtimalini düşünüyorsunuz. Farkındaysanız bu gözlerin suçlusu sizsiniz!"

"Mevsim."
"Kızım."

İkisini de takmadan hızlıca ilerleyip odayı buldum. Kapıyı bir kere tıklatıp içeri girdim. Kolumu açtığım gibi masasında oturan doktora uzattım. "Lütfen kanımı alın ve şu test sonucunu görelim."

Onlar gözlerimi sevmemişlerdi... Neden sevmiyorlardı? Çirkin olduğu için falan mıydı? Bu yüzden mi onlarca lens almışlardı bana?

Doktor ayaklanıp şaşkın bir şekilde bir bana bir de muhtemelen arkamdaki annemle baktı.

Sakin bir nefes verip bana baktı. Eliyle karşısındaki koltuğu gösterip "Lütfen otur." dedi.

İtiraz etmeyip oturdum. Kapanan kapı sesinden hemen sonra anne ve babamda karşıma oturmuşlardı. Yüzlerine bakmadım.

Bu... Bu çok kırıcıydı! Eğer ben o adamı dinleyip gizlice test yaptırsaydım ve negatif çıksaydı, bundan onların haberi olmazdı bile! Çünkü söylemezdim. Neden kendi ellerimle zar zor toparladığımız ailemizi mahvedeyim ki?

Ama onlar bunu yapıyordu... Neden yapyorlardı?

Telefonumu cebimden çıkarıp saate baktım. Yarınki fizik sınavına hazırlanmam gerekiyordu. Sinirli bir nefes verdim. 2 gün sonra hafta sonuydu! Onu geçtim 1 hafta sonra 15 tatile girecektik! Neden bugün? Neden!

Kafamı kaldırıp doktora baktım. "Lütfen çabuk olup bitsin. Çalışmam gereken sınavlarım var."

Ebeveynlerimle konuşurken sözünü kestiğim doktor bana baktı. "Pekala. Kanınızı alacağım ve 1 hafta içinde sizi bilgilendireceğim."

Yutkundum. Lütfen çabucak bitsin bu hafta.

·5 gün sonra sonra·

"Mevsim."

Elimi kaldırdım. Hocanın bakışları beni bulurken gerilmiştim. "72."

Rahat bir nefes verdim. En azından geçtim.