EN FAZLA NE OLABİLİR Kİ?!

✨SEKİZ✨

Bölüm Şarkısı:
~Anlat Ona

🍁🍃
Mevsim

"Hoşgeldin kızım! Bizde yemek için seni bekliyorduk."

Kısa bir an Bahar hanımın parlayan kısık gözlerine baktım. İçeri girerek ayakkabılarımı çıkardım. "Beklemenize gerek yoktu ki. Zaten aç değilim."

"Ne demek aç değilim? Dışarda mı yedin?"

Geçiştirmek için kafamı salladım. "Hı hı."

Montumu da askıya asıp ona döndüm. "Sizi bekletmek istemezdim. Kusura bakmayın. Okuldan sonra kütüphaneye gitmiştim ama zamanın nasıl geçtiğini fark etmemişim."

Üzüldüğünü saklamaya çalışarak gülümsedi. "Önemli değil güzel kızım. Zaten çok beklememiştik."

Gülümsedim ruhsuzca. "Size afiyet olsun. Ben odadayım."

"Ha." dedi merdivenlere yönelmiş beni durdurarak. "Seni yeni odana götüreyim. Bugün dekore ettirdik."

Kaşlarım havalanırken bir şey söylemedim. Heyecanla koluma girip merdivenlere yöneldiğinde hevesini kaçırmadan onu takip ettim.

"Gediz abin eski ailenden en sevdiğin rengi, zevklerini falan öğrenerek odayı dekore etmemizde çok yardımcı oldu. Umarım beğenirsin! Ben şahsen çok beğendim ama ben kalmayacağım sonuçta değil mi? Ay çok konuştum."

Biraz nefeslenip 2. kattaki bir odanın önünde durdu. Kolumdan çıkarak bana döndü. Yüzünde kocaman bir gülümseme vardı. Bu hâli küçük bir kız çocuğundan farksızdı.

"Burası yeni odan." dedi heyecanla. Heyecanına karşın gülümsedim.

Kapıyı açarak içeri girmemi bekledi. Dudaklarımı birbirine bastırıp odaya girdim. Gözüme çarpan ilk şey gri-mavi yatağın hemen arkasındaki resimdi.

Kaşlarım kısa bir an havalandı. Adımlarım odaya ilerlerken "Ama bu..." diyebildim sadece.

Bu resmi ben çizmiştim.

"Beğendin mi? Onlar, bu resmi senin çizdiğini ve kaybettiğini söylemişlerdi."

Dudağımın kenarı kıvrıldı. Bu resmi onlara gösterdiğimde bir çok övgü almıştım fakat o gün yaptığımız kavgadan dolayı resmi hiç acımadan çöpe atmıştım.

Çünkü resim benim gözlerimi temsil ediyordu adeta. Ve onlar benim gözlerimin çok güzel olduğunu söylemişti!

Yarısı kahve yarısı mavi tonlarında boyanmış garip bir resimdi işte. İlk başta bir kız çizsem de, yani kendimi, sonradan beğenemeden o kızın üzerinden kahve ve mavi renklerle geçmiştim. Arkada bir gölge gibi duruyordu.

Düşündüm de...

Arkamı dönerek Bahar hanıma gülümsedim. "Çok teşekkür ederim. Çok güzel olmuş."

O resim orda kalabildi belki. Nasıl çöpten çıktığını sorgulamadım. Ya da nasıl bu resmin bir yatak başlığı kadar büyüdüğünü.

"Rica ederim bebeğim. Ama bu resmi sen çizdin."

Gülümsedim. Her şeyim sahteydi. Bu sevincim, gülümsemem. Belki onlar da sahteydi. Mesajı unutmuş değildim. Bir kız çocuğunu acımadan öldüren insanların kanını taşıyordum belki de.

Ama ben aptal bir mesaja inanacak değildim. Ya da bu tanımadığım insanlara güvenecek de değildim.

"Hadi banyo ve giyinme odana da bak."