EN FAZLA NE OLABİLİR Kİ?!

✨ÜÇ✨

Bölüm Şarkısı:
~Dünyanın En Güzel Kızı

🍁🍃
Mevsim

"Seninle gelmek istiyorum."

İç çekip arkama döndüm. "Olmaz Aytunç. Sen beni kantinde beklersin. Oraya tek gitmem daha doğru olur."

Kaşlarını çatarak yanıma geldi. "Yanında olup sana destek olacağım sadece."

Bakışlarımı kaçırdım. "Tek başıma, güçlü gözükmek istiyorum Aytunç. Anla beni."

İç çekti. Ellerini cebine koydu. "İyi o zaman. Telefonumun yanımda olduğunu biliyorsun. Sen de ayırma. Gelmeden ara beni. Kantinde olacağım."

Kafamla onayladım. Gülümsedim. "Teşekkür ederim Aytunç. Çok iyi birisin sen."

'Ehehe' gülüşünü yaptı. "Her zamanki halim canım. Sen de çok mükemmelsin."

Mükemmel... Dudaklarımı birbirine bastırıp kafamı salladım. Hiç bir zaman mükemmel olamayacak biriyim ben.

Gülümseyip el salladım hafifçe. "Birazdan görüşürüz."

Gülümsedi. "Görüşürüz."

Arkamı dönerek beni bekledikleri odaya girdim. Hemen karşımdaki koltuklarda oturan exlerimi görünce yüzüm ifadesizleşmişti. Gözlerimi onlardan çekip kapıyı kapattım ve içeri girdim.

"Mevsim." dedim bana bakan doktora.

Kafasını salladı. Gözüm odanın diğer ucundaki insanlara kaydı. Kumral bir kadın ve çok güzel mavi gözleri olan bir adam vardı. Bir de sarışın bir kız...

"Sude Çeçen'den ve babanız Rıfat beyden kan alındı. Toprak Çeçen'den de kan alındı. Bir tek sizinki kaldı."

Toprak Çeçen... O adamın söylediği isimden farklı.

Kafamla onayladım doktoru. Mavi gözlü adama baktım. Bana bakıyordu. Ne kadar da benzi-... Kafamı iki yana sallayıp doktorun yanına ilerledim. Kimseye güvenme. Kimseye güvenme...

°•°•°•

Yüzümdeki gülümseme solarken telefondaki bakışlarımı Aytunç'a çevirdim. "Sonuçlar çıkmış."

Yüzündeki gülümseme küçülür gibi olsa da hemen düzelip "Güzel." dedi. "Hadi gidip öğrenelim sonucu."

Yutkundum. "Pozitif."

Titrediğini hissettiğim ellerimi masanın altına sakladım. "Sonuç pozitif çıkmış Aytunç. O kızın ki de benimki de pozitif çıkmış."

Bir süre ne diyeceğini bilemeyerek ağzı aralanmış bir şekilde bana baktı. Sonra hızlıca gülümseyip ayağa kalktı. "Bir ailen var Mevsim! Neden gülümsemiyorsun? Hadi gidip tanışalım onlarla."

Dediklerinden pişman olacak ki yüzü düşmüş kaşlarını çatmıştı. Telefonumu ve yanımdaki montumu alıp ayaklandım. "Gidelim."

Ona bakmayıp montumu giyindim. Telefonumu ve ellerimi ceplerime sokmuştum. "Emin misin?" dedi Aytunç.

Kafamı iki yana sallayıp yürümeye başladım. "Hayır."

Bir şey demedi. Kendimi zorlayarak gülümsedim. "Bir ailem varmış Aytunç. Beni bırakmayan bir aile."

Bana baktığını hissettim ama bakışlarım yerdeydi. Zar zor yutkunup odanın önünde durdum. Aytunç'a baktım. "Karıştırıldım değil mi Aytunç? Bir hemşirenin hatası ya da başka bir şeyden dolayı doğumda karıştırıldım."