အပေါ်ကနေထပ်ရုံထားတဲ့အဝတ်ကလည်းစိုရွဲနေရုံမက
ရပ်နေတဲ့ခြေထောက်ကြွက်သားတွေကနာကျင်နေပြီ
ဆိုပေမယ့် ရှေ့ဆက်မရတဲ့ခြေလှမ်းတွေက
ထိုနေရာမှာပဲရပ်တန့်နေသည်။
မိန်းကလေးNiNiရဲ့အဆောင်ရှေ့က လှေကားထစ်တွေ
ရှေ့မှာ ရပ်နေတဲ့သူကLisa ဖြစ်ပြီး
ဘယ်သူမှသတိထားမိပုံမရပေ။
မိုးရွာနေ၍စောင့်ကြပ်သူတွေလည်း
ချောင်တစ်ခုခုမှာခိုနေကြရောပေါ့။
ရက်အတော်ကြာတွေ့ချင်မိတဲ့မျက်နှာကိုမြင်ရဖို့
ရက်အတော်ကြာလွမ်းနေမိတဲ့အသံကိုကြားရဖို့
အတွက် မဝေးလံပေမယ့်ခက်ခဲစွာပဲဒီနေရာကို
ရောက်ရှိလာပြီးသည့်တိုင်အောင်
သူ့မှာခက်ခဲနေသေးသည်။
သူ့ကိုတွေ့ချင်ရဲ့လား သူ့ကိုများမုန်းနေပြီလား
စသဖြင့်အတွေးတွေကြားမှာရောက်နေပြီး
NiNi လို့ေခါ်ချင်ပေမယ့်အသံကထွက်မလာခဲ့။
အဆက်မပြတ်ရွာနေတဲ့မိုးကလည်းတိတ်ဖို့ဆိုတာ
မဖြစ်နိုင်။ပြန်လှည့်ဖို့ရော။
ဘယ်လိုတောင်ထွက်လာခဲ့ရလဲ။
သူအပြင်ထွက်တာကို လူကြီးမင်းသိလို့မဖြစ်။
ပထမတစ်ခါသာတားမြစ်ပြီး သူထွက်လာတာကို
နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်မတားတဲ့ Chaeyoung ကရော
ဘာတွေတွေးနေမယ်ထင်လဲ။ သူ့ရဲ့အားနာစိတ်နဲ့ဆို
Chaeyoung ဆီကိုမပြန်ချင်စိတ်ကပိုများနေတယ်။
လူကြီးမင်းနဲ့အပေးအယူကိစ္စအပြင်
မြို့တော်ဝန်ရဲ့ထုတ်ထားတဲ့အမိန့်နဲ့သူ့ကိုတိတ်တဆိတ်
ရှာဖွေနေတဲ့ Yooshin ပြီးတော့
Sam ရဲ့နေရပ်ပြန်ရေးတိုက်တွန်းနေမှုတွေက
သူ့ကိုစိတ်ဖိစီးစေသည်။
အချိန်တစ်ခုထိကြာကြောင့် ရပ်နေပြီးမှပြန်ဖို့ရာ
သူလှည့်ထွက်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ တံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်တဲ့
အသံကိုကြားလိုက်ရ၍သူ့လှုပ်ရှားမှုကရပ်တန့်သွားသည်။
" ကျွန်မကိုတွေ့ဖို့ သွေးနည်းနေတာလား Lisa "
ကြားလိုက်ရတဲ့အသံက မိုးရေတွေလိုပဲ၊အေးစက်စက်နဲ့။
သူပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ တံခါးကိုကိုင်ထားဆဲ
Jennie ကိုမြင်လိုက်ရသည်။ မီးရောင်မှိန်မှိန်လေးပေမယ့်
Jennieလက်တွေတုန်ယင်နေသလိုသူခံစားရတယ်။
YOU ARE READING
The Uncontrollable
Random" ဒဏ္ဍာရီတွေ၊ယုံတမ်းစကားတွေကို ရှင် ယုံလား" " ဟင့်အင်း ကျွန်မက မိန်းကလေးကိုပိုယုံတာ "
